Aan de oever van de Rotte

Afgelopen week fietste ik naar Nootdorp. Ik had min of meer per ongeluk de toeristische route gekozen, dwars door de weilanden heen. Op een gegeven moment liep het fietspad tussen twee slootjes en van de weeromstuit begon ik te slingeren :-)

Ik had mezelf net herpakt toen mijn oog viel op een grote vogel langs de rand van de sloot. 'Wat zit hij daar mooi rustig' dacht ik. Alsof het beest me gehoord had, schoot ineens zijn kop pijlsnel de sloot in, om niet veel later triomfantelijk een visje aan zijn snavel te hebben bungelen. Het was een grijze vis met oranje stippen en oranje vinnen. 'Een voorntje' weet ik nu. Zonde, dat mooie visje had geen schijn van kans.

In alle eenzaamheid op mijn fiets tussen de weilanden schoot toen dat liedje weer in mijn hoofd... Niet over een reiger, maar over een ooievaar en niet over een voorntje, maar over een kikvors. Het menselijk brein legt soms wonderlijke verbanden.

En zoals dat gaat met liedjes.... Ik kreeg het de hele dag mijn kop niet meer uit!

Aan de oever, van de Rotte,
Tussen Delft en Overschie,
Zat een kikvors luid te wenen,
Met een zuig'ling op haar knie.

Lieve kleine, sprak de moeder,
Zie je ginds die ooievaar?
't Is de moord'naar van je vader,
Hij vrat 'm op, met huid en haar.

Potv****, sprak de kleine,
Heeft die rotzak dat gedaan?
As ik later groot en sterk ben,
Za 'k 'm op, se donder slaan.

En de kikvors, groot geworden,
Zag opnieuw die ooievaar,
En je zult het niet geloven,
Vrat hem op, met huid en haar.

(bron: onbekend)