vakantie irritatietekening

 De tijd van radiostilte heeft wel weer lang genoeg geduurd; tijd voor weer eens een blogje! Op het moment van schrijven ben ik  net vier dagen terug van een lange vakantie... Ja, echt waar! Volgens mij verkondigde ik hier een jaar geleden nog dat ik stiekem toch het liefst in mijn eigen bedje sliep. Dat heb ik ergens nog steeds hoor, maar ik ben er nu achter dat  lekker alles achter je laten ook heel fijn is. Een mens kan veranderen... en veel is ook veranderd in de afgelopen periode. 

Ik schreef jullie al over het gedoe rondom mijn moeder. Die zorgen zijn er nog steeds. Ze heeft nu een permanente plek op de PG afdeling van een verpleeghuis en hoewel dat het fysieke zorgen wegneemt, maak ik me nog steeds wel zorgen. Het feit dat ze niet snapt waarom ze daar zit (waarom stop je me weg, ik ben toch niet ziek?) maakt het lastig. Ik voel me er schuldig over en er zijn momenten dat ik ook echt denk dat ik haar heb 'weggestopt'. Ook als ik lees dat ze op een andere manier achteruit gaat, maak ik me zorgen. Onterecht, want het is een goed huis en de verpleging is ook meer dan prima, maar toch... Dit wil je niet en dit wil je voor niemand. Schuldgevoel kan loodzwaar wegen... zo zwaar dat op bezoek gaan bijna weerstand oproept... en daar voel je je dan ook weer schuldig over. Het is iets waar ik nog niet echt een weg in heb gevonden.

Vakantie was dit jaar dus letterlijk een 'alles achter je laten'. Vier weken lang heb ik door Nederland gezworven. Eerst in Groningen, toen in Zwolle, daarna Limburg en eventjes in Noord-Brabant en vervolgens weer naar Limburg. Mijn hoofd heeft weer een gezond kleurtje en nu moet ik weer een beetje acclimatiseren thuis. Ineens vind ik mijn eigen douchekop te zacht sproeien, omdat ik tijdens de vakantie heb ontdekt hoe fijn een echt harde straal uit je douche is ;-) Erger is het misschien, dat ik mijn eigen koffie niet zo lekker meer vind... In de vakantie dronk ik straffe bakkies Nespresso, die nu maken dat ik mijn nep-Senseo ineens slappe bakken vind. Aan weer aan het werk gaan, wilde ik nog even niet denken... Helaas, ook dat lukte niet echt. Ik heb me alweer in een extra klus laten frauderen. Gelukkig heb ik nog een weekje om me daar geestelijk op voor te bereiden en dan hoop ik dat het allemaal weer goed komt.

Dat gevoel heb ik ook nog een beetje bij tekenen. Het is me -ook tijdens de vakantie- niet echt gelukt om dat weer op te pakken. Ik heb welgeteld één keer, oh nee niet waar: twee keer, iets zitten prutsen buiten. De eerste keer een landschapje uit Limburg, de tweede keer een soort irritatietekening. Ha, nieuw woord! Ik zat me namelijk nogal te ergeren aan de vele vliegen. Het was me een raadsel waar die beesten allemaal ineens vandaan of op af kwamen. Je hebt vliegen met- en zonder brom en deze waren zwart en met brom. Heel irritant! Nu moet ik er misschien bij vertellen dat ik er thuis ook al het nodige mee te stellen heb gehad. Daar waren het soms zwarte-, maar soms ook groene vliegen met brom. Die kwamen bij de buurman vandaan, die het maar niet kon laten om zijn kliko vlak naast mijn raam te parkeren. Ik elke keer aan de sjouw met zijn kliko, toen maar eens vriendelijk gevraagd of dat ding niet ergens anders kon staan. Dat ging een paar weken goed, totdat hij of  één van zijn medewerkers (het is een winkel) het weer eens vergat en ik weer van die dingen in mijn huis had. Dus ja, die vliegen tijdens de vakantie waren net effe teveel. Dan maak je dus een irritatietekening ;-)

De vogel erbij is trouwens een mus, die waren er ook veel, maar die irriteren me niet. Sterker nog, ik vond het erg leuk om te zien hoe ze in grote groepen door het gras aan het hippen waren (om er waarschijnlijk ook honderden insectjes uit te vissen)

Vliegen en mus (potlood)

Binnenkort start de cursus weer (zo fijn dat dingen nu weer 'mogen'!) en dan hoop ik ook weer wat meer tekeningen te kunnen laten zien. Die tekenvingers moeten natuurlijk wel een beetje in training blijven en ik merk toch wel dat ze die wat gemist hebben! Tot blogs!

Tussenliggende tijd

 De afgelopen maanden zijn als een soort flitstrein voorbij geraasd. Er was weinig puf om te bloggen, ik kon de woorden ook niet goed vinden, laat staan dat mijn handen iets wisten te maken om hier te laten zien. Het ging niet goed met mijn moeder, al een tijdje niet. Ik schreef hier al eerder over wat ik het d-woord noemde: die ziekte die maakt dat je alles vergeet. Niet alles, maar wel veel en in willekeurige volgorde. Lange tijd deden we (mijn broer en ik) alsof het eigenlijk niet zo erg was, maar ondertussen beheerste het zorgen of nalopen wel ons leven. Het ergste was, dat je nooit tevoren wist hoe het bezoek zou verlopen, want ook dat is erg aan het d-woord: soms zijn er heldere dagen en lijkt er even niks aan de hand. 

Daar houd je je aan vast, want je wilt er eigenlijk niet aan. Je wilt niet weten dat iemand zijn brein eigenlijk inhoud aan het verliezen is. Dat kon zo natuurlijk niet voortduren en zo gebeurde het, dat eind februari de dokter kwam en meldde dat ze toch wel ernstig ziek was. Niet alleen dat ellendige d-woord, maar ook iets met de lever. De volgende dag werd ze opgehaald met de ambulance en vervoerd naar de palliatieve afdeling van een verpleeghuis. Daar is ze nu nog steeds. Het blijft gek om haar daar zo te zien, net zoals zij het gek blijft vinden dat ze daar zit. We hadden dus wel even iets te verwerken, de afgelopen tijd. Schrijven, tekenen, of wat er ook maar voor expressiefs te bedenken valt... Het kwam gewoon niet van. 

Nu kwam er al een tijdje weinig uit mijn handen, dat moet ik ook toegeven. Het hele thuiswerken en een half afgesloten wereld hielpen ook niet mee. Net zoals de rest van de wereld heb ik er een beetje genoeg van: mondkapjes, anderhalve meter, tijdslots, online bestellen, avondklok... Het maakt me een beetje kriebelig. Niet eens zozeer de maatregelen zelf, maar ook vaak het halfslachtige ervan. 

Ik heb me afgevraagd of ik moest stoppen met het blog, omdat er gewoon niks meer komt... maar ik bedacht me dat dit blog een stukje van mij is geworden in de afgelopen tijd. Het was de eerste erkenning voor het feit dat mijn werk, hoe knullig soms ook, er toe deed. Al was het dan maar voor een klein groepje mensen. Verder schrijf ik hier al sinds 2012, volgend jaar heb ik dus een jubileum te vieren, zonde om dan net voor de finish te stoppen. De belangrijkste reden om toch niet te stoppen was dat het zou voelen alsof er een stukje van mij verloren zou gaan: Lilian die het fijn vond/ vindt om te tekenen, voor wie het een afleiding en soms ook een uitlaatklep was. 

 Oké, ik stop er dus niet mee. Heb ik dan nog wel iets om te laten zien, dit keer? Daar moest ik inderdaad wel even naar zoeken. Ik schreef in mijn laatste logje iets over een project met knuffelbeesten en een stilleven. Met die knuffelbeesten heb ik verder niet veel meer gedaan, maar het stilleventje had ik wel opgezet. Ik weet niet of ik het ooit nog verder ga uitwerken, het ligt al zo lang stil (Nog nooit was stilleven zo'n toepasselijke naam, hahaha!) en ik weet niet of ik het idee van destijds nog wel zo goed vind, maar enfin... Zonde om te laten liggen.

Het is een stilleven geïnspireerd op het werk van Henk Helmantel. Een Nederlandse schilder die heel realistisch en precies werkt. Nu ben ik alles behalve dat, maar ik gebruikte het strakke in mijn weergave in inkt. Het is niet onaardig gelukt, maar -zoals ik al schreef- wat ik er verder mee wil, weet ik ook niet. Ik plaats 'm toch hier, hopelijk als voorbode van meer inspiratie... en anders is het een mooie opvulling voor de tussenliggende tijd.

Stilleven met karafjes (inkt)

Op naar 2021...

 Ja, ik doe het toch weer... die laatste post van het jaar. Al was het alleen maar omdat ik het afgelopen jaar mijn blog zo schromelijk verwaarloosd heb. Het was er niet en het kwam niet en op sommige momenten kon me dat heel erg frustreren. Tekenen is belangrijk voor me, maar andere dingen zijn dat ook. Ik, die zo goed zonder een uitgebreid sociaal leven dacht te kunnen, werd even keihard met de neus op de feiten gedrukt. Eigenlijk was dat heel goed, maar op veel momenten was het ook pijnlijk. 

Wat was het voor jaar, dit afgelopen jaar? Op zich verliep het niet eens zo slecht. Op werkgebied ging het eigenlijk supergoed. Waardering, hard werken, maar ook kleine succesmomentjes, die uiteindelijk zo belangrijk zijn. Weer even voelen dat je ertoe doet en dat je werk ertoe doet, dat was niet eens zo heel slecht. 

Sociaal verliep het allemaal wat minder. Ik heb veel zorgen om mijn moeder, bij wie de mist in haar hoofd steeds meer terrein lijkt te winnen. Machteloosheid en het gevoel te zullen verliezen, maakten me bang en soms zelfs radeloos. De 'wat-als' vragen bleven me soms belagen. Je weet dat er geen antwoorden zijn, dat je niet in de toekomst kunt kijken, maar toch... Ik wil controle en dat kan nu eenmaal niet.

De hete zinderende zomer, waarin iedereen dacht dat het wel los zou lopen, bracht me in die zin ook geen rust. Voor de tweede keer had ik een probleem met mijn kaak en moest de tandarts een vervelende ingreep doen, waar ik natuurlijk als een huis tegenop zag. Zoals dat gaat met die dingen, viel het uiteindelijk reuze mee, maar het verpestte wel een deel van mijn zo broodnodige vrije dagen. Rust. Ik vond het niet, dit jaar en waar het dat nu in zit? Geen idee, nog steeds niet. 

Om dit blogje toch niet al te negatief te eindigen (want hé, ik sta over het algemeen best positief in het leven), kan ik schrijven dat het nu echt de betere kant uit gaat. Ik heb mijn werk even kunnen parkeren en me kunnen richten op andere zaken. Er ligt een inkttekening in de kast, het voelt allemaal iets makkelijker en ik hoop het nieuwe jaar een paar moeilijke knopen te kunnen doorhakken. Goed, dit klinkt alweer niet positief, maar verandering is vooruitgang en dat is natuurlijk wel positief! 

 

Wijsheid (potlood)

 

We kijken natuurlijk allemaal uit naar het moment 'dat alles weer mag ' en dat doe ik ook. Hoop en vertrouwen, ze zijn wisselend aanwezig. Tegelijk zijn het de kernwaarden van het leven, denk ik. Immers; zonder hoop geen leven en zonder vertrouwen kun je niet eens hopen. In die zin kun je zeggen dat 2020 voor iedereen een jaar was waarin we even op onze plek werden gezet. Het leven, je vrijheid, de contacten: het is waardevol en tegelijkertijd broos. Dat alleen al is een gedachte om mee te nemen.

Ik wens alle bloglezers een warm, wijs, liefdevol en vooral gezond 2021 toe!

Fluffy gedachtenkronkels

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand... Ik ben op zoek naar de fluffigste papegaai van het land! Na lange tijd radiostilte, ben ik eindelijk weer eens enthousiast over een tekenproject waar ik mee bezig ben. Natuurlijk gaat het over beestjes, want kennelijk hoort dat bij mij. 

Het project is een experiment met fantasie. Een bestaand kunstwerk, een stilleven, omzetten naar een eigen vorm en daar je eigen objecten aan toevoegen. Mijn objecten zijn knuffelbeesten. Stel je eens voor: een heel serieus stilleven met saaie potjes en kannetjes, dat ineens wordt 'opgeleukt' door er een paar kleurige en fluffy knuffelbeesten tussen te parkeren! Dat maakt het allemaal wat minder serieus en dat kunnen we allemaal wel gebruiken. 

Hoe het helemaal gaat worden, is voor mij ook nog een raadsel. In je hoofd is het altijd anders... maar ik ben druk doende om studies te maken van de knuffelbeesten. Bij mij op de bank woont een pluchen papegaai en die was het eerste slachtoffer van de vreemde hersenkronkels. Een moeilijk slachtoffer ook nog, want hij is best realistisch gemaakt en dan moet hij toch het uiterlijk krijgen van een knuffelbeest. Dat wordt dus even experimenteren. Ik heb er nu twee, maar misschien ga ik nog wel iets proberen. Ik wilde ze even showen:

(Papegaaitje in aquarel) 

 

En deze:

(papegaaitje in contékrijt) 

 

Welke is nou het meest fluffy? Die in aquarel, of toch die in krijt? Misschien kan ik beter vragen welke het meest lijkt op een knuffelbeest... Ik vind het nog best lastig. misschien probeer ik er nog eentje, of ik ga eerst een ander beestje proberen. Dilemma's! Het gaat intussen een stukje beter met mij. Nog steeds niet op het oude level, maar er treedt een soort gewenning op, merk ik. Nu ik dit zo schrijf, realiseer ik me dat ik het heb over knuffels... Knuffels, snap je 'm? Zonder dat ik het duidelijk besef, zet mijn brein me op wat er nu zo mist. Het blijft gek, ik kan er niks aan doen 😎

Ergernissen en inspiratie

 Na mij vorige -enigszins depressieve- blogje, kan ik intussen melden dat het iets beter gaat met de inspiratie. Iets beter, want ik ben nog steeds niet in mijn oude doen. Die nieuwe maatregelen rondom dat rottige virus helpen ook niet echt. Ik bespeur ergernis bij mezelf en dan gaat het me heus niet om het al dan niet dragen van een mondkapje. Soms slaan mensen gewoon door. 

Voorbeeldje: gisteren ging ik naar de supermarkt. Ik had mijn gewone boodschappen al gedaan, maar ik moest nog even iets halen bij de servicebalie. De servicebalie hè, dus ik hoefde niet in de winkel zelf te zijn. Het begon al bij de ingang: stond er een mevrouw zo ongelooflijk te treuzelen dat er niet doorgelopen kon worden. Als mensen zich ergeren, houden ze zich niet aan de anderhalve meter afstand, dus dat gebeurde ook hier niet. Dan wacht ik netjes, maar dan heb je mensen die zich er alsnog tussendoor gaan wringen. Zulke dingen doen mij al knarsetanden, maar goed. Nogmaals, ik moest alleen maar bij de servicebalie zijn, dus onnodig een winkelmandje aanraken leek mij niet slim. Wat denk je?  Een lid van de immer aanwezige 'familie bemoeiziek' vond het nodig om me toe te bijten: "U moet ook een mandje!" Nu was het niet zozeer de boodschap, maar vooral de toon waarop die boodschap werd doorgegeven. Kom op zeg, je werkt niet eens bij die winkel en dan denk je -zonder mijn redenatie te kennen- mij te moeten vertellen wat ik MOET? Ik besloot niks te 'moeten' en deze figuur te negeren. Stoïcijns de winkel in. Vervolgens werd ik -zonder mondkapje- nageschreeuwd: "Hallohooo, u MOET ook een mandje! Nou, die luistert niet, hoor!" Intussen stond ik -met mondkapje- al bij de servicebalie, waar ik toen fijntjes hebt opgemerkt dat schreeuwen zonder mondkapje niet zo sociaal was... 

Tot zover de supermarktergernissen. In de tussentijd heb ik het tekenen dus weer een beetje kunnen oppakken. Niet helemaal, dat lukt gewoon nog niet. Vorige keer vertelde ik hier over mijn experiment met tekenen in vlakjes. Daar ben ik afgelopen periode erg mee bezig geweest. Ik kocht een nieuw blok bij (je gelooft het niet) de Action met een setje (je gelooft het alweer niet!) heel fijne potloden. Daar heb ik deze mee getekend:

Man onder doek (potlood)

Ik was er redelijk tevreden over. Al moet ik eerlijk zeggen dat het niet direct helemaal goed ging allemaal. Vergelijk deze maar eens:

Oude man tweemaal (potlood)

Het verschil is best wel lachwekkend, maar je leert er wel van. 

Eén van de eerste die ik probeerde te maken, was er eentje van mannetjes die langs het stand bootjes in elkaar aan het zetten waren. Echt een ingewikkeld plaatje en dat laat zich moeilijk vangen als je alleen naar de contrasten kijkt. En toch.... is het heel gaaf om te zien wat je hiermee kunt. Ik ga ook zeker nog even door met dit experiment, want het is echt leuk om te doen.

 

Bootjes maken (potlood)

Dit jaar laat ik Inktober trouwens aan me voorbij gaan... te druk en het lukt gewoon niet, tussen alle werkdingen door. Ergens wel jammer, want ook daar leer je veel van. Aan de andere kant: er moet ook ruimte voor zijn en helaas is die ruimte er gewoon niet. Ik probeer wel te blijven bloggen en dus te blijven tekenen, want al is het moeilijk: je moet toch vooruit en dat geldt eigenlijk voor alles. Tot blogs!