Kunstkop

"Hou nou eens op, ik krijg een kunstkop van je!" dat is een uitspraak die ik vroeger geregeld naar mijn hoofd kreeg geslingerd.

Toen ik de tekeningen van afgelopen periode nog eens terugkeek, kon ik aan niets anders denken dan aan het woordje 'kunstkop'. We waren nog steeds bezig met vlakken en kleurvlakken tijdens de cursus. Omdat je dat volgens onze tekengoeroe overal op toe kon passen, deden we dat ook op portretten. De eerste die ik maakte was gebaseerd op een beeldhouwwerkje. Daar is het iets duidelijker hoe het nu zit met de vlakverdeling in een portret. Ik vond het erg moeilijk om de vlakjes te laten staan, omdat ik altijd alles weer mooier wil maken en in een gezicht zitten voor mijn gevoel geen vlakjes. Overigens helpt het tekenen op deze manier je wel beter om een gezicht te vatten, maar dan nog... ik zou die vlakjes normaal gesproken dus niet laten staan. Om mezelf uit te dagen, besloot ik alles dan maar een kleurtje te geven. Het was toch al niet realistisch, dus dan kon blauw, geel en groen ook wel ;-) Zo ontstond deze kunstkop:

Kunstkop (aquarel)

De volgende stap was om het idee van de vlakjes toe te passen op een 'echt portret'. Tussen de plaatjes lag een foto van Pablo Picasso en die heb ik gepoogd om te zetten in een vlakjesportret.
Ook dat voelde weer raar en onnatuurlijk en daar word ik dan altijd een beetje opstandig van. Ik moest ineens denken aan Hellraiser, je weet wel die enge film met dat rare hoofd. Ineens had ik Pablo mishandeld met allemaal pinnen in zijn hoofd. Ik moest er uiteindelijk wel om lachen, al was mijn portretje in eerste instantie niet eens zo slecht:

Pinned Pablo (potlood)

Tot zo ver de kunstkoppen van vandaag, nu maar weer even 'normaal' doen ;-)

Oliebollen in jus

Ja, je las het goed: 'oliebollen in jus' en die bedacht ik dit keer niet zelf. Medecursiste Vera vond mijn laatste creatie daar op lijken, zei ze.

Ik deed net of ik heel erg beledigd was (oké, dat was ik misschien ook een beetje), maar eigenlijk moest ik er ook wel om lachen. Onze tekengoeroe had namelijk bedacht dat we gingen oefenen met schilderen met een platte kwast. Om het moeilijker te maken bedacht hij dat we dan vormen met een structuur moesten maken. Rotsen, in dit geval. Door dit te doen, zouden we leren dat je vormen niet alleen aan kon geven door licht en donker te gebruiken, maar ook door de manier waarop je het penseel gebruikt.

Oliebollen in jus of rotsen bij de zee? (gouache)

Ik vond het leuk om te doen. Sowieso vind ik gouache erg leuk om mee te werken, de laatste tijd. Iemand vroeg me laatst, waarom ik zoveel verschillende materialen door elkaar gebruik en waarom ik niet alleen met bijvoorbeeld alleen aquarelverf, of alleen inkt werk. Ik heb daar geen echt antwoord op. Ik vind dat je alles moet proberen en daarnaast hou ik ook wel van een beetje afwisseling. Oliebollen in jus, bijvoorbeeld... Hahaha!

Niet showwaardig, wel blogwaardig

Er is een overdaad aan talentenshows op de vaderlandse televisie op dit moment.De beste zanger, danser, interieurdesigner, mode-ontwerper... Je kunt het zo gek niet bedenken, of er is wel een show over op televisie. Je kon er dus op wachten dat er ook eentje zou komen over kunstenaars. Sinds een tijdje kun je je als amateurkunstenaar op televisie vermaken met 'Project Rembrandt'. Een televisieprogramma waarin men binnen een selectie van amateurkunstenaars op zoek gaat naar 'de nieuwe Rembrandt'.

De opzet van het programma is geslaagd, want ik mag er graag naar kijken. ;-) Het programma wordt elke zondagavond uitgezonden. Als we dinsdagavond op de cursus zijn, hebben we het er ook altijd nog even over. Afgelopen zondag was er toevallig geen uitzending, omdat er werd geschaatst. Om de vaste kijkers toch niet te zeer teleur te stellen, was er een online evenement bedacht. Tijdens een live-stream zou de presentatrice van het programma model gaan zitten en konden kijkers meedoen aan een wedstrijd: maak een portret van de presentatrice en je maakt kans op bespreking in de uitzending en een plekje in de jury.

Eigenlijk leek me dat wel heel leuk, dus ik posteerde mij afgelopen zondag met schetsblok en potlood achter de laptop. Presentatrice Annechien Steenhuizen (Jeweetwel, die dame van het NOS journaal.) ging - na wat gebabbel - model zitten en tussendoor beantwoordde ze vragen die je kon stellen via de chat. Dat was dus behoorlijk lastig tekenen en het lukte me ook niet echt om haar gezicht op papier te krijgen. Een gezicht, maar telkens niet 'haar gezicht'.

Al snel had ik besloten dat ik verder niet mee ging doen aan de wedstrijd. Je moest het portret namelijk uitwerken in verf en daar heb ik even geen tijd voor. Wel maakte ik mijn tekening af, met behulp van een screenshot  van de stream. Niet dat het zo gemakkelijker was overigens, want Annechien heeft een heel mooi, maar ook een heel specifiek gezicht. Ik heb haar niet echt kunnen 'vangen' en toch ben ik niet ontevreden over de tekening zelf.
Een plaatsje op mijn blog, dan maar.

Net-niet Annechien (potlood)

Hier kun je trouwens meer lezen over het programma Project Rembrandt (klik!)
Kijken jullie ook?

blokjes en bessen

In mijn herinnering waren keukendoeken -of zo je wilt: theedoeken-  altijd blauwwit geruit. Saai, maar tegelijkertijd lekker duidelijk: dit is een keukendoek, geen  gewone handdoek. Mijn moeder had altijd keukendoeken in andere kleuren: groen, grijs, met een bloemetje aan de rand, maar altijd waren ze geruit. Waarom eigenlijk?  Mijn eerste keukendoeken thuis waren bont gestreept, lekker recalcitrant. Intussen heb ik ook een paar geruite, maar dan wel met spelende katjes langs de randen😸

Ik moest denken aan keukendoeken, toen ik dit schilderwerkje maakte. Geen idee waarom, een mens denkt af en toe maar wat. Het kwam volgens mij omdat er werd gezegd dat 'we verder gingen met de blokjes' tijdens de cursus. Blokjes', keukendoek...en in de cursusruimte hangt er al tijden geen... Zo moet het ongeveer ontstaan zijn.

Ik vulde mijn blad met de ruitjes van de keukendoek. Niet in blauw en grijs (want dat is saai), maar geel, blauw en groen. Ja en dan? Ik was het even kwijt, maar daarna besloot ik de bosbessen te tekenen, die ik even daarvoor gevonden had. Misschien was het leuk als ik de ruitjes iets door zou laten drukken in de besjes... en zo ontstond dus dit geheel.

Blauwe bessen (Aquarel en gouache)

Gisteren zag ik trouwens een enorm grote spin  hangen, aan de keukendoek. Precies onderaan bij het puntje. Een enorm dikke, met vrij lange poten. De bibbers liepen over mijn rug, want hoe ging ik die hier nu wegkrijgen? Ik vind spinnen prima, maar ze moeten niet mijn habitat verstoren door op plaatsen te gaan zitten waar ik ze niet meer kan negeren.  Die wriemelpootjes wil ik niet in mijn nabijheid. Ik keek nog eens wat dichterbij... Bleek het het labeltje annex lusje om op te hangen te zijn! Pfoe... was dat even een opluchting!

Abstract?

Terwijl ik dit schrijf, is de kamer gevuld met zonnestraaltjes die dwarrelend stof verplaatsen. Ik moet er even aan wennen,  aan die zon. Het voelt wel vrolijk en licht, maar het is er nog niet helemaal, heb ik het idee. Misschien ligt dat ook wel een beetje aan mij. De afgelopen tijd was weer eens wat warrig. Ik kon me maar moeilijk concentreren op dingen. Hopelijk wordt dat nu wat beter.

Laat ik dus ook maar beginnen met leuk nieuws te melden: ik heb mijn certificaat gehaald! Het was echt lastig om ineens (na zoveel jaar) weer een examen te moeten doen. Ik stikte van de zenuwen en dan trof ik ook nog eens een examinator die het examineren tot een wel heel serieuze business had verheven. Stel je even voor: een streng kijkende mevrouw met een rond brilletje, die bij elk antwoord dat ik gaf de wenkbrauwen minstens anderhalve centimeter omhoog liet schieten. Nou, er zijn mensen die al om minder onzeker worden, kan ik je vertellen. Gelukkig was ik goed voorbereid en heb ik me er doorheen gebluft.

Op de cursus  geen examens, maar daar deden we weer eens wat anders dan anders. Daar werd ik op zich ook wel vrolijk van. We kregen de opdracht om een bestaand plaatje te bewerken door aan de gang te gaan met kleurvlakken. De voorbeelden die we te zien kregen varieerden van Picasso tot Mondriaan, dus dat was wel even slikken.

Sinds ik een grote tentoonstelling heb bezocht van Mondriaan, snap ik wat beter wat deze meneer nu aan het doen was. Wij kennen hem alleen maar van de grote vlakken in rood, geel en blauw, maar hij heeft zoveel meer gedaan. De man kon prachtig tekenen en op een dag bedacht hij dat hij niet meer alles wilde kopiëren, maar dat hij het terug wilde brengen naar de essentie. Bomen werden lijnen (wat het uiteindelijk natuurlijk ook zijn, als je ze op papier zet), huizen werden blokjes en... bestaan niet alle kleuren uit die drie primaire kleuren? Een beetje kort door de bocht uitgelegd misschien, maar zo zit het ongeveer in elkaar. Terug naar de opdracht op de cursus: we moesten de boel dus wat gaan abstraheren, of er dingen bij verzinnen om het wat spannender te maken.

Ik kan je vertellen dat het best wel een stap is, om ineens abstract te gaan werken. Je moet het tenslotte maar verzinnen. Daar zit 'm namelijk de kneep: verzinnen. Veel mensen (ik ook) schilderen en tekenen wat ze kennen, maar wat nou als je dat loslaat?  Toch ging het uiteindelijk nog best snel. Ik ben, al zeg ik het zelf, best wel goed in dingen verzinnen en dus verzon ik een herhaling bij mijn stilleventje. De witte tussenlijnen ontstonden vanzelf, tijdens het schilderen en ik vond het leuk om veel verschillende kleuren te gebruiken. Uiteindelijk is het dit geworden:

Abstract, maar toch ook niet (gouache)

Ik moet er een beetje aan wennen, maar toch vind ik hem wel leuk. Wat vinden jullie?