Ergernissen en inspiratie

 Na mij vorige -enigszins depressieve- blogje, kan ik intussen melden dat het iets beter gaat met de inspiratie. Iets beter, want ik ben nog steeds niet in mijn oude doen. Die nieuwe maatregelen rondom dat rottige virus helpen ook niet echt. Ik bespeur ergernis bij mezelf en dan gaat het me heus niet om het al dan niet dragen van een mondkapje. Soms slaan mensen gewoon door. 

Voorbeeldje: gisteren ging ik naar de supermarkt. Ik had mijn gewone boodschappen al gedaan, maar ik moest nog even iets halen bij de servicebalie. De servicebalie hè, dus ik hoefde niet in de winkel zelf te zijn. Het begon al bij de ingang: stond er een mevrouw zo ongelooflijk te treuzelen dat er niet doorgelopen kon worden. Als mensen zich ergeren, houden ze zich niet aan de anderhalve meter afstand, dus dat gebeurde ook hier niet. Dan wacht ik netjes, maar dan heb je mensen die zich er alsnog tussendoor gaan wringen. Zulke dingen doen mij al knarsetanden, maar goed. Nogmaals, ik moest alleen maar bij de servicebalie zijn, dus onnodig een winkelmandje aanraken leek mij niet slim. Wat denk je?  Een lid van de immer aanwezige 'familie bemoeiziek' vond het nodig om me toe te bijten: "U moet ook een mandje!" Nu was het niet zozeer de boodschap, maar vooral de toon waarop die boodschap werd doorgegeven. Kom op zeg, je werkt niet eens bij die winkel en dan denk je -zonder mijn redenatie te kennen- mij te moeten vertellen wat ik MOET? Ik besloot niks te 'moeten' en deze figuur te negeren. Stoïcijns de winkel in. Vervolgens werd ik -zonder mondkapje- nageschreeuwd: "Hallohooo, u MOET ook een mandje! Nou, die luistert niet, hoor!" Intussen stond ik -met mondkapje- al bij de servicebalie, waar ik toen fijntjes hebt opgemerkt dat schreeuwen zonder mondkapje niet zo sociaal was... 

Tot zover de supermarktergernissen. In de tussentijd heb ik het tekenen dus weer een beetje kunnen oppakken. Niet helemaal, dat lukt gewoon nog niet. Vorige keer vertelde ik hier over mijn experiment met tekenen in vlakjes. Daar ben ik afgelopen periode erg mee bezig geweest. Ik kocht een nieuw blok bij (je gelooft het niet) de Action met een setje (je gelooft het alweer niet!) heel fijne potloden. Daar heb ik deze mee getekend:

Man onder doek (potlood)

Ik was er redelijk tevreden over. Al moet ik eerlijk zeggen dat het niet direct helemaal goed ging allemaal. Vergelijk deze maar eens:

Oude man tweemaal (potlood)

Het verschil is best wel lachwekkend, maar je leert er wel van. 

Eén van de eerste die ik probeerde te maken, was er eentje van mannetjes die langs het stand bootjes in elkaar aan het zetten waren. Echt een ingewikkeld plaatje en dat laat zich moeilijk vangen als je alleen naar de contrasten kijkt. En toch.... is het heel gaaf om te zien wat je hiermee kunt. Ik ga ook zeker nog even door met dit experiment, want het is echt leuk om te doen.

 

Bootjes maken (potlood)

Dit jaar laat ik Inktober trouwens aan me voorbij gaan... te druk en het lukt gewoon niet, tussen alle werkdingen door. Ergens wel jammer, want ook daar leer je veel van. Aan de andere kant: er moet ook ruimte voor zijn en helaas is die ruimte er gewoon niet. Ik probeer wel te blijven bloggen en dus te blijven tekenen, want al is het moeilijk: je moet toch vooruit en dat geldt eigenlijk voor alles. Tot blogs!

Stilletjes aan voortwaarts

Met gemengde gevoelens schrijf ik weer een blogje. Het waren rare weken. Voor mij, maar ik denk voor iedereen. De zomervakantie is ten einde en voor het eerst voel ik me er echt niet klaar voor. Ik kon niet tekenen, mijn hoofd was veel te vol. Eigenlijk is dat nog steeds zo. Ik vind de rust niet om te gaan zitten en iets te maken.

Vanavond start de cursus weer en ik heb me zelfs afgevraagd of het wel zin had om me nog in te schrijven. Toen bedacht ik me met hoeveel plezier ik de laatste les voor de vakantie volgde, hoeveel rust het me gaf om alleen even dat potlood op het papier te laten bewegen. We waren bezig met 'tekenen als een schilder', dus tekenen in vlakjes van verschillende tonen.
Ik heb de resultaten hier niet eens laten zien, dus dat wordt wel eens tijd. Ik begon het hele project  zo:

Huisjes (potlood en contékrijt)

De onderste was de studie in potlood, om de vlakjes duidelijk te krijgen en daarna heb ik mijn tekening uitgewerkt met krijt. Dat was 'm natuurlijk niet helemaal.
Vervolgens deed ik iets 'snels' met krijt en een bootje. Dat zag er zo uit:

Bootje in het gras (contékrijt)

Nu ik het zo terugzie, vind ik 'm eigenlijk best grappig en je ziet ook wel dat ik echt bezig ben geweest om zo min mogelijk lijnen toe te passen. De echte openbaring kwam pas toen ik de rust nam om echt te kijken naar de vlakjes en rustig te tekenen. Kijk maar:

Brug met weerspiegeling (potlood)

Voor mijn gevoel had ik alleen maar zitten krassen en toch kwam dit tevoorschijn. Best apart, toch?

Hier zie ik ook een synoniem voor wat er gaande is met mij, misschien ook wel met de wereld om ons heen. Stilletjes aan krassen we voorwaarts. We weten niet wat ons te wachten staat, maar je kunt niet anders dan gewoon doorgaan en dat doe ik dan ook maar.

Troep en Brians bulldozer

Het is voor het eerst dat het weekend zich als een lange belofte voor me uitstrekt: ik hoef even niets! Nee, mijn vakantie is nog niet begonnen en er ligt nog heel wat in het verschiet voor de laatste weken, maar ik hoef even niets voor te bereiden en dat voelt als ongekende luxe! Ik heb lekker uitgeslapen, muziek geluisterd en ik was van plan mijn huis nu eens grondig schoon te maken... Dat laatste stel ik even uit. Mijn huis is nog steeds een beetje als 'Brians hut' van het logje hiervoor.

Dat is het ook met rommel, als het er een tijdje ligt, raak je er aan gewend ;-) Over Brian gesproken, er was een nieuwe episode in zijn verhaal. Brian heeft namelijk ook een bulldozer en dat was de volgende uitdaging, die ik ontving: teken zijn bulldozer. Nu had ik eigenlijk nooit de moeite genomen om een bulldozer goed te bekijken, want wanneer doe je zoiets? Bestudering van de foto leerde me dat het nog best een ingewikkeld apparaat is voor iets waarvan ik dacht dat het alleen bedoeld was om je troep opzij te schuiven

Een bulldozer (ook wel grondschuiver) is een zeer krachtige tractor op rupsbanden met een blad aan de voorkant. Deze voertuigen worden ingezet om over korte afstanden grote hoeveelheden grond te verplaatsen en worden daarom gebruikt bij onder meer het vlakken van terreinen, het graven van kanalen en het ophogen van dijken. Mede door de krachtige motor kunnen bulldozers ook over zeer moeilijk begaanbare terreinen rijden. Daarnaast worden rupsbanden gebruikt om het grote gewicht te verdelen. Deze rupsbanden zorgen tevens voor extra grip. Bulldozers worden ook door legers gebruikt, bijvoorbeeld voor het schoonvegen van wegen, het slopen van gebouwen en het opbouwen van verdedigingswerken. (Bron: Wikipedia)

In elk geval, Brian heeft dus ook een bulldozer en dat bracht mijn fantasie weer  aan het hollen.
Ik bedoel maar, zo'n bulldozer is toch best wel een aanschaf en die doe je alleen als je 'm toch ook regelmatig gebruikt. Of zou de bulldozer gewoon van zijn werk zijn en dat Brian 'm altijd gebruikt? Dat hebben wij op het werk ook: niemand heeft een eigen bureau daar, maar als je altijd aan hetzelfde bureau gaat zitten, wordt het vanzelf 'jouw bureau'. Daar gaat een tijdje overheen hoor, dat wel, maar je kunt het proces versnellen door er wat rommeltjes van jezelf op achter te laten. Misschien heeft Brian dat ook wel gedaan met zijn bulldozer. Hangt er zo'n bungelbeertje aan de zonneklep en zit er in de cabine een 'denk-aan-mij' fotootje geplakt. Brian is even niet aan het werk, vanwege de crisis natuurlijk en dus staat zijn bulldozer nu aan de kant. Netjes geparkeerd langs een hek, met veel zand. De kat van Brian heeft het plekje ook pas ontdekt: zand warmt lekker op als het zonnetje erop schijnt en dat vinden katten heel fijn. Brian is nu toch weg, dus hij ligt hier wel veilig.

Brians bulldozer (inkt)

Moeilijk tekenen hoor, zo'n bulldozer met al die radertjes en die lastige rupsbanden. Ik zou het zelf niet snel gekozen hebben om te gaan maken, maar nu íe op papier staat, vind ik 'm eigenlijk best stoer. Ik wilde 'm nog inkleuren, maar ik doe het toch niet, omdat het misschien dat stoere weghaalt.

Oké, tijd voor mij eigen 'troep' dan nu weer... Tot blogs!

De kat van Brian

Nu dacht ik dat de meivakantie me wat rust ging brengen, maar helaas is niets minder waar. Ik heb wel een paar daagjes rust gepakt hoor, maar de echte rust kwam niet. Ondanks dat, heb ik geprobeerd het tekenen weer op te pakken. Onze goeroe stuurt elke week opdrachtjes, maar meestal gaat het gewoon niet. Totdat hij ons twee weken geleden een foto stuurde. Met de tekst erbij dat het eigenlijk een uitdaging van Instagram was, maar dat we moesten proberen dit in eigen stijl te tekenen. Het was eigenlijk niet eens zo'n boeiende foto, je kunt 'm het best samenvatten met de woorden "een huisje met rotzooi eromheen", maar toch bleef íe me roepen. Zo noem ik dat, als iets maar moeilijk uit mijn hoofd verdwijnt ;-)

Misschien was het de titel, misschien de rommel, of misschien was het de wat desolate uitstraling. In elk geval: het liet me niet los en ik moest het tekenen. De titel was 'Brians hut' en ook die vond ik  grappig en interessant. "Nou, die Brian maakt anders wel een rommeltje naast zijn hut"zei ik dan tegen mezelf tijdens het tekenen, "Wat voor zooi verzamelt die man allemaal? En: "Wat zou hij nu aan het doen zijn, is hij aan het vissen?"Ook had ik allemaal gedachtes bij hoe deze Brian zijn dagen doorbracht. De ene keer dacht ik: het is een kluizenaar en hij komt nooit dat huisje uit en de andere keer bedacht ik dan weer dat je dan ook niet zoveel rommel kon verzamelen. Was hij wellicht strandjutter? Ook vroeg ik me af, waar Brian dan zijn boodschappen deed, want het zag er best verlaten uit, daar.

Wat kan een mens allemaal denken hè, bij het zien van zo'n plaatje? Eergisteren was ik thuis aan het opruimen (mijn huis is meestal redelijk opgeruimd, maar van de week ging het aardig richting 'Brians hut', hahaha!)  en toen kwam ik een oud schoolrapport tegen. Achter 'gedrag' stond: "meestal goed"  en daar moest ik al heel erg om lachen, maar ik moest nog harder lachen om wat er achter het vak tekenen stond vermeld: "Lilian heeft veel fantasie".

Ja joh, ik verzin ze waar je bij staat en wat dat betreft is er dus niks veranderd. Qua gedrag ook niet, geloof ik ;-) Dat ik dingen verzin bij het zien van een simpel plaatje is dus niks nieuws. Nu was ik dus al aan de slag gegaan met het tekenen van dat huisje, maar de gedachte dat er iets bij moest, liet me niet los. Uiteindelijk verscheen er een kat op het pad naast het huis van Brian. Brian had gewoon een kat nodig! Een witte kat, want die zijn -zoals de meeste kattenliefhebbers wel weten- meestal doof en ik vond dat Brian wel een beetje moeite kon doen voor zijn kat. Net zoals Brian lekker zijn eigen gangetje gaat met de rotzooi naast zijn huisje, doet de witte kat van Brian dat ook: hij luistert nergens naar, want hij is doof als een kwartel. Terwijl ik dit opschrijf zit ik hardop te grinniken en dat deed ik ook tijdens het tekenen. Ik had zo'n lol om die hut van Brian. Zijn jullie intussen al nieuwsgierig geworden? Oké, daar komt ie:

Brians hut (inkt en aquarel)

Ik was zelfs een beetje teleurgesteld toen de tekening af was. Niet om de tekening zelf, maar omdat de fantasie rondom Brian daarmee ook tot een eind kwam. Ik legde mijn tekenboekje naast me op het bureau, om er af en toen nog eens naar te kijken. Als ik dan weer eens had gekeken, bladerde ik door mijn boekje en dan kwam ik ook een paar half afgemaakte schetsen tegen. Een schets van een dino, die was overgebleven van de laatste tekenles met de dieren...  Wat moest ik daar nu weer mee?

Het antwoord kwam toen ik me stierlijk zat te vervelen tijdens een videoconferentie. Ja, dat wordt een mens ook wel eens zat hoor, dat geleuter via de computer. Ik moet toegeven: vaak loopt zo'n vergadering meer gestructureerd dan een live vergadering, maar mensen die in het echte leven te veel aan het woord zijn, zijn dat in zo'n conferentie eigenlijk ook. Dus ik zette mijn microfoon op 'mute' en ik pakte mijn boekje. Terwijl het geleuter onvermoeibaar doorging, maakte ik de dino af:

Verveeldino (inkt en aquarel)

Veel meer heb ik helaas niet getekend, de laatste tijd. Misschien moet ik vragen of Brian het interieur van zijn huisje wil fotograferen... ;-)

Veerkracht

Gaat het wel goed met je? Deze vraag heb ik al verschillende keren gehad, de afgelopen weken. Gelukkig kan ik daar nog steeds 'ja' op antwoorden, want in deze tijd weet je gewoon niks meer zeker. "Het is oorlog zonder bommen", zeg ik weleens en natuurlijk slaat dat nergens op, want ik weet niks van oorlog, maar het geeft wel aan hoe raar dit allemaal voelt.

Het voelt als het zoveelste excuus voor het niet regelmatig bloggen, maar het is niet anders: ik heb het te druk om dat ook nog eens te doen. Ik schrijf doorgaans niets inhoudelijks over mijn werk, omdat ik vind dat werk en hobby twee werelden zijn die ik liever gescheiden houd. Toch moet ik er dit keer wel iets over schrijven, vind ik. Het is namelijk de voornaamste reden voor het feit dat er niets van bloggen en tekenen komt.

Veerkracht (inkt)

Ik werk in deze tijd meer dan ooit, heb ik het idee. Ik geef normaal gesproken les en dat lesgeven moet nu online gebeuren. Nu is dat op zich het punt niet, dat heb ik vaker gedaan. Het is dus niet het trucje, maar wel de voorbereiding van zo'n les, want dat is flink veel meer werk dan een fysieke les geven. Sheets maken, opdrachten ombouwen tot online uitvoerbare opdrachten en alles in een beetje verteerbare volgorde zetten. Buiten dat, kost het ook meer energie. Je mist de interactie met de klas, je kunt niet zien of alles wat je vraagt ook wel gedaan wordt.

Alsof dat niet genoeg was, heb ik afgelopen periode ook  mondelinge examens moeten afnemen. Huh? Maar de examens gingen toch niet door, dit jaar? Ja klopt, in het voortgezet onderwijs gaan ze niet door, maar ik werk in het mbo en daar geldt dat dus niet. Dus moest ik de afgelopen twee weken naar Utrecht reizen, om daar examens af te nemen. Dat op zich is al een belevenis, want er rijden alleen stoptreinen. Waar ik normaal gesproken in een uur en drie kwartier op de plaats van bestemming ben, deed ik er nu (niet overdreven) drie uur over! Gelukkig is dat nu even van de baan, want een collega van mij is al een tijdje ziek door het gevreesde virus en ik neem haar klas en het bijbehorende nakijkwerk over. Je kunt dus wel stellen dat Corona mijn leven aardig beheerst op dit moment.

Onze tekengoeroe is op Instagram een soort online galerie gestart en ook via die weg werd me al gevraagd of het wel goed met me ging, want ik postte niets... Tja, dat vind ik zelf ook jammer, maar het lukt gewoon echt niet naast al die andere dingen. Ik ben echt moe aan het eind van mijn werkdag en wel zo moe, dat tekenen gewoon niet meer lukt.

Nu het Pasen is, zie ik hier op straat veel mensen 'even een ommetje maken'. Ik heb nog anderhalve online les voor te bereiden, dus Pasen gaat aan mijn neus voorbij, denk ik. Ik 'spijbel' nu even, om dit blogje te typen... want ik vind ook wel dat ik recht heb op eventjes iets anders. Gelukkig lag er in mijn kast ook nog wel iets om te laten zien, anders werd het een wel heel klagerig gebeuren ;-)
Ik mag ook niet klagen, vind ik, want hoe erg is deze tijd voor alle winkeleigenaren, de horeca en de ZZP-ers... om nog maar te zwijgen over al die mensen in de zorg, die echt hun benen uit hun lijf rennen. Ik besef heel goed dat alles relatief is, ook mijn drukke bezigheden op dit moment. Het komt met mij wel goed en een beetje drukte kan ik echt wel aan. Ik moet alleen keuzes maken.

Voordat dit alles begon, waren we op de cursus bezig met het snel schetsen van dierfiguren. Je zou zeggen dat zoiets koren op mijn molentje was, maar dat viel toch tegen. Dat zat 'm vooral in dat 'snelle', want snel schetsen vind ik echt moeilijk. We kregen plastic dierfiguurtjes, die we dus op papier moesten zetten. Ik was nog een beetje boos ook, omdat ik geen goed papier bij me had en omdat ik vond dat ik mijn boekje zat te verpesten. Gelukkig kon je de schetsen later nog een beetje fatsoeneren. De vervolgopdracht was, om met de schetsen iets te gaan doen. Dus, er een geheel van maken. Dat deed ik en daar kwam het volgende uit:

Jungle (Aquarel, inkt en gouache)

Verder had ik een paar losse schetsjes, die verder niet zo heel interessant waren. Natuurlijk moest ik weer zo nodig een maki tekenen en uitwerken:

Maki (inkt)

Meer werkjes heb ik dus helaas niet van de afgelopen periode. Van mij mag alles wel weer 'normaal', maar ik vrees dat we daar nog even op moeten wachten. Ik kijk uit naar de meivakantie ;-)
Blijf gezond, lieve bloglezers!