Fruit en van alles

Soms is er te veel.
Ik tekende wel, maar had geen puf om hier iets te plaatsen. "Het is rustig op je blog" zei iemand me. Dat streelde mijn ego, want kennelijk valt het toch op, als ik er even niet ben ;-)

Waar te beginnen?  De laatste tijd ben ik in de ban van fruit. Ik hou van fruit hoor, maar meestal voel ik niet de behoefte om het te tekenen.

Een paar weken terug alweer haalde ik aardbeien bij de super, want die zagen er zo lekker uit. Een grote bak met van die grote aardbeien en als je er aan rook...hmmmm! Ze waren ook zo rood, viel me op. Nu denk je vast: 'ja, dat is toch een kenmerk van aardbeien?' Ja, dat klopt, maar het ene rood is toch het andere niet, als je begrijpt wat ik bedoel. Deze waren echt bijna signaalrood. 

Er verschenen ineens overal aardbeitjes op mijn aantekenblokken. Zomaar, tussen dingen om te onthouden:plop, een aardbeitje, plop, nog één...

Tja en als je dan toch aarbeitjes aan het tekenen bent, kunnen er best ook kersjes bij en besjes. Allemaal getekend met de pen, dus ze vingen niet de kleur die ze verdienden. Daarna toch maar even de tijd genomen om iets met kleurpotlood te doen en zo ontstond dit:

Fris en fruitig (kleurpotlood)

Ik moest weer even wennen aan het werken met potlood en dat zie je ook wel een beetje. Een paar weken ervoor had ik overigens ook al met potloden gespeeld, omdat er weer eens een collega was die afscheid nam. Het was een leuke collega, over wie iedereen wel iets liefs ging zeggen, dus na al die 'veren in haar achterste' kon er nog wel eentje bij, dus tekende ik dit:

Veren steken (kleurpotlood)

Op de plaats van het wit heb ik een boodschap voor haar geschreven. Ik geloof dat ze er wel blij mee was.

Eergisteren kwam mijn fruitige kant ineens weer boven. Ik zat aan de telefoon wat te krabbelen en er ontstond alweer een fruitpalet. Ik probeerde een banaan, maar die mislukte. Echt onuitstaanbaar vind ik dat, dus net zo lang frummelen tot het wel lukt. Ik trok mijn aquarelblok weer tevoorschijn en na een paar dubieuze bananen, stond ineens deze op het papier:

Bananenfeestje (aquarel)

Bananen en beestjes, het zal eens niet! Zoals je ziet, het heeft allemaal weinig samenhang, op dit moment. Ik kijk uit naar de vakantie, die is er alweer bijna en dan hoop ik weer met regelmaat mijn blog te vullen, beloofd!

De kleuren van Van Gogh

De schilder Vincent van Gogh heeft me altijd al geïnteresseerd. Die kleuren in zijn werk, het eigenlijk diep treurige verhaal van zijn leven... Op school schreef ik een werkstuk over hem, ik las de brieven aan zijn broer Theo, ik kocht ooit een stropdas voor mijn vader met een print van één van de schilderijen erop. Die kleuren, het zijn vooral die kleuren die ik prachtig vind. In het echt zijn ze nog mooier, heb ik me laten vertellen.

Tijdens de laatste les van de cursus schilderde ik een portretje af. Het was weer een portret met vlakken, maar dit keer wilde ik meer met de kleuren gaan doen. Resultaat was een heftig gekleurd mannenhoofd.

Kleurige man (gouache)

Van Gogh vond ik er niet in terug, dus moest ik het nog maar eens opnieuw proberen, dit keer thuis, met het hoofd en de kleuren van Van Gogh. Ik gebruikte mijn mooie nieuwe kleurpotloden om de kleuren te vangen.

Als ik een nieuwe doos met potloden voor me heb, vind ik het altijd moeilijk om die te gebruiken, gek is dat hè? Die mooie, nog scherpe, punten wil ik dan niet kwijt. Ik had het ook met mijn pastelkrijtjes, al die mooie gelijke staafjes kleur. Als ik ze zou breken, kon ik er beter mee werken, zei mijn docent destijds. Het heeft bij mij heel lang geduurd, maar toen liet ik er eentje vallen en je raadt het al: gebroken... Daarna maakte het me niet meer uit. Datzelfde heb ik dus met potloden: slijpen vind ik zonde en dat terwijl ze toch echt gemaakt zijn om te gebruiken!

Maar goed, ik maakte dit Van Gogh portretje dus met kleurpotlood. Er zit echt een hoop kleurwerk in, maar dan heb je ook wat. De kleuren zijn mooi en diep. Ik ben er blij mee!

Vincent (kleurpotlood)

Lekker oranje

Heerlijk eigenwijs om vandaag met zo'n blogtitel te komen ;-) Ik hoorde afgelopen week een aantal mensen zeggen dat ze er maar moeilijk aan konden wennen, Koningsdag op 27 april. Ik zeg trouwens stiekem ook nog steeds Koninginnedag.

Ik bracht mijn Koningsdag voornamelijk lummelend door. Ik heb nog even gekeken naar de viering in Amersfoort via de televisie. Dat had ik al jaren niet meer gedaan, omdat ik al die domme spelletjes op zo'n dag maar suf vind. Dit keer viel het mee, moet ik zeggen. Of misschien kwam dat omdat ik het al zo'n tijd niet meer had gezien. Ze lieten dit keer echt dingen van de stad en de provincie zien en dat was best grappig. Ik heb me zitten verbazen over al die oranje uitdossingen van de mensen langs de kant. Ik bedacht me dat die mensen waarschijnlijk al uren daar stonden, in de hoop een glimp op te vangen van de koninklijke hoogheden. Stel je nou voor, een hele tijd daar staan voor misschien een handje of -als je geluk hebt- een fotootje... Ja, je was erbij, maar meer ook niet ;-)

Meestal loop ik wel een rondje door het dorp op zo'n dag, maar dit jaar heb ik het oranje maar even aan me voorbij laten gaan. O nee, niet waar: ik tekende iets oranje-achtigs op een briefkaartje. Ik schreef het al eerder: ik vind het leuk om briefkaartjes te tekenen. Er is intussen al een hele serie beestjes. Twee weken terug heb ik een nieuw briefkaartblokje gekocht, of  nou ja, eigenlijk waren het er twee en nu kan ik dus weer even voort. Briefkaartjes tekenen gaat snel, omdat de ruimte op zo'n kaartje natuurlijk maar beperkt is.

De cursus zit er intussen ook al weer op en ik moet alles natuurlijk wel een beetje bijhouden. Dat lukt tot nog toe redelijk. Het schilderijtje dat ik vandaag hier plaats, maakte ik tijdens de cursus. Het was de uitkomst van alweer een oefening met gouache en een platte kwast. Best moeilijk om dan zo'n ronde vorm goed op papier te krijgen, kan ik je zeggen.

Kakifruit (gouache)

Thuis heb ik er nog het nodige aan zitten prutsen, omdat ik niet tevreden was over het vorkje. Je kunt je voorstellen dat zoiets ook maak moeilijk lukt met een platte kwast, dus heb ik daar maar even vals gespeeld.

Dit werkje was op meerdere fronten ver uit mijn comfortzone. Ik hou niet zo van stilleventjes, dat ten eerste. Ten tweede vind ik vruchten in zijn algemeenheid moeilijke dingen. Deze is super moeilijk, want  het is ook nog eens een onbekende vrucht. Je zou ze op papier makkelijk aan kunnen zien voor mandarijntjes, of sinaasappeltjes, maar dat zijn het niet. Tot voor kort kende ik ze alleen uit de supermarkt. Daar had ik het bordje erbij weer eens verkeerd gelezen, want ik noemde het dus kakkiefruit. (Sommige mensen komen gewoon nooit uit die levensfase... en ik ben er daar eentje van, vrees ik.) Zo heet het niet, het heet echt kakifruit en het komt uit Azië. Gelukkig heb ik collega's die goed op de hoogte zijn van het exotische fruitgebeuren, dus ik heb er zelfs al eens eentje gegeten. De buitenkant is als een tomaat, de binnenkant eigenlijk ook. Alleen de smaak is wel echt anders. Het is zoet, een beetje als pruim of mango. Best een bijzonder vruchtje dus... en hij is lekker oranje!
Dat vond ik wel passen bij een dag als vandaag, de dag waarop het eigenlijk Koninginnedag was ;-)

Kunstkop

"Hou nou eens op, ik krijg een kunstkop van je!" dat is een uitspraak die ik vroeger geregeld naar mijn hoofd kreeg geslingerd.

Toen ik de tekeningen van afgelopen periode nog eens terugkeek, kon ik aan niets anders denken dan aan het woordje 'kunstkop'. We waren nog steeds bezig met vlakken en kleurvlakken tijdens de cursus. Omdat je dat volgens onze tekengoeroe overal op toe kon passen, deden we dat ook op portretten. De eerste die ik maakte was gebaseerd op een beeldhouwwerkje. Daar is het iets duidelijker hoe het nu zit met de vlakverdeling in een portret. Ik vond het erg moeilijk om de vlakjes te laten staan, omdat ik altijd alles weer mooier wil maken en in een gezicht zitten voor mijn gevoel geen vlakjes. Overigens helpt het tekenen op deze manier je wel beter om een gezicht te vatten, maar dan nog... ik zou die vlakjes normaal gesproken dus niet laten staan. Om mezelf uit te dagen, besloot ik alles dan maar een kleurtje te geven. Het was toch al niet realistisch, dus dan kon blauw, geel en groen ook wel ;-) Zo ontstond deze kunstkop:

Kunstkop (aquarel)

De volgende stap was om het idee van de vlakjes toe te passen op een 'echt portret'. Tussen de plaatjes lag een foto van Pablo Picasso en die heb ik gepoogd om te zetten in een vlakjesportret.
Ook dat voelde weer raar en onnatuurlijk en daar word ik dan altijd een beetje opstandig van. Ik moest ineens denken aan Hellraiser, je weet wel die enge film met dat rare hoofd. Ineens had ik Pablo mishandeld met allemaal pinnen in zijn hoofd. Ik moest er uiteindelijk wel om lachen, al was mijn portretje in eerste instantie niet eens zo slecht:

Pinned Pablo (potlood)

Tot zo ver de kunstkoppen van vandaag, nu maar weer even 'normaal' doen ;-)

Oliebollen in jus

Ja, je las het goed: 'oliebollen in jus' en die bedacht ik dit keer niet zelf. Medecursiste Vera vond mijn laatste creatie daar op lijken, zei ze.

Ik deed net of ik heel erg beledigd was (oké, dat was ik misschien ook een beetje), maar eigenlijk moest ik er ook wel om lachen. Onze tekengoeroe had namelijk bedacht dat we gingen oefenen met schilderen met een platte kwast. Om het moeilijker te maken bedacht hij dat we dan vormen met een structuur moesten maken. Rotsen, in dit geval. Door dit te doen, zouden we leren dat je vormen niet alleen aan kon geven door licht en donker te gebruiken, maar ook door de manier waarop je het penseel gebruikt.

Oliebollen in jus of rotsen bij de zee? (gouache)

Ik vond het leuk om te doen. Sowieso vind ik gouache erg leuk om mee te werken, de laatste tijd. Iemand vroeg me laatst, waarom ik zoveel verschillende materialen door elkaar gebruik en waarom ik niet alleen met bijvoorbeeld alleen aquarelverf, of alleen inkt werk. Ik heb daar geen echt antwoord op. Ik vind dat je alles moet proberen en daarnaast hou ik ook wel van een beetje afwisseling. Oliebollen in jus, bijvoorbeeld... Hahaha!