Fingerspitzengefühl

Je kunt ook TE enthousiast aan het tekenen slaan... Het topje van mijn wijsvinger slaapt en dat doet hij nu al drie dagen. Dat is niet erg, maar het voelt wel raar. Dan realiseer je je eigenlijk pas hoe vaak je iets doet met een wijsvinger: typen, een knopje indrukken, swypen. Ik kan de vinger gewoon gebruiken hoor, maar het voelt gewoon vreemd, een beetje doof.

Hoe het komt?  Het komt door mijn kleurpotloden en door het project dat ik ineens af wilde maken. Kijk zelf... en je snapt het:

Kleurig (kleurpotlood)

Ik wilde zoiets al een tijdje maken. Iets met veel kleur, niet abstract, maar misschien wel iets met kubistische elementen. Hoe ik dat aanpakte? Ik begon gewoon en de vormen vertelden me welke volgende vorm en kleur er aan de beurt was. Ik vind 'm leuk en ik bedacht me dat ik daar nog wel meer uit kon halen. Hoe en wat weet ik nog niet, maar dat komt wel. Eerst moet m'n vinger weer  bijkomen... een beetje meer Fingerspitzengefühl ;-)

Spitsmuizenleed

Het is nu een week geleden dat het me overkwam, maar ik ben er nog steeds een beetje ontdaan door.
Ik ben op een spitsmuis gaan staan!
Oké, hij was al dood, dus misschien minder erg, maar toch. Zelfs als ik het opschrijf, krijg ik er nog de kriebels van. Iew!

We gingen boodschappen voor mijn moeder doen, mijn broer en ik. Gewapend met kratten en tas stapten we de deur uit, waarna mijn broer de nu al legendarische woorden sprak: "Kijk uit, ga niet op het spitsmuis-lijk staan" Een moment was er verwarring, daarna een blik richting mijn voeten... Ik tilde mijn voet op en ja hoor: ik was er dus recht bovenop gaan staan! *kreun*
 Een prachtig muisje, een kleintje en helemaal in tact nog. (zelfs nadat ik erop was gaan staan) Zo zonde.

Nadat ik uit gegriezeld was, vroeg ik me af hoe die nu hier naast het hek terecht was gekomen. Meegenomen door een kat? Een natuurlijke dood? Iets raars gegeten? En dat ik er dan weer prompt bovenop moest gaan staan hè..Sowieso vind ik dat vreselijk. In de herfst gebeurt het me ook wel eens met slakken. Die zie je doorgaans niet zo snel, maar je hoort het des te beter als je erop gaat staan: krak! Bah, bah, bah!  Een muis, dat was me nog nooit gebeurd... en gelukkig had ik 'm ook niet bruut vermoord.

Nu las ik dat spitsmuizen hun holen vooral onder de grond of onder hopen bladeren hebben, dus dat verklaart misschien de plek van de dode muis naast het tuinhek. Verder las ik dat ze zich snel voortplanten en dat het ook voor komt dat de jongen dan in gevecht raken met de ouders, die alweer een volgend nestje hebben. Dat verklaart misschien waarom het zo'n klein beestje was. Een kleine vechtersbaas.

Toen ik het beestje op wilde ruimen, om te voorkomen dat er nog eens iemand op ging staan, kon ik het niet meer terugvinden... het was gewoon weg!
Hopelijk heeft één van de buurtkatten er nog lol van gehad, of misschien de egel?

Spitsmuisje (aquarelpotlood)

Bitterzoet

Hazelnootpasta (kleurpotlood)

"Ja, dan kun je er net zo goed een foto van maken!" zei ik altijd, als ik in gesprek kwam over realistische tekeningen. Als ik heel eerlijk ben, zei ik dat alleen maar omdat ik het eigenlijk niet kan, dat realistisch tekenen. Je moet goed kijken... je moet goed meten en je moet jezelf voortdurend corrigeren.

Doorgaans kom ik een eind in de richting hoor, maar het is het altijd net niet. Ik ben niet van het precieze en het meten. Ik dacht dat ik dat geaccepteerd had van mezelf, maar dat valt toch tegen. Een potje natekenen; wie hier vaker leest, weet dat ik dat eigenlijk niet zo boeiend vind. Laat staan een potje precies natekenen... en toch deed ik het. Om mezelf uit te dagen, of om mezelf te kwellen en omdat ik vind dat ik het 'gewoon' zou moeten kunnen.

Natuurlijk zie ik ze al, de fouten: de schaduw klopt niet helemaal, het deksel lijkt iets te verlopen en de linkse ronding van het potje klopt niet. Lijkt het op het originele potje? Ja, dat wel. Kan ik hier genoegen mee nemen? Preciezer dan dit gaat het echt niet worden. Nou èn... wie heeft daar last van? Mijn innerlijke kletskous roert zich weer hevig en ik word er moe van. Negeren! Dit is een prima potje en ik vond het leuk om 'm te tekenen, al is het dan geen precieze kopie.

Ik lees trouwens een boek over chocolade (Die pot is van de choco hazelnootpasta, snap je?) en eigenlijk heb ik daar een beetje hetzelfde mee als met deze tekening. Ik begon er enthousiast aan en halverwege sloeg de irritatie toe. Toeval? (Voor wie ook van lezen houdt: het gaat om het boek Bitter Zoet, geschreven door Heleen Niele.) Ik lees dapper verder, want eigenlijk wil ik  graag weten hoe het af loopt. Net zoals bij de tekening. Zou die chocola daar iets mee te maken hebben?

Scherp blijven

De avonden zijn lang, als het zonnig weer is. Ik mag graag 's avonds nog even buiten afkoelen en met dit weer doe ik dat bij mijn moeder in de tuin. De tuin moet eigenlijk dringend gesnoeid, maar daar hebben we de puf niet voor.

Aan de kant liggen veel bamboebladeren. Die zijn van de buurman, die houdt van bamboe. De bladeren laten massaal los en liggen dan geel te verkleuren. Als een een bries waait, ritselt het. Tussen het geritsel door komt er soms een merel tevoorschijn, die op zoek is naar insecten. Soms ook zie ik een paar spitsmuisjes voorbij schieten.  Ze spelen en piepen dan naar elkaar.

Gisteren en eergisteren klonk het geritsel harder. Geen geritsel meer, ik zou het eerder geschuier noemen. Dat vind ik een mooi woord trouwens, 'schuieren', volgens mij gebruikt niemand het nog ;-) Het ging echt hard. Volgens mij zat er een egel, of misschien zelfs wel een egelfamilie. We hadden al eerder egels in de tuin gehad, maar met een fikse verbouwing in de buurt waren die plotseling weer verdwenen. Nu speur ik elke avond of ik de egel zie. Tot nu toe was het zonder succes, maar de aanhouder wint, hè.

Misschien was het wel daarom, dat ik juist deze tekening wilde maken. Vaak zijn er combinaties van dingen in mijn hoofd. Zo had ik me al een tijdje bedacht dat ik nieuwe kleurpotloden wilde. Mijn kleurpotloden sleep ik namelijk overal mee naartoe en daardoor zijn veel van de stiftjes inwendig gebroken. Dat is echt irritant, want soms wil ik een scherpe punt en als ik dan ga slijpen blijft de punt breken.

Scherp blijven, dat geldt voor de punten van mijn potloden, maar voor mij ook, anders ga ik die egel natuurlijk nooit zien!

Scherp blijven (inkt en aquarel)

Muizen, mensen en inkt

Soms is bladeren in oude schetsen leuk. Tijdens het opruimen kwam ik er een tijdje terug één tegen die ik maakte voor een opdracht op school. Ik deed ooit eindexamen in het vak tekenen en de opdracht was om een boekomslag te ontwerpen.
Dat is een hele moeilijke opdracht, want welk boek kies je dan... en als je eenmaal gekozen hebt: hoe 'vang' je het boek dan in een passende omslagillustratie?

Toch weet ik nog, dat ik daar toen helemaal niet zo lang over deed. Voor Engels las ik het boek "Of mice and men" (Nederlandse vertaling: Muizen en mensen) van John Steinbeck. Van het boek weet ik inhoudelijk niet zo heel veel meer, maar wel weet ik dat er één passage was die me erg trof. Het boek ging namelijk over twee broers, George en Lennie. Lennie was zwakbegaafd en hij had een voorliefde voor dingen die zacht aanvoelden. Zo ving hij muizen om hun zachte velletje te aaien. Hij wilde de zachte dingen graag bij zich hebben en daarom hield hij ze stevig vast. Te stevig... en dan begreep hij niet hoe het kon dat de 'muis het niet meer deed'.  Die passages zijn me het meest bijgebleven, omdat ik het me ergens wel voor kon stellen. Daarbij heb ik zelf al jaren een voorliefde voor dingen die zacht aanvoelen. Ik loop rustig bij Intertoys naar binnen om even de speelgoedknuffels te aaien, die 'doen' het standaard niet, dus dat is ook niet zo erg ;-)

Maargoed, mijn boekomslag werd zo ongeveer dit:

Of mice and men, potloodschets uit 1992

Ik zocht er bijpassende letters bij (want dat moest ook nog!) en daarna werkte ik het uit in inkt. Jammer genoeg heb ik die uitwerking nooit teruggekregen. Mijn vader had me geholpen met letters zoeken en netjes tekenen en ik kreeg er een mooi cijfer voor. Mijn leraar wist meteen over welk boek het ging, zonder dat ik iets had gezegd. Nou, dan heb je het goed gedaan. Toen ik de schets terugvond, wilde ik ook eigenlijk niets liever dan de tekening opnieuw maken. Dat deed ik dus (Ja in de hitte, met daardoor veel te dunne inkt!)

Het resultaat viel me tegen. Ik wist niet meer hoe ik de hand had ingevuld en ook de boom leek me te saai om wit te laten. Gevolg was een veel te druk geheel. Toch kon ik het niet laten om even te testen hoe het eruit zou zien met letters erop. Die ging ik natuurlijk niet tekenen, want daar heb je tegenwoordig heel mooie programmaatjes voor ;-)
Of mice and men van John Steinbeck, het blijft een mooi verhaal.

(Mocht je nieuwsgierig zijn naar het hele verhaal: 
Muizen en Mensen -John Steinbeck ISBN NL13-978902828095  Er zijn ook meerdere films naar het boek gemaakt, voor het laatst in 1992, geregisseerd door Gary Sinse en met in de hoofdrol John Malkovich)