Hamsteruhhhh

Tja, je kunt plannen maken wat je wilt, maar soms gooien andere dingen roet in het eten. (en dat is niet lekker)

Het zat zo: ik ging naar de tandarts, omdat het wel weer eens tijd was. De tandarts vond een gaatje en ging de boel repareren. Gaatje gevuld, patiënt blij naar huis. Helaas, die blijheid duurde niet lang. Ik kreeg me toch een last van mijn kies... Natuurlijk tijdens Pinksteren, dus effe bellen zat er ook al niet in. Tot overmaat van ramp ook nog een dikke wang en lip. Oei, wat voelde ik me ellendig! Ik ging naar 's lands grootste kruidenier om soep in te slaan, want dat was nog het enige wat ik kon verdragen. (en ja, die was wèl open met Pinksteren!) In de winkel bedacht ik me dat ik nu wel een beetje een levende reclame voor ze leek geworden.(zie blogtitel)

Inmiddels ben ik weer de oude, na een reparatie van de tandarts en na heul veul soep en pijnstillers, wat een ellende is dat, zeg!

Hamster (Aquarel)

Ik tekende de hamster zojuist, omdat ik vond dat mijn blog wel weer wat opvulling kon gebruiken. Ik vind hamsters leuk. Ooit had ik er negen thuis. Het begon met twee, voor m'n verjaardag. Russische hamsters, een mannetje en een vrouwtje, want ze plantten toch niet zo snel voort, volgens de man van de dierenwinkel. Kennelijk had ik vruchtbaar zaagsel in mijn bak liggen, want binnen no-time kwam er uitbreiding. Ik hoorde ze geboren worden, 's nachts. Piepp! Kleine kale witte boontjes met alles erop en eraan. Heel schattig. In eerste instantie waren het er maar twee, maar die twee... ja, je raadt het al. Negen waren het er op het hoogtepunt. Hoewel hoogtepunt, het is maar hoe je het bekijkt, want op een bepaald moment vochten de hamsters elkaar de bak uit. Dat werd extra bakken klussen en tussenschotjes plaatsen... Ja, mijn vader had het er maar druk mee. Uiteindelijk hebben we de boel uit laten sterven. Dat klinkt heel vreselijk, maar dat was het niet. Hamsters worden nu eenmaal niet zo oud.

Op mijn werk kreeg ik eergisteren een paar viltstiften in handen. Die dingen hebben nog steeds een ontzettende aantrekkingskracht op mij, dus voor ik het wist was ik daar mijn hamsteravontuur aan het kladderen. Ook die wilde ik jullie niet onthouden, al was het alleen maar omdat ik zo'n lol had tijdens het tekenen ;-) (en niemand snapte waarom)

Doedel onder werktijd ;-) Een hamster met kiespijn.

Maargoed, ik ben er weer... Dat je het even weet.

Over ontploffen en plannen maken

Op de radio hoorde ik iemand zeggen (volgens mij was het een weerman) dat de natuur was 'ontploft'. Hij bedoelde dat alles ineens tot bloei was gekomen, na zo'n lange kwakkelperiode. Ik snapte dus wel wat hij bedoelde, maar ik vond het een vreemde uitdrukking. Hij wordt wel vaker gebruikt, de laatste tijd. Zo werkte ik ooit ergens waar iemand regelmatig meende dat haar mailbox was ontploft, om vervolgens te verzuchten dat ze het 'zooo druk' had. Goed, rare uitdrukking dus. Het zou toch wat zijn zeg, als al die bloemetjes met ontploffingen gepaard gingen. Horen en zien zou je vergaan in deze periode. Ja, eerlijk is eerlijk, mooi is het wel. De Japanse Kers heeft alweer een mooi tapijtje gemaakt en de tulpen steken ook overal hun statige kopjes op.

Op de laatste tekenles van dit jaar -wat gaat zo'n half jaar toch altijd snel- koos ik een bloementuintje om te tekenen. Het was een plaatje dat me eigenlijk totaal niet paste: te lief, te veel detail en eigenlijk ook veel te 'kneuterig' voor mij. Toch ging ik er mee aan het werk. Weer volgens de 'vlakkenmethode', net zoals de vorige keer. Tot mijn grote verbazing wist ik daarmee zelfs het tuintje te bedwingen en ik kreeg er zowaar plezier in. Dit is 'm uiteindelijk geworden:

Tuintje (Aquarel)

Zien jullie wat ik bedoel met 'kneuterig'? ;-) Het was ook de laatste bladzijde van mijn tekenblokje, hoe krijg ik het voor elkaar hè? Einde cursus, einde tekenblok! Zonder de cursus als stok achter de deur moet ik me natuurlijk ook bezig blijven houden, al was het alleen maar omdat anders dit weblog niet gevuld wordt. Dus gisteren heb ik gelijk maar twee nieuwe blokjes gekocht! Of eigenlijk waren het er drie, want ik kocht ook nog een klein formaat (briefkaartformaat) blokje, omdat ik die er zo schattig uit vond zien. Tja. ;-)

Voor de komende tijd heb ik een paar plannen. Allereerst moet natuurlijk 'Project H' af. Afgelopen twee dagen heb ik daar weer even aan gewerkt, maar ik was niet tevreden. De verf zat letterlijk in mijn haren, dus ik neem maar weer even afstand. Ik verwacht het binnenkort wel af te kunnen maken en dan laat ik dat natuurlijk hier zien. Verder vond ik een tijdje terug een oude schets/tekening, echt een heel oude, van een werk dat ik op school maakte. Het origineel heeft op school gehangen, maar ik heb het nooit teruggekregen. Nog steeds vind ik dat heel vervelend. Ik heb dus het plan om de tekening (het was ook een inktwerkje) aan de hand van de schets opnieuw te maken.

Als laatste heb ik een idee in mijn hoofd, waar ik zelf nog een beetje mee worstel. De vorm, maar ook of het wel zo'n goed idee is... Op de cursus waren we een beetje aan het grappen over het aantal dieren dat we tekenden. Ik en mijn medecursiste Vera tekenen namelijk altijd veel dieren. Nu heeft iedereen natuurlijk wel een 'stokpaardje', want we hebben ook cursisten die graag huisjes, of juist bomen en bloemen tekenen. Tja, ik weet ook niet wat het is, met mij en de dieren: ik hou er gewoon van, denk ik. Als ik ze teken, probeer ik ook altijd wat meer van ze te weten te komen. Dat doe ik bij andere dingen eigenlijk nooit zo.

Maar goed, we hadden het daar dus over en toen zei Irina dat we dan maar 'de ark van Noach' moesten maken, dan konden we van alle dieren twee tekenen. Hilariteit alom, maar toch bleef het in mijn hoofd spoken. Nee, ik wilde geen 'ark van Noach' maken, maar het idee om meerdere dieren te tekenen, leek me wel erg leuk. Daar kwam nog bij, dat een andere cursiste een boek had meegenomen van de schilderijen die ze in de loop der jaren had gemaakt. Ja inderdaad, net zoiets als mijn 'koffietafelboek' maar dan dikker. Ik bedacht me dat ik een boek kon maken met mijn dierentekeningen en dan met kleine verhaaltjes erbij. Hoe en wat weet ik nog niet en ik weet ook niet of het wel zo'n goed idee is, misschien is het wel veel te ambitieus, maar toch... Het blijft in mijn hoofd en ik heb zo'n vermoeden dat ik er wel iets mee ga doen. Welke vorm het krijgt, geen idee. Misschien hebben de lezer hier wel een suggestie.

In elk geval: ik denk erover na...
Het kan zijn dat je 'plof" hoort en nee, dan is niet mijn hoofd ontploft, dan is er slechts een idee tot bloei gekomen!

Anders kijken

Er zijn dingen die ik minder graag teken, dat is logisch, dat heeft iedereen wel. Potjes en stilleventjes bijvoorbeeld, vind ik minder leuk. Omdat het zo duidelijk is wat het moet worden, denk ik. Ook landschapjes zijn niet echt mijn favoriet.

Waarom wist ik eigenlijk niet, totdat we op de cursus aan de slag gingen met dingen terugbrengen tot vormvlakken. Ineens snapte ik het: die landschapjes vond ik minder leuk omdat ik almaar probeerde om alles direct in detail op papier te krijgen. Als je eerste een grove indeling op papier maakt van waar alles zo ongeveer moet komen, is het veel makkelijker. Wat een inzicht hè, maar zelf had ik dat dus echt niet bedacht.

Zo maakte ik het klaprozenveldje uit de vorige blogpost ook. Afgelopen les besloot ik daarmee verder te aan. Ik koos een -in mijn ogen- lastig landschapje uit. Lastig, want veel onoverzichtelijk groen en tegelijkertijd heel weinig om op te focussen. (ja, de paardjes in de wei, waar ik maar direct nijlpaarden van maakte: detail!) Uiteindelijk werd het dit:

Knotwilgen (en nijlpaarden!) langs de sloot (aquarel)

Wat ik in eerste instantie bestempelde als 'saai plaatje' werd uiteindelijk toch nog iets en daar kan ik dan weer erg vrolijk van worden.

Al moet ik er wel bij vertellen, dat het dan eerst een dagje in mijn tas moet blijven zitten. Als ik iets net gemaakt heb, vind ik het meestal helemaal niks. De volgende dag kijk je er heel anders naar, dat had ik hiermee ook.

Al het groen en de 'nijlpaarden' maakten me vrolijk. Zo vrolijk, dat ik iets deed wat ik al in geen tijden meer gedaan had: vouwen! Dit kikkertje past bij de sloot... en bij mijn humeur, dat weer een stukje zonniger geworden is!

Fijne week, allemaal!

Scherpe kantjes

Tijd om weer eens een stukje te schrijven. Het ging niet zo lekker, de laatste tijd. Niet dat er grootse moeilijke dingen waren, dat niet hoor. Nee, ik voelde me gewoon niet fijn.

April is de maand dat ik weer veel moet denken aan mijn vader die er nu vier jaar al niet meer is. Vier jaar! Dat klinkt als best wel lang -en de buitenwereld kijkt er misschien ook zo naar-, maar voor mijn gevoel is het alsof het gisteren was. De scherpe kantjes gaan eraf, dat is waar, maar het machteloze en radeloze gevoel kan me op sommige momenten echt overvallen. Spijt ook, dat ik geen afscheid kon nemen en spijt dat ik hem bepaalde dingen niet gezegd of gevraagd heb.
Hij zou niet gewild hebben dat ik er zo mee bezig was, dat weet ik zeker. Toch helpt die gedachte me niet altijd. Ik praat daar eigenlijk bijna nooit over. Veel meer dan 'ik voel me niet zo fijn' zeg ik niet  en dan laat ik meestal in het midden waar dat door komt. Dit keer speelden er op mijn werk ook wat dingen, veranderingen waar ik het nog steeds niet zo mee eens ben. Ik werd daar onrustig van. Zo werd het begin van april ineens extra moeilijk. Een soort moeras van gevoelens: vreemd, lastig, verdrietig, onzeker. Meestal vind ik dat ik niet moet zeuren, omdat zeuren je niet helpt. Anderzijds, als je niet uitlegt waarom je je down en vervelend voelt, kun je ook niet verwachten dat anderen daar begrip voor hebben.

Intussen heb ik alles wel weer een beetje op orde in mijn hoofd. Ik bedacht me dat het bijna is als het eten van een paprika: als je een hapje neemt is het zoetig, maar de nasmaak kan soms scherp zijn en hij kan ook nog eens lange tijd scherp in je mond blijven hangen. Het was dus vast geen toeval, dat ik deze paprika tekende...

Paprika (Aquarelpotlood)

Op de cursus stippelde ik vrolijk verder. De buitenwereld ziet mijn worsteling niet. Een fiets tegen een boom was vast ook al geen toeval: even pauze om uit te blazen. Fietsen zijn overigens vreselijk om te tekenen, tot die conclusie kwamen Irina en ik ook tijdens de cursus. Het frame krijgen we bijna nooit in verhouding met de wielen... en dan al die buisjes die op vaste punten uit moeten komen! Op mijn tekening lijkt het nu ook alsof er geen één fiets, maar twee fietsen achter de boom staan. Als je het weet is dat ook wel weer humoristisch.

Pauze (Aquarel)

Gisteren rondde ik mijn landschapje af. Het doel van de opdracht die we kregen, was dat we eerst het landschap terug zouden brengen tot een paar grove basisvormen (met scherpe kantjes) en dat we daarna pas alle vormen in gingen vullen met detail. Alweer vast geen toeval dat het me dit keer wonderlijk goed lukte... tekenen is echt als het leven: als je alles terugbrengt tot de essentie, valt het eigenlijk best mee. De warrige graspollen en klaprozen terugbrengen tot kleurvlakjes en klaar ben je. Een wijze les: haal de scherpe kantjes eraf en breng alles terug tot de kern.
Kijk, het lijkt wel lente!

Lente zonder scherpe kantjes (Aquarel en inkt)

Lieve lezers die mij een hart onder de riem wilden steken.... Dank jullie wel!

Vrolijk

De bekende warrige tijden breken weer aan. Elke keer zo rond maart, april ben ik uit mijn doen. Dan ga ik over van alles piekeren en ben ik bij vlagen down en humeurig. Als ik dan even nadenk, dan weet ik weer waar het vandaan komt. Gek genoeg heeft het niet zoveel weerslag op mijn productie. Ik vind dat ik nog steeds erg goed bezig ben. Elke week maak ik wel iets, al is niet alles de moeite waard om hier te laten zien. 

Ik ben nog steeds bezig met Project H. Dat mag ik zeggen want ik ga er ook voor naar die ene bouwmarkt, hahaha! De grond onder de voeten van de hagedis moet ik nog af maken. Ik heb nu steentjes geschilderd en de bloemen op het laatste doek hebben een bedje van gras gekregen. Dat moet ik nog even bijwerken en daarna nog eens de achtergrond nalopen, want daar zie je nu heel erg de aanzetten van mijn kwast. Het wordt een mooi kleurrijk werk en zodra het af is, laat ik het hier zien.

Het lijkt wel alsof ik mijn grijze gedachten aan het bezweren ben met kleur. Zo bedacht ik twee weken terug dat ik iets pointillistisch wilde maken, dus iets dat opgebouwd is door puntjes. Maar dan wel gekleurde puntjes. Dat werd deze:

Confettilicht (Aquarel en inkt)

Het idee was aanvankelijk dat uit het lampje een explosie van kleuren moest komen, maar dat lukte dus niet. Het werd een soort vrolijke confetti. Ook leuk. Vervolgens vond ik dat ik had zitten klungelen met de uitwerking en besloot ik dat ik dan maar een dier moest gaan maken. Dat werd maar meteen de koning der dieren.

Koning der kleuren (Aquarel en inkt)

Kleurrijk en geen stipjes dit keer, maar streepjes. Het ziet er vrolijk uit, maar ik voel me nog steeds niet vrolijk. Zelfs in mijn tekeningen loop ik de boel te bedotten.

Ik hoor en zie het overal: de lente wordt door iedereen heel erg gewenst... Geen kou, geen oostenwind die je de tranen over de wangen doet lopen. Maarja, voorlopig moeten we het er maar even mee doen...