Project H (Of: worstelen met een schilderij)

De vakantie zit er voor mij ook alweer bijna op. Als ik even de balans opmaak, kan ik zeggen dat ik de meeste dingen die ik op de planning had staan, ook gedaan heb. De meeste, dus niet alle...

Wat een beetje is blijven liggen, is mijn 'project H', waarbij de H staat voor hagedis. (Of voor: 'hahahaha, wat had je dan gedacht') Ik was van plan 'm af te maken, maar dat is niet gebeurd. De warmte hielp niet mee, maar wat ook wel vervelend was: ik zit een beetje vast! Toch wil ik hier even 'showen' wat ik tot nu toe heb gedaan.

Uitgangspunt was de hagedis die ik met aquarel maakte. Aquarel werkt heel anders dan acryl, dus dat het moeilijk zou worden, dat wist ik. Het laatste werkte ik aan de kop van de hagedis, die ziet er nu zo uit:

Die is best mooi, vind ik zelf, maar dat kwam er allemaal niet zomaar... Ik neem jullie even mee in het proces. Allereerst startte ik met een lichtblauwe achtergrond. Ik had drie doeken te vullen, want het moet een drieluik worden. Dat betekent dat je genoeg verf moet mengen om die drie doeken ook te vullen ;-) Uiteindelijk was dat gelukt en kon ik aan de gang met een onderschildering in zwart en wit:

Natuurlijk kon ik het niet laten om toch alvast iets met kleur te doen, dus de tong, de ogen en de stekels op zijn rug had ik ook alvast gevuld. Daarna begon het 'grote prutsen' en daar ga ik even snel doorheen, want dat duurt altijd heel lang. Hieronder zie je hoe dat ongeveer ging:

 

Nu hoor ik jullie denken: 'maar je had het toch over een drieluik? Ik zie maar twee doeken'! Dat klopt, maar doek drie vulde ik pas als allerlaatste en daarom heb ik het niet elke keer op de foto gezet. Dat gaat ook lastig, want mijn toestel heeft geen panoramafunctie. Om nou bij de buren te gaan zitten om een foto te maken is ook weer zo wat, dus vandaar maar twee. Intussen ziet het er dus zo uit:

 Let u ook vooral even op het druppeldetail... Best wel goed gelukt, al zeg ik het zelf!

Maargoed... hier stokt het dus. Ik ben namelijk  niet helemaal blij met de achtergrond, maar die krijg ik zomaar niet anders. Ook de bloemetjes moet ik nog wat fatsoeneren, maar zo lang ik niet weet wat ik met de rest moet, is ook dat lastig. Iemand gaf me de tip om 'm dan in een fotobewerkingsprogramma te zetten en dan wat met de kleuren te gaan spelen. Dat heb ik gedaan, maar toen had ik ineens een hagedis met drie koppen! (ik hou van spelen met het kloonpenseel) Opties die ik had bedacht:

• Een regenboog toevoegern (lekker kleurig)
• wolken in de lucht zetten (saai!)
• Spatten op het doek (is misschien zonde)
• Een horizon toevoegen (kan...)
• Een kwast pakken en alles met zwarte verf laten verdwijnen (op dit moment een serieuze optie, maar ook zonde)

Kortom, ik weet het gewoon even niet. "Komt tijd, komt raad" zeggen ze dan. Op naar de volgende vakantie, dan maar ;-)

Fingerspitzengefühl

Je kunt ook TE enthousiast aan het tekenen slaan... Het topje van mijn wijsvinger slaapt en dat doet hij nu al drie dagen. Dat is niet erg, maar het voelt wel raar. Dan realiseer je je eigenlijk pas hoe vaak je iets doet met een wijsvinger: typen, een knopje indrukken, swypen. Ik kan de vinger gewoon gebruiken hoor, maar het voelt gewoon vreemd, een beetje doof.

Hoe het komt?  Het komt door mijn kleurpotloden en door het project dat ik ineens af wilde maken. Kijk zelf... en je snapt het:

Kleurig (kleurpotlood)

Ik wilde zoiets al een tijdje maken. Iets met veel kleur, niet abstract, maar misschien wel iets met kubistische elementen. Hoe ik dat aanpakte? Ik begon gewoon en de vormen vertelden me welke volgende vorm en kleur er aan de beurt was. Ik vind 'm leuk en ik bedacht me dat ik daar nog wel meer uit kon halen. Hoe en wat weet ik nog niet, maar dat komt wel. Eerst moet m'n vinger weer  bijkomen... een beetje meer Fingerspitzengefühl ;-)

Spitsmuizenleed

Het is nu een week geleden dat het me overkwam, maar ik ben er nog steeds een beetje ontdaan door.
Ik ben op een spitsmuis gaan staan!
Oké, hij was al dood, dus misschien minder erg, maar toch. Zelfs als ik het opschrijf, krijg ik er nog de kriebels van. Iew!

We gingen boodschappen voor mijn moeder doen, mijn broer en ik. Gewapend met kratten en tas stapten we de deur uit, waarna mijn broer de nu al legendarische woorden sprak: "Kijk uit, ga niet op het spitsmuis-lijk staan" Een moment was er verwarring, daarna een blik richting mijn voeten... Ik tilde mijn voet op en ja hoor: ik was er dus recht bovenop gaan staan! *kreun*
 Een prachtig muisje, een kleintje en helemaal in tact nog. (zelfs nadat ik erop was gaan staan) Zo zonde.

Nadat ik uit gegriezeld was, vroeg ik me af hoe die nu hier naast het hek terecht was gekomen. Meegenomen door een kat? Een natuurlijke dood? Iets raars gegeten? En dat ik er dan weer prompt bovenop moest gaan staan hè..Sowieso vind ik dat vreselijk. In de herfst gebeurt het me ook wel eens met slakken. Die zie je doorgaans niet zo snel, maar je hoort het des te beter als je erop gaat staan: krak! Bah, bah, bah!  Een muis, dat was me nog nooit gebeurd... en gelukkig had ik 'm ook niet bruut vermoord.

Nu las ik dat spitsmuizen hun holen vooral onder de grond of onder hopen bladeren hebben, dus dat verklaart misschien de plek van de dode muis naast het tuinhek. Verder las ik dat ze zich snel voortplanten en dat het ook voor komt dat de jongen dan in gevecht raken met de ouders, die alweer een volgend nestje hebben. Dat verklaart misschien waarom het zo'n klein beestje was. Een kleine vechtersbaas.

Toen ik het beestje op wilde ruimen, om te voorkomen dat er nog eens iemand op ging staan, kon ik het niet meer terugvinden... het was gewoon weg!
Hopelijk heeft één van de buurtkatten er nog lol van gehad, of misschien de egel?

Spitsmuisje (aquarelpotlood)

Bitterzoet

Hazelnootpasta (kleurpotlood)

"Ja, dan kun je er net zo goed een foto van maken!" zei ik altijd, als ik in gesprek kwam over realistische tekeningen. Als ik heel eerlijk ben, zei ik dat alleen maar omdat ik het eigenlijk niet kan, dat realistisch tekenen. Je moet goed kijken... je moet goed meten en je moet jezelf voortdurend corrigeren.

Doorgaans kom ik een eind in de richting hoor, maar het is het altijd net niet. Ik ben niet van het precieze en het meten. Ik dacht dat ik dat geaccepteerd had van mezelf, maar dat valt toch tegen. Een potje natekenen; wie hier vaker leest, weet dat ik dat eigenlijk niet zo boeiend vind. Laat staan een potje precies natekenen... en toch deed ik het. Om mezelf uit te dagen, of om mezelf te kwellen en omdat ik vind dat ik het 'gewoon' zou moeten kunnen.

Natuurlijk zie ik ze al, de fouten: de schaduw klopt niet helemaal, het deksel lijkt iets te verlopen en de linkse ronding van het potje klopt niet. Lijkt het op het originele potje? Ja, dat wel. Kan ik hier genoegen mee nemen? Preciezer dan dit gaat het echt niet worden. Nou èn... wie heeft daar last van? Mijn innerlijke kletskous roert zich weer hevig en ik word er moe van. Negeren! Dit is een prima potje en ik vond het leuk om 'm te tekenen, al is het dan geen precieze kopie.

Ik lees trouwens een boek over chocolade (Die pot is van de choco hazelnootpasta, snap je?) en eigenlijk heb ik daar een beetje hetzelfde mee als met deze tekening. Ik begon er enthousiast aan en halverwege sloeg de irritatie toe. Toeval? (Voor wie ook van lezen houdt: het gaat om het boek Bitter Zoet, geschreven door Heleen Niele.) Ik lees dapper verder, want eigenlijk wil ik  graag weten hoe het af loopt. Net zoals bij de tekening. Zou die chocola daar iets mee te maken hebben?

Scherp blijven

De avonden zijn lang, als het zonnig weer is. Ik mag graag 's avonds nog even buiten afkoelen en met dit weer doe ik dat bij mijn moeder in de tuin. De tuin moet eigenlijk dringend gesnoeid, maar daar hebben we de puf niet voor.

Aan de kant liggen veel bamboebladeren. Die zijn van de buurman, die houdt van bamboe. De bladeren laten massaal los en liggen dan geel te verkleuren. Als een een bries waait, ritselt het. Tussen het geritsel door komt er soms een merel tevoorschijn, die op zoek is naar insecten. Soms ook zie ik een paar spitsmuisjes voorbij schieten.  Ze spelen en piepen dan naar elkaar.

Gisteren en eergisteren klonk het geritsel harder. Geen geritsel meer, ik zou het eerder geschuier noemen. Dat vind ik een mooi woord trouwens, 'schuieren', volgens mij gebruikt niemand het nog ;-) Het ging echt hard. Volgens mij zat er een egel, of misschien zelfs wel een egelfamilie. We hadden al eerder egels in de tuin gehad, maar met een fikse verbouwing in de buurt waren die plotseling weer verdwenen. Nu speur ik elke avond of ik de egel zie. Tot nu toe was het zonder succes, maar de aanhouder wint, hè.

Misschien was het wel daarom, dat ik juist deze tekening wilde maken. Vaak zijn er combinaties van dingen in mijn hoofd. Zo had ik me al een tijdje bedacht dat ik nieuwe kleurpotloden wilde. Mijn kleurpotloden sleep ik namelijk overal mee naartoe en daardoor zijn veel van de stiftjes inwendig gebroken. Dat is echt irritant, want soms wil ik een scherpe punt en als ik dan ga slijpen blijft de punt breken.

Scherp blijven, dat geldt voor de punten van mijn potloden, maar voor mij ook, anders ga ik die egel natuurlijk nooit zien!

Scherp blijven (inkt en aquarel)