Geen weg terug

Soms wil je te veel en te snel... Ik had al veel te lang niet meer getekend, toen ik bedacht dat ik een landschapje wilde tekenen. Om één of andere reden ben ik de laatste tijd heel erg van de typische Nederlandse landschapjes, met molen. Dus ik ging aan de slag. Landschapjes zijn op zich niet heel moeilijk, molens zijn dat wel... en daar ging het dan ook fout. Meteen met inkt aan de slag gegaan (ook fout!) dus geen weg meer terug.

Terwijl ik aan het tekenen was, dwarrelden er steeds twee regels door mijn hoofd: "denkend aan Holland, zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan." Inderdaad, het beroemde gedicht van Marsman. Ik wist niet meer hoe het verder ging. Gelukkig wist Google het wel:

Herinnering aan Holland

Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een grootsch verband.
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.