Hoofdjes en andere tekendingen

Ongelooflijk waar de tijd soms blijft. Het gevoel in een rollercoaster te zitten is wel voorbij, maar de tijd -of beter gezegd misschien - de rust vinden om de dingen op te pakken blijft toch wat ver weg. Zomaar ineens is het twee manden geleden dat ik hier iets postte. Zelfs dat ik weer meedeed aan Inktober heb ik hier niet eens gedeeld. Jammer, want soms is het teruglezen van mijn eens geschreven woorden een soort reflectie en kan ik het gevoel van toen bijna weer uit de regels terughalen. 

Het gaat beter, dat kan ik wel zeggen. Het gedoe rondom mijn moeder kan ik nog steeds geen plaatsje geven, maar langzaam aan lukken dingen weer. Omdat ze weer kunnen en mogen, misschien? In dat geval moet ik niet te vroeg juichen, want een nieuwe set van maatregelen rondom dat ellendige virus ligt alweer op de loer. Tja... ik ga er niet zoveel over zeggen. Laat ik het weer eens hebben over de reden waarom ik dit blog begon: mijn tekeningen!

Zoals ik al schreef, heb ik de laatste periode niet echt stilgezeten, qua 'tekendingen.' Ik deed vorige maand dus mee aan Inktober en dan moet je wel ;-) Ik vond het dit keer wel moeilijk hoor, maar dat kwam misschien ook omdat er een vakantie naar Spanje tussendoor zat. Op de dagen van reizen kon ik niet tekenen, dus dan moesten er twee of soms zelfs drie tekeningen op een dag. (Net zoals met mijn werk kan ik er ook bij zo'n tekenuitdaging niet tegen als ik 'achterloop') De tekencursus was in de tussentijd ook alweer begonnen, dus er begon weer wat beweging in die tekenvingers te komen. Overigens was ik ook daar de eerste paar weken een beetje uit mijn doen. Ik wist het gewoon niet meer, niet waar ik moest beginnen, met wat en om nog maar te zwijgen over hoe.... De eerste paar lessen deed onze goeroe een paar oefeningetjes met lijnen en curves. Ik probeerde het, ik begreep ook wel wat hij ons probeerde te leren, maar toch raakte ik er geïrriteerd door en besloot ik al snel dat ik iets anders wilde doen.

Ik greep weer terug op waar ik eerder mee bezig was: tekenen in vlakjes, om het licht en donker beter te snappen. Om één of andere reden heb ik iets met hoofdjes, de laatste tijd. Dus ik tekende vooral portretjes. Ik heb dat altijd al fascinerend gevonden, de manier waarop iemand juist die ene persoon wordt; het specifieke in een gezicht. Misschien ook wel omdat het zo moeilijk is: ik wil het graag kunnen. De wil is sterk, want hoewel ik er nog lang niet ben, zit er wel progressie in mijn hoofdjes. Het is heel moeilijk, maar ik vind het ook superleuk om te doen. Dus zo ben ik al een paar weken aan het prutsen. Ik weet nog niet waar het heen gaat -de laatste ontwikkelingen zijn iets met kleur- maar ik heb er nog steeds lol in. Aangezien ik vind dat we lol vooral moeten blijven delen in deze idiote tijd, zet ik deze vandaag maar even bij mijn verhaaltje.

Portretjes (potlood)

 

Ik ga niet beloven dat ik snel weer ga schrijven (de angst dat ik me er niet aan ga houden is te groot, hahaha!), maar ik ga zeker proberen dit blog minder te verwaarlozen, al was het maar voor mezelf...

Tot blogs!

vakantie irritatietekening

 De tijd van radiostilte heeft wel weer lang genoeg geduurd; tijd voor weer eens een blogje! Op het moment van schrijven ben ik  net vier dagen terug van een lange vakantie... Ja, echt waar! Volgens mij verkondigde ik hier een jaar geleden nog dat ik stiekem toch het liefst in mijn eigen bedje sliep. Dat heb ik ergens nog steeds hoor, maar ik ben er nu achter dat  lekker alles achter je laten ook heel fijn is. Een mens kan veranderen... en veel is ook veranderd in de afgelopen periode. 

Ik schreef jullie al over het gedoe rondom mijn moeder. Die zorgen zijn er nog steeds. Ze heeft nu een permanente plek op de PG afdeling van een verpleeghuis en hoewel dat het fysieke zorgen wegneemt, maak ik me nog steeds wel zorgen. Het feit dat ze niet snapt waarom ze daar zit (waarom stop je me weg, ik ben toch niet ziek?) maakt het lastig. Ik voel me er schuldig over en er zijn momenten dat ik ook echt denk dat ik haar heb 'weggestopt'. Ook als ik lees dat ze op een andere manier achteruit gaat, maak ik me zorgen. Onterecht, want het is een goed huis en de verpleging is ook meer dan prima, maar toch... Dit wil je niet en dit wil je voor niemand. Schuldgevoel kan loodzwaar wegen... zo zwaar dat op bezoek gaan bijna weerstand oproept... en daar voel je je dan ook weer schuldig over. Het is iets waar ik nog niet echt een weg in heb gevonden.

Vakantie was dit jaar dus letterlijk een 'alles achter je laten'. Vier weken lang heb ik door Nederland gezworven. Eerst in Groningen, toen in Zwolle, daarna Limburg en eventjes in Noord-Brabant en vervolgens weer naar Limburg. Mijn hoofd heeft weer een gezond kleurtje en nu moet ik weer een beetje acclimatiseren thuis. Ineens vind ik mijn eigen douchekop te zacht sproeien, omdat ik tijdens de vakantie heb ontdekt hoe fijn een echt harde straal uit je douche is ;-) Erger is het misschien, dat ik mijn eigen koffie niet zo lekker meer vind... In de vakantie dronk ik straffe bakkies Nespresso, die nu maken dat ik mijn nep-Senseo ineens slappe bakken vind. Aan weer aan het werk gaan, wilde ik nog even niet denken... Helaas, ook dat lukte niet echt. Ik heb me alweer in een extra klus laten frauderen. Gelukkig heb ik nog een weekje om me daar geestelijk op voor te bereiden en dan hoop ik dat het allemaal weer goed komt.

Dat gevoel heb ik ook nog een beetje bij tekenen. Het is me -ook tijdens de vakantie- niet echt gelukt om dat weer op te pakken. Ik heb welgeteld één keer, oh nee niet waar: twee keer, iets zitten prutsen buiten. De eerste keer een landschapje uit Limburg, de tweede keer een soort irritatietekening. Ha, nieuw woord! Ik zat me namelijk nogal te ergeren aan de vele vliegen. Het was me een raadsel waar die beesten allemaal ineens vandaan of op af kwamen. Je hebt vliegen met- en zonder brom en deze waren zwart en met brom. Heel irritant! Nu moet ik er misschien bij vertellen dat ik er thuis ook al het nodige mee te stellen heb gehad. Daar waren het soms zwarte-, maar soms ook groene vliegen met brom. Die kwamen bij de buurman vandaan, die het maar niet kon laten om zijn kliko vlak naast mijn raam te parkeren. Ik elke keer aan de sjouw met zijn kliko, toen maar eens vriendelijk gevraagd of dat ding niet ergens anders kon staan. Dat ging een paar weken goed, totdat hij of  één van zijn medewerkers (het is een winkel) het weer eens vergat en ik weer van die dingen in mijn huis had. Dus ja, die vliegen tijdens de vakantie waren net effe teveel. Dan maak je dus een irritatietekening ;-)

De vogel erbij is trouwens een mus, die waren er ook veel, maar die irriteren me niet. Sterker nog, ik vond het erg leuk om te zien hoe ze in grote groepen door het gras aan het hippen waren (om er waarschijnlijk ook honderden insectjes uit te vissen)

Vliegen en mus (potlood)

Binnenkort start de cursus weer (zo fijn dat dingen nu weer 'mogen'!) en dan hoop ik ook weer wat meer tekeningen te kunnen laten zien. Die tekenvingers moeten natuurlijk wel een beetje in training blijven en ik merk toch wel dat ze die wat gemist hebben! Tot blogs!

Tussenliggende tijd

 De afgelopen maanden zijn als een soort flitstrein voorbij geraasd. Er was weinig puf om te bloggen, ik kon de woorden ook niet goed vinden, laat staan dat mijn handen iets wisten te maken om hier te laten zien. Het ging niet goed met mijn moeder, al een tijdje niet. Ik schreef hier al eerder over wat ik het d-woord noemde: die ziekte die maakt dat je alles vergeet. Niet alles, maar wel veel en in willekeurige volgorde. Lange tijd deden we (mijn broer en ik) alsof het eigenlijk niet zo erg was, maar ondertussen beheerste het zorgen of nalopen wel ons leven. Het ergste was, dat je nooit tevoren wist hoe het bezoek zou verlopen, want ook dat is erg aan het d-woord: soms zijn er heldere dagen en lijkt er even niks aan de hand. 

Daar houd je je aan vast, want je wilt er eigenlijk niet aan. Je wilt niet weten dat iemand zijn brein eigenlijk inhoud aan het verliezen is. Dat kon zo natuurlijk niet voortduren en zo gebeurde het, dat eind februari de dokter kwam en meldde dat ze toch wel ernstig ziek was. Niet alleen dat ellendige d-woord, maar ook iets met de lever. De volgende dag werd ze opgehaald met de ambulance en vervoerd naar de palliatieve afdeling van een verpleeghuis. Daar is ze nu nog steeds. Het blijft gek om haar daar zo te zien, net zoals zij het gek blijft vinden dat ze daar zit. We hadden dus wel even iets te verwerken, de afgelopen tijd. Schrijven, tekenen, of wat er ook maar voor expressiefs te bedenken valt... Het kwam gewoon niet van. 

Nu kwam er al een tijdje weinig uit mijn handen, dat moet ik ook toegeven. Het hele thuiswerken en een half afgesloten wereld hielpen ook niet mee. Net zoals de rest van de wereld heb ik er een beetje genoeg van: mondkapjes, anderhalve meter, tijdslots, online bestellen, avondklok... Het maakt me een beetje kriebelig. Niet eens zozeer de maatregelen zelf, maar ook vaak het halfslachtige ervan. 

Ik heb me afgevraagd of ik moest stoppen met het blog, omdat er gewoon niks meer komt... maar ik bedacht me dat dit blog een stukje van mij is geworden in de afgelopen tijd. Het was de eerste erkenning voor het feit dat mijn werk, hoe knullig soms ook, er toe deed. Al was het dan maar voor een klein groepje mensen. Verder schrijf ik hier al sinds 2012, volgend jaar heb ik dus een jubileum te vieren, zonde om dan net voor de finish te stoppen. De belangrijkste reden om toch niet te stoppen was dat het zou voelen alsof er een stukje van mij verloren zou gaan: Lilian die het fijn vond/ vindt om te tekenen, voor wie het een afleiding en soms ook een uitlaatklep was. 

 Oké, ik stop er dus niet mee. Heb ik dan nog wel iets om te laten zien, dit keer? Daar moest ik inderdaad wel even naar zoeken. Ik schreef in mijn laatste logje iets over een project met knuffelbeesten en een stilleven. Met die knuffelbeesten heb ik verder niet veel meer gedaan, maar het stilleventje had ik wel opgezet. Ik weet niet of ik het ooit nog verder ga uitwerken, het ligt al zo lang stil (Nog nooit was stilleven zo'n toepasselijke naam, hahaha!) en ik weet niet of ik het idee van destijds nog wel zo goed vind, maar enfin... Zonde om te laten liggen.

Het is een stilleven geïnspireerd op het werk van Henk Helmantel. Een Nederlandse schilder die heel realistisch en precies werkt. Nu ben ik alles behalve dat, maar ik gebruikte het strakke in mijn weergave in inkt. Het is niet onaardig gelukt, maar -zoals ik al schreef- wat ik er verder mee wil, weet ik ook niet. Ik plaats 'm toch hier, hopelijk als voorbode van meer inspiratie... en anders is het een mooie opvulling voor de tussenliggende tijd.

Stilleven met karafjes (inkt)

Ergernissen en inspiratie

 Na mij vorige -enigszins depressieve- blogje, kan ik intussen melden dat het iets beter gaat met de inspiratie. Iets beter, want ik ben nog steeds niet in mijn oude doen. Die nieuwe maatregelen rondom dat rottige virus helpen ook niet echt. Ik bespeur ergernis bij mezelf en dan gaat het me heus niet om het al dan niet dragen van een mondkapje. Soms slaan mensen gewoon door. 

Voorbeeldje: gisteren ging ik naar de supermarkt. Ik had mijn gewone boodschappen al gedaan, maar ik moest nog even iets halen bij de servicebalie. De servicebalie hè, dus ik hoefde niet in de winkel zelf te zijn. Het begon al bij de ingang: stond er een mevrouw zo ongelooflijk te treuzelen dat er niet doorgelopen kon worden. Als mensen zich ergeren, houden ze zich niet aan de anderhalve meter afstand, dus dat gebeurde ook hier niet. Dan wacht ik netjes, maar dan heb je mensen die zich er alsnog tussendoor gaan wringen. Zulke dingen doen mij al knarsetanden, maar goed. Nogmaals, ik moest alleen maar bij de servicebalie zijn, dus onnodig een winkelmandje aanraken leek mij niet slim. Wat denk je?  Een lid van de immer aanwezige 'familie bemoeiziek' vond het nodig om me toe te bijten: "U moet ook een mandje!" Nu was het niet zozeer de boodschap, maar vooral de toon waarop die boodschap werd doorgegeven. Kom op zeg, je werkt niet eens bij die winkel en dan denk je -zonder mijn redenatie te kennen- mij te moeten vertellen wat ik MOET? Ik besloot niks te 'moeten' en deze figuur te negeren. Stoïcijns de winkel in. Vervolgens werd ik -zonder mondkapje- nageschreeuwd: "Hallohooo, u MOET ook een mandje! Nou, die luistert niet, hoor!" Intussen stond ik -met mondkapje- al bij de servicebalie, waar ik toen fijntjes hebt opgemerkt dat schreeuwen zonder mondkapje niet zo sociaal was... 

Tot zover de supermarktergernissen. In de tussentijd heb ik het tekenen dus weer een beetje kunnen oppakken. Niet helemaal, dat lukt gewoon nog niet. Vorige keer vertelde ik hier over mijn experiment met tekenen in vlakjes. Daar ben ik afgelopen periode erg mee bezig geweest. Ik kocht een nieuw blok bij (je gelooft het niet) de Action met een setje (je gelooft het alweer niet!) heel fijne potloden. Daar heb ik deze mee getekend:

Man onder doek (potlood)

Ik was er redelijk tevreden over. Al moet ik eerlijk zeggen dat het niet direct helemaal goed ging allemaal. Vergelijk deze maar eens:

Oude man tweemaal (potlood)

Het verschil is best wel lachwekkend, maar je leert er wel van. 

Eén van de eerste die ik probeerde te maken, was er eentje van mannetjes die langs het stand bootjes in elkaar aan het zetten waren. Echt een ingewikkeld plaatje en dat laat zich moeilijk vangen als je alleen naar de contrasten kijkt. En toch.... is het heel gaaf om te zien wat je hiermee kunt. Ik ga ook zeker nog even door met dit experiment, want het is echt leuk om te doen.

 

Bootjes maken (potlood)

Dit jaar laat ik Inktober trouwens aan me voorbij gaan... te druk en het lukt gewoon niet, tussen alle werkdingen door. Ergens wel jammer, want ook daar leer je veel van. Aan de andere kant: er moet ook ruimte voor zijn en helaas is die ruimte er gewoon niet. Ik probeer wel te blijven bloggen en dus te blijven tekenen, want al is het moeilijk: je moet toch vooruit en dat geldt eigenlijk voor alles. Tot blogs!

Meneer Aart

Vandaag ben ik thuis, terwijl ik eigenlijk zou moeten werken. Dat voelt best raar. Tja... Sinds Corona niet meer alleen de naam van een biertje is, gebeuren er rare dingen. Morgen ga ik naar het werk en daarna moet ik de boel online uit zien te vogelen, weer eens wat anders! Het geeft me wel even de rust om wat dingen af te maken en op te ruimen. Zo zie je maar: alles heeft een positieve kant.

Nog steeds ben ik niet op mijn oude 'level', als het gaat om het tekenen. Dat merk ik ook tijdens de cursus, waar ik het idee heb dat ik maar wat aan het aanmodderen ben. Ik heb het er ook over gehad met onze 'goeroe' en die sprak uit wat ik eigenlijk ook al had bedacht: "als je hoofd te vol is, lukt het soms gewoon minder goed, dat is heel normaal". Dat is het, ik maak me teveel zorgen om dingen die ik toch niet kan veranderen. De laatste tijd lukt het me wat beter om te relativeren en nu krijg ik dus - dankzij dat gekke virus - even de tijd om wat rustiger aan te doen.

De afgelopen periode hebben we weer veel getekend.  Portretten en dieren, vooral. Zelf was ik nogal tevreden over deze:

Meneer Aart (potlood)

Ik heb het er maar bij gezet, maar ik hoop dat jullie hem er ook in herkenden: meneer Aart (Aart Staartjes), dus. Hij overleed op 12 januari van dit jaar. De knorrige oom uit Sesamstraat. Hele generaties zijn met hem opgegroeid. Ik ken hem ook van J.J. De Bom, waar ik me van herinner dat ik zijn karakter nogal onaangenaam vond. Ik was denk ik te jong om het sarcasme te snappen.

Tijdens het tekenen ontdekte ik dat dat sarcasme ook een beetje op zijn gezicht geschreven stond. Let maar eens op dat mondje...  en daarna de combinatie met ogen en lachgroeven, zie je het ook?

Soms kun je de wereld ook maar beter bekijken met een spottende glimlach, dat maakt het allemaal wat lichter, en wat makkelijker. In die zin denk ik dat we allemaal wat kunnen leren van Meneer Aart, terwijl we wachten op het moment dat Corona weer gewoon een biertje wordt.

Interpretatie

Als het gaat om productiviteit ben ik dit jaar niet goed begonnen. Ik tekende wel, maar het ging niet van harte. Gelukkig is er dan de cursus, die ervoor zorgt dat er toch weer regelmatig iets op papier komt.

We begonnen dit jaar met het onderwerp 'interpretatie'. Je kunt een afbeelding natekenen, maar er toch voor zorgen dat het geen kopie wordt. Dit doe je dan door er je eigen 'handtekening' aan toe te voegen. Niet letterlijk natuurlijk (al zijn er dus hele volksstammen die dat wel doen), maar door je eigen manier van tekenen er op los te laten. Het doel wordt dan niet een kopie van wat je ziet, maar meer een weergave van hoe jij het ziet. Volg je me nog? Nou ben ik toch al niet zo van het letterlijk kopiëren, dus deze opdracht vond ik wel heel leuk.

Als uitgangspunt namen we een afbeelding van Anton Pieck (jammer genoeg heb ik het origineel niet bewaard, dat was voor het totaalplaatje wel leuk geweest) en we kregen de opdracht die als eerste zo precies mogelijk na te tekenen. Dat was haast geen doen, dus daar ontstonden al snel de eerste interpretaties. Ik begon in potlood, maar ik maakte het in inkt af. De mijne kwam er zo uit te zien:

Gezellige huisjes (inkt)

Vervolgens kregen we een foto te zien, waarop de tekening van de grote meester was geïnspireerd en dat zag er al heel anders uit dan wat hij ervan gemaakt had. Wat hij ervan maakte was veel leuker, veel gezelliger en mooier dan de werkelijkheid. Kortom: helemaal Anton Pieck!

De opdracht die wij vervolgens kregen, was om (met het plaatje van Anton Pieck in het achterhoofd) de foto te interpreteren. Dat was best lastig, maar ook heel leuk om te doen. Mijn eindresultaat zag er zo uit:

Andere gezelligheid met gans en eend (inkt)

Die beestjes erbij waren niet mijn idee hoor... een zeker persoon vond dat ik die erbij moest doen en eerlijk is eerlijk: dat past ook wel weer bij mij.
Hopelijk lukt het me de komende periode weer om het tekenen op te pakken.

Niet showwaardig, wel blogwaardig

Er is een overdaad aan talentenshows op de vaderlandse televisie op dit moment.De beste zanger, danser, interieurdesigner, mode-ontwerper... Je kunt het zo gek niet bedenken, of er is wel een show over op televisie. Je kon er dus op wachten dat er ook eentje zou komen over kunstenaars. Sinds een tijdje kun je je als amateurkunstenaar op televisie vermaken met 'Project Rembrandt'. Een televisieprogramma waarin men binnen een selectie van amateurkunstenaars op zoek gaat naar 'de nieuwe Rembrandt'.

De opzet van het programma is geslaagd, want ik mag er graag naar kijken. ;-) Het programma wordt elke zondagavond uitgezonden. Als we dinsdagavond op de cursus zijn, hebben we het er ook altijd nog even over. Afgelopen zondag was er toevallig geen uitzending, omdat er werd geschaatst. Om de vaste kijkers toch niet te zeer teleur te stellen, was er een online evenement bedacht. Tijdens een live-stream zou de presentatrice van het programma model gaan zitten en konden kijkers meedoen aan een wedstrijd: maak een portret van de presentatrice en je maakt kans op bespreking in de uitzending en een plekje in de jury.

Eigenlijk leek me dat wel heel leuk, dus ik posteerde mij afgelopen zondag met schetsblok en potlood achter de laptop. Presentatrice Annechien Steenhuizen (Jeweetwel, die dame van het NOS journaal.) ging - na wat gebabbel - model zitten en tussendoor beantwoordde ze vragen die je kon stellen via de chat. Dat was dus behoorlijk lastig tekenen en het lukte me ook niet echt om haar gezicht op papier te krijgen. Een gezicht, maar telkens niet 'haar gezicht'.

Al snel had ik besloten dat ik verder niet mee ging doen aan de wedstrijd. Je moest het portret namelijk uitwerken in verf en daar heb ik even geen tijd voor. Wel maakte ik mijn tekening af, met behulp van een screenshot  van de stream. Niet dat het zo gemakkelijker was overigens, want Annechien heeft een heel mooi, maar ook een heel specifiek gezicht. Ik heb haar niet echt kunnen 'vangen' en toch ben ik niet ontevreden over de tekening zelf.
Een plaatsje op mijn blog, dan maar.

Net-niet Annechien (potlood)

Hier kun je trouwens meer lezen over het programma Project Rembrandt (klik!)
Kijken jullie ook?

Spel met licht en donker

We zijn weer eens met portretjes bezig op de cursus. Dit keer werken we met gouache en alleen maar in zwart en wit. Het is leuk om te doen, maar ook moeilijk... en als je Lilian heet, doe je het dan gewoon even nog moeilijker ;-)

Ik koos een donkere man uit om te schilderen. Op zich is dat niet perse moeilijker dan een lichte man, maar wel als je in zwart-wit werkt. Had ik kunnen weten, maar na Inktober werd ik een beetje overmoedig en dacht ik dat ik alle uitdagingen wel aankon.

Ik vind het leuk om mee te werken, dat gouache. Het is lekker handzaam (tubes acrylverf zijn altijd zo groot), je kunt er mee aan de slag op gewoon papier, het is lekker snel droog en je kunt er best precies mee werken. Dat het niet meteen lukt, maakt me niet eens zo veel uit. (dat is ook wel weer een openbaring)

Kijk, dit is 'm, de 'donkere man':

Donkere man (gouache)

Hij is nog wat 'vlekkerig' hier. In de tussentijd heb ik geleerd om wat strakker te werken. Dat onder z'n neus oogt ook wat raar, maar dat komt dus doordat je andersom moet denken en daar was ik toen nog niet helemaal aan toe. Op dit moment heb ik al drie hoofdjes in mijn  tekenblok zitten en dit weekend hoop ik er nog eentje uit te werken.

Voor mijn verjaardag eind oktober, heb ik gouache gekregen en een mooie doos kleurpotloden van Faber Castell. Die doos potloden is zo mooi dat ik het bijna zonde vind om er mee te gaan werken, maar dat komt wel. De gouache heeft 8 kleuren in het doosje, maar ik begin pas met de kleuren als ik het spel tussen licht en donker wat beter onder de knie heb... Komt vast wel goed.

Inktober dag 12

Het onderwerp van vandaag is whale (walvis). Dat is wel lekker duidelijk, al moet ik bekennen dat ik eerst even op moest zoeken hoe een walvis er nu precies uit zag. Ik had eerder een tuimelaar voor me, dan een walvis, zo ontdekte ik ;-)

Nu was het onderwerp dan wel makkelijk, maar wat doe je er dan mee. Een walvis tekenen en klaar, dat vind ik te simpel. (O ho wacht eens even, je zou het toch simpel houden!) Met simpel bedoel ik in dit geval dat ik alleen een walvis tekenen te saai vind ;-) Ik moest er dus iets mee doen.

Mijn brein had al snel weer een lijntje te pakken... Het strand! Er spoelden de afgelopen tijd regelmatig potvissen aan op de Nederlandse stranden. Een potvis is ook een soort walvis, maar veelal is het niet goed als ze op het strand terecht komen. Dat kan anders... tenminste, in een tekening kan dat wel! Ik legde mijn walvisje dus op een prettig strandlakentje. Zonnebril op zijn kop, een tasje met proviand... Zo kan het ook! Ik word er vrolijk van en ik hoop jullie ook!

Whale (inkt en kleurpotlood)

Inktober dag 6

De uitdaging van vandaag was een aparte: drooling.  Ik moet bekennen dat ik eerst moest opzoeken wat het betekende.  Ik weet het nu,  het betekent: kwijlen.  Ja,  bah!

Lang heb ik er over nagedacht, maar ik besloot vast te houden aan mijn eerste gedachte er bij.  Die gedachte was: hond.  Raar eigenlijk, wat heus niet alleen honden kwijlen.  Mensen doen het ook (Weleens 's ochtends aan je hoofdkussen gevoeld? 😁) en andere dieren, ook.  Alles met een tong kwijlt, volgens mij.  Terwijl ik het opschrijf,  bedenk ik me dat het niet waar is.  Ik heb mijn parkieten nooit zien kwijlen...  Vogels hebben ook een tong,  maar kwijlen doen ze dan weer niet.  Tja,  vreemd verschijnsel.

Een hond werd het dus en ik probeerde hem als het ware van bovenaf weer te geven. Dat mislukte een beetje, maar bij Inktober heb je eigenlijk geen tijd voor mislukte onderdelen...  Er moet getekend worden!  Scheuren in mijn boekje mag ik niet van mezelf. Dus ik had het even heel zwaar... (ja echt!) en toch maakte ik het af.  Misschien vraag je je af waarom de hond weer een kippenonderdeel boven zijn kop heeft hangen. Dat heeft een 'technische' reden: er was teveel wit bovenaan en dat heb ik op die manier opgevuld.

Drooling (inkt en (een beetje) kleurpotlood

Komende week wordt een drukke week voor mij. Hopelijk weet ik genoeg tekenmomentjes te vinden om de uitdaging vol te houden. Hoewel, het is heel gek: ik merk dat ik regelmatig tussendoor nadenk over hoe ik dingen zou kunnen tekenen. Dus: ja het is zwaar, maar het is ook heel leuk!

Inktober dag 5

Op dag drie had ik al een kip getekend, dus de uitdaging van vandaag was een lastige. Chicken, ofwel: kip!

Ik maakte deze:

Chicken (Inkt en kleurpotlood)

Ik ben nog steeds niet helemaal gewend aan dat Instagram. Ik vind het leuk dat mensen mijn werk 'liken', maar voor mij is het toch (nog) een beetje een leeg medium. Wat ik al vernomen had - en nu dus ook zelf heb kunnen zien - is dat mensen ontzettend veel werk maken van 'de perfecte foto', zelfs als het om een foto van een tekening gaat. Dus bedacht ik: ik maak een selfie van een kip, in een mooie pose. Wel een kip, maar net even anders! (en zonder duckface...)

Tja, ik blijf toch fan van 'het verhaal erbij', denk ik.

Inktober dag 4

De uitdaging van vandaag was weer zo'n woord waar ik danig van in de war raakte. Spell, ofwel: toverspreuk. Om het ingewikkeld te maken, kun je het ook vertalen met 'spellen'...

Wat doe je daar nu mee? Een toverspreuk laat zich moeilijk weergeven (behalve in letters) en om nou het alfabet te gaan tekenen, (ik ben echt niet goed in letters tekenen) vond ik niet zo'n goed idee. Dat het iets met die toverspreuk moest gaan worden was dus wel duidelijk.

Toverspreuk... dat gaat al makkelijk richting magie, maar daar weet ik eigenlijk ook niet genoeg van. Wat ik altijd wel interessant heb gevonden, is zwarte magie. Nee, niet om het uit te voeren, maar meer als verschijnsel. In films heb ik wel eens gezien dat er gebruik gemaakt werd van Voodoo met poppetjes.  Als men vond dat er iemand een lesje geleerd moest worden, dan deden ze dat op deze manier: Ze maakten een poppetje (soms naar gelijkenis met de persoon waar het over ging) en dan spraken ze daar een soort vloek over uit, zodat alles wat het poppetje overkwam, ook door de persoon in kwestie gevoeld zou gaan worden. Prik je dus met een speld in het been van het poppetje, dan voelt de persoon in het echt ook een steek in zijn been. Heel intrigerend... en zoiets prikkelt (haha prikkelt!) dan ook wel mijn verbeelding.

Ik tekende dus deze voor dag vier:

Spell (inkt en potlood)

Auwww! (De bandages verbergen vroegere steekwonden)

Inktober dag 3

Die uitdagingen zijn soms woorden, waar je een beetje wanhopig van wordt... Deze ook weer: roasted, ofwel: geroosterd of gebraden. Ik dacht meteen: kip! Maarja, om dat nou te gaan tekenen...

Toch deed ik het, met een vleugje humor (al zeg ik het zelf). Die kip had er natuurlijk geen zin in om geroosterd te worden, dus vlerkjes over elkaar ;-)

Roasted (inkt)

Uiteindelijk had ik er best lol in om deze te maken. Het kleine formaat van het boekje waar ik in werk zit me trouwens nog steeds dwars. Ik ben het gewoon niet gewend zo klein te werken! Fotograferen is ook lastiger, heb ik ontdekt. Op Instagram zie ik de meest fantastisch dingen voorbij komen en daar word ik natuurlijk weer onzeker van... Maar ik zet door. No way dat ik nu al op ga geven!

Inktober dag 1

De eerste dag van Inktober is een feit... en mijn eerste uitdaging is af. Hij was moeilijk! Poisonous, ofwel giftig, was het thema. Er is veel giftigs in de wereld, dus waar moet je dan beginnen, hè?
Afgelopen week trof ik een spin in de hal. Ik heb het niet zo op spinnen, geen idee waarom. Dat gefriemel met al die poten, denk ik. Schreeuwend bang - zoals vroeger - ben ik niet meer, maar ik zie ze gewoon liever niet. Meestal verdwijnen ze in de stofzuiger.

Voor mij heeft het woord giftig ook iets angstigs in zich, misschien dacht ik daarom aan die ene hele giftige spin. Zo'n spin waarvan je hoopt dat je hem nooit tegen gaat komen. De zwarte weduwe. (Dat klinkt ook al zo eng!) Van oorsprong komt deze engerd niet in onze gebiedsdelen voor, maar door alle import en export is dit diertje toch ook al enkele malen in Nederland waargenomen. Belangrijk om te weten: alleen het vrouwtje is gevaarlijk voor ons mensen. Zij heeft namelijk scherpe kaken, waarmee ze haar gift door de huid heen kan spuiten. Bij het mannetje zijn de kaken een stuk minder sterk en hij komt niet makkelijk door onze huid heen.

Als je gebeten wordt voel je vreselijke pijn en daarna verstar je, want deze dame spuit zenuwgif bij je naar binnen. Het is nu ook weer niet zo, dat je direct dood neervalt na een beet van de Zwarte Weduwe. Dat gebeurt alleen als je al een zwakke weerstand hebt. Bij gezonde mensen houd je (als je de beet niet laat behandelen) ongeveer vijf dagen last van die vreselijke pijnen. Het is wel belangrijk dat je je laat behandelen, anders kun je heel lang last blijven houden van de restverschijnselen. Tot zo ver de afdeling enge verhalen ;-)

Ik tekende dus deze spin voor de eerste uitdaging. Ik vond het wel vriendelijk om even een waarschuwingsbordje op het lijfje te tekenen. Die heeft de spin trouwens in het echt ook, al is het dan geen waarschuwingsbord met doodshoofd. In het echt heeft de spin -ik dacht vier - rode driehoekvormen op het achterlijf.

Poisonous (inkt en kleurpotlood)

Het viel me trouwens tegen om op zo'n klein formaat te moeten tekenen. Het boekje waar ik in teken heeft bladzijden van 13,5 x 13,5 cm en normaal werk ik dus veel groter. 

Om met de Zwarte Weduwe te spreken: de kop is eraf! Op naar de volgende uitdaging!

Wie ben ik? (plus ontknoping)

Nee hoor, maak je geen zorgen: ik heb geen identiteitscrisis, zo aan het begin van het nieuwe jaar!
De eerste dagen van het jaar verliepen voor mij tamelijk rustig. Gelukkig had ik nog wat vrije dagen voordat de hectiek van alledag weer begon. Zo kon ik me dus ook rustig concentreren op wat ik eigenlijk toch het liefst doe: een beetje creatief bezig zijn.

Ik aarzelde of ik misschien iets moest doen met de klei, die ik al een tijdje heb liggen. Het werd uiteindelijk niet de klei, maar acrylverf! Ik heb een project (haha, dat klinkt wel heel echt, hè?) bedacht voor een drieluik. Ik wil een hagedis als deze (klik!) uit gaan voeren in acrylverf, maar dan verdeeld over drie doeken. Een waar project vind ik het, want die kleuren dat gaat nog wel, maar de hagedis moet wel groter dan op het voorbeeld. Daar ben ik dus mee bezig, op dit moment. Ik noem het Project H. (hahaha!)

Terwijl ik bezig was, viel me op dat ik het schilderen een beetje kwijt leek te zijn. Ik had nog ergens een canvasbordje staan met een mislukte schildering erop, dus dacht ik: 'mooi, dan ga ik daar even wat op oefenen!' Ik verfde het bordje uiteindelijk maar zwart, want er bleven telkens sporen van de onderstaande schildering zichtbaar. Op een zwart bordje kun je niet zo veel meer met kleur, dus het zou een 'zwart-witje' moeten gaan worden.

Natuurlijk wist ik weer eens niet direct wat ik daarmee nou zou moeten doen, maar dit keer kwam het antwoord helemaal vanzelf. Ik zag een tijdschrift liggen met een redelijk sprekende zwart-wit foto erop. Een portret, dat was me vorige keer ook goed bevallen! Aldus ging ik aan de slag. Het resultaat werd deze dame:

... in acryl

Nu is het bij een portret natuurlijk ook zo dat het wel moet 'lijken' op het gezicht dat je voor ogen had. Nu vind ik zelf dat het wel -een soort van- gelukt is, maar mijn bril is natuurlijk hartstikke gekleurd. Jullie lezers, met een iets minder gekleurde bril, kunnen dat veel beter beoordelen.
 Een leuk raadseltje dus, zo aan het begin van dit nieuwe jaar:
Herkennen jullie deze dame?

De ontknoping zal ik binnenkort hier plaatsen ;-)

DE ONTKNOPING

Zelf vond ik 'm al best wel lijken... en gelukkig jullie ook. Het was inderdaad presentatrice Yvon Jaspers, al kan ik me ook wel vinden in de jonge Monique van de Ven.
Hieronder het bewijs:

Zoals je ziet, de wenkbrauwen zijn het niet helemaal en ik heb haar een iets 'wufter' kapsel gegeven, dat kan gewoon ;-) Heel leuk om jullie reacties te lezen, in elk geval!

Luchtkasteel

Als kind mocht ik al graag fantaseren. Nee, ik fantaseerde niet over elven, prinsessen, of andere sprookjesachtige zaken. Ik fantaseerde de werkelijkheid graag een beetje mooier. Ik fantaseerde mezelf de beste in... (vul maar iets in), of ik fantaseerde dat er in dat ene doosje dat bij oma in de kast stond een groot geheim zat. Een groot geheim dat ik alleen kon ontrafelen, met ingewikkelde codes in geheimschrift. Soms fantaseerde ik er 'gewoon' mijn lievelingssnoepjes in: schuimpjes. Als je dat lang volhoudt, ga je er zelf in geloven. Dus vroeg ik oma waar de schuimpjes gebleven waren. Dat wist ze niet en dan zei ze dat ik maar weer moest gaan spelen.

In de grote mensen wereld wordt ook heel wat bij elkaar gefantaseerd. Regelmatig betrap ik mensen op fantasietjes waar ze zelf in zijn gaan geloven. Dat is niet erg. Tenzij je in de politiek zit, want dan is het wel erg. Als je niemand benadeelt, is fantaseren prima. Natuurlijk was ik teleurgesteld dat die lekker schuimpjes niet echt in dat doosje zaten. Hoewel: als ik mijn neus in het doosje stak, dan rook ik ze weer. Zo sterk kan een fantasie zijn.

Hoewel ik doorgaans de nuchterheid zelve ben, kan ik af en toe nog wel eens doorslaan in fantasie. Zo kan ik bijvoorbeeld voor de spiegel heel heftige ruzies met deze of gene uitvechten. Met woorden dan hè, dat je niet denkt dat ik om de week een nieuwe spiegel nodig heb, of zo. Dat werkt soms heel bevrijdend en het helpt ook wel bij het relativeren van dingen.

Iedereen heeft fantasie nodig, op zijn tijd. Al was het alleen maar omdat je fantasie weer om kunt zetten in dromen, die uiteindelijk weer werkelijkheid kunnen worden. Ik tekende onlangs een kasteel, in het kader van 'omgaan met contrasten'. Op zich heb ik niet zoveel met kastelen. Ja, vaak zijn ze mooi gebouwd en als ze zo'n ophaalbrug hebben, dan vind ik ze helemaal mooi. (Dan kun je fantaseren over wat daar allemaal achter zou kunnen zitten, snap je?) Daarom dit kasteel. Mijn eigen luchtkasteel.

Er is een liedje van Stef Bos, waarin hij zingt: "ik heb een kamer in de kelder van mijn luchtkasteel". Dat vind ik een mooie zin, al prefereer ik eigenlijk de torenkamer, vanwege het mooie uitzicht. Maarja, ik snap Stef wel, daar zou iedereen kunnen zien dat het niet waar was!

Vooruit, in de kelder dan maar... ruimte zat :-)

Mijn luchtkasteel (inkt)

Klaar om het nieuwe jaar in te rijden

Ineens is het dan 30 december, de bijna laatste dag van dit jaar. Ik hoor wel eens mensen zeggen dat het "weer is omgevlogen", dat vond ik altijd overdreven, maar dit keer voelt het voor mij wel zo. Wat is er weer veel gebeurd... Daar even bij stilstaan is een soort traditie geworden, dus doe ik het ook dit jaar.

In veel opzichten was het een raar jaar. Normaal kan ik me niet echt druk maken om de wereldproblematiek, maar dit jaar waren er wel een paar momenten waarbij ik me afvroeg: 'waar moet het heen met de wereld?' Grenzen vervagen, in meerdere opzichten. Dingen die zo lang vanzelfsprekend leken, bleken dat ineens niet meer te zijn. Dat is ook het grote gevaar in dit leven: je moet, mag en kunt niet denken dat alles vanzelfsprekend is.

In mijn eigen kleine wereldje was het ook niet vanzelfsprekend. Ik heb dingen los moeten laten. Dat vond ik lastig, maar er kwamen nieuwe dingen voor in de plaats. Dit jaar kreeg ik mijn felbegeerde vaste aanstelling. Mooier verjaarscadeau kon ik me eigenlijk niet wensen. Het is fijn om te weten dat anderen ook blij zijn met jou. Al is de ruime kilo chocola die ik in de kast heb liggen  - gekregen van de dametjes waarmee ik werk- misschien ook wat overdreven ;-) Ik heb het afgelopen jaar flink wat extra klussen gedaan, tot zelfs in mijn vakantie aan toe, om mijn portemonnee wat te spekken en dat is gelukkig prima gelukt.

Al moet ik zeggen, extra klussen doen heeft ook een keerzijde: je komt minder toe aan wat belangrijk voor je is... en ik heb ontdekt dat af en toe vakantie houden toch echt wel belangrijk is! Voor het eerst sinds tijden werd ik vreselijk verkouden, zelfs zo erg dat praten bijna onmogelijk was. Lekker rustig voor mijn omgeving, maar behoorlijk frustrerend voor mij! Het zoveelste signaal dat ik best wel even een tandje terug kon gaan schakelen. Gelukkig gaat het weer stukken beter. Afgelopen jaar heb ik veel geleerd en daar horen toch een paar goede voornemens bij. Ik haat ze, die goede voornemens, maar de belangrijkste is voor mij toch wel dat ik mijn grenzen in de gaten moet blijven houden en die neem ik dus mee 2017 in.

Klaar om weg te rijden (inkt)

De tekening bij dit blogje had ik aanvankelijk niet bedoeld als laatste van dit jaar. Toch, als ik 'm zo bekijk, zit er veel in: met die ouwe auto (mijn oude ikke) rijd ik het nieuwe jaar in. Koffers staan klaar, evenals wat speelgoed voor onderweg. We trekken ons niet al te veel aan van de stoplichten en we trekken al het mooie en goede van het afgelopen jaar gewoon met ons mee... Mooi toch? Ik doe het er mee, voor dit komende nieuwe jaar... en ik hoop jullie ook.

Lieve lezers, dank jullie wel voor alweer een nieuw blogjaar. Ik wens jullie veel liefde, gezondheid, succes en mooie dingen toe het nieuwe jaar. Tot in 2017!

lijntjes of geen lijntjes

Gisteren was de eerste tekenles na de zomerstop. Het was leuk om iedereen (oké bijna iedereen) weer te zien! Ik teken toch echt minder lekker zonder teken-goeroe, denk ik ;-)
Deze keer gingen we aan de slag met het onderwerp 'zachte lijnen' , waarbij  we de opdracht kregen om iets te tekenen of te schilderen zonder gebruik te maken van harde, duidelijk zichtbare lijnen.

Moeilijk! In eerste instantie wist ik ook niet goed wat ik met de opdracht aan moest. Met verf kon ik het nog wel zo'n beetje bedenken, maar ik wilde helemaal niet gaan verven! Ik had namelijk de dag ervoor -tijdens een spijbeluurtje- een bezoek gebracht aan die winkel in Rotterdam die ik ook wel tekenparadijs noem. Volgens mij schreef ik er al 'ns eerder over op dit blog. Ik heb het netjes gehouden dit keer en ik ging met een bescheiden zakje spulletjes weg. Onder die spulletjes een setje heel leuke fineliners die ik natuurlijk heel graag wilde inwijden. Fineliners en dan geen lijnen mogen trekken? Dat is eigenlijk bijna gemeen, maar lang peinzen had ik er toch een oplossing voor bedacht: ik ging gewoon met patronen werken. Oh ja, stippellijnen waren wel toegestaan, dus dat scheelde weer.

Doosjes (fineliner)

Al tekenend kreeg ik er steeds meer lol in. De doosjes die ik tekende waren wat moeilijk scherp te krijgen, maar volgens mij is het toch best aardig geworden. Ik heb de tekening uiteindelijk thuis afgemaakt.

Tijdens het afmaken van de tekening schoot door mijn hoofd dat ik wel eens eerder iets dergelijks had gedaan. Iets met een tas en een zonnebril...
Die gedachte liet me niet los en ik besloot de tekening op te zoeken. Uiteindelijk vond ik 'm terug in mijn oude tekenmap van school. Hij is uit 1992! Niet helemaal zonder lijntjes, maar toch... en je ziet ook dat ik kennelijk toen al een voorkeur had voor het werken met inkt.

"1992" (inkt)

Wat deze tekening extra grappig maakt, is dat hij is getekend naar waarneming. Met de tas die je ziet, was ik zo ongeveer vergroeid. Hij was van rood canvas en ik weet nog dat dat canvas ontzettend stonk. Dan, die walkman! Nog steeds heb ik een hele lade vol met cassettebandjes (die ik ooit nog eens hoop te digitaliseren, als het nog lukt!) Die zonnebril komt overduidelijk uit het tijdperk van Madonna: alle meiden hadden zo'n ding in die tijd. De shawl zal inmiddels wel vergaan zijn, maar wat leuk is dit hè? Te leuk om niet even te laten zien.

Over leuk gesproken: komend weekend doe ik weer mee met de expositie van De Verbeelding! Ik heb drie werkjes uitgezocht die naar mijn idee typisch voor mij waren. Ik ben natuurlijk heel benieuwd hoe de reacties dit keer zullen zijn;-)

Buiten tekenen met Irina! (2)

Het was gewoon alweer twee jaar geleden. Twee jaar geleden schreef ik hier over het dagje buiten tekenen met mijn vriendin en medecursiste Irina. We zouden het zeker nog een keer gaan doen, maar door de drukke agenda's kwam het er gewoon niet van. Tot vorige week. We zouden naar het strand gaan, maar het was de hele week al verre van strandweer. Achteraf had het misschien best gekund, maar ach... je kunt niet alles tevoren weten. We spraken weer af bij Het Rieten Dak, gewoon omdat dat een fijne plek is. Details over mijn reis daar naar toe zal ik jullie besparen. Genoeg om te zeggen dat ik tien minuten later dan afgesproken en helemaal bezweet aan kwam ;-)

Na de laatste nieuwtjes te hebben uitgewisseld, konden we allebei maar moeilijk opstaan. Wilden we nog wel tekenen? Ja, dat wel. Misschien niet zo uitgebreid en zeker niet te veel details, maar wel even tekenen. De serveerster riep ons vrolijk toe: "Tot de volgende keer!" Waarop Irina mompelde "Ja misschien, over twee jaar." Ik grinnikte. We gingen op zoek naar een tekenplek, eerst over de brug, waar we ons verbaasden over de vele reigers. Het was echt heel apart: langs de sloot zaten, op steeds zo'n vijf meter van elkaar, zeker een stuk of zeven reigers! Hoezo beschermde vogel? We probeerden ze te fotograferen, maar dat wilde niet lukken. We vervolgden onze weg, langs p(l)asseerplaatsen, langs een ambulance en een politiewagen (overmoedige bejaarde fietsers), naar een rustig stukje bos. Eerst overwogen we het strandje, maar daar was weinig te zien.

Een doe-het-zelf brug

Het was Irina die het plekje het eerst ontdekte: verscholen tussen wat hoge rietstengels lag in een watertje een soort vlonder. Een aanlegsteiger? Nee, het was een soort speeltoestel. Een brug over het water, een doe-het-zelf brug. Je kon jezelf naar de overkant brengen door op het vlonder te gaan staan en dan aan de touwen boven het water jezelf naar de overkant trekken. Het kind in ons werd wakker: luid giechelend moesten we dat natuurlijk even uitproberen. Toen we aan de overkant waren (pfff, warm!) stonden we op een plek die heel goed onze tekenplek kon gaan worden, besloten we. Alleen, onze fietsen stonden nog aan de overkant. Die haalden we op door even om het watertje heen te lopen. Er was een bankje in de zon, waar we ons installeerden. Irina hield zich aan haar woord en ging aan de slag met een paar losse planten en bladeren die ze zag. Ik niet, ik wilde toch iets vastleggen van de omgeving waar we waren. Zo tekende ik toch weer een overzichtje.

Kunstenaars?

Toen we eenmaal bezig waren, overkwam ons waar ik de vorige keer zo bang voor was: kijkers! Eerst een paar opgeschoten jongens, die wel keken, maar gelukkig niets zeiden. Ze gingen met de brug naar de overkant. Daarna kwam er een gezin met kinderen. In eerste instantie zeiden ze ook niets, maar toen tijdens de tweede overtocht de vader wat vragen aan ons stelde, kwamen ook de kinderen even kijken. Of we kunstenaars waren, vroegen ze. Nee hoor, gewoon hobby. Het brutaalste jongetje vroeg of het dan niet moeilijk was om zo te tekenen, want hij vond tekenen heel moeilijk. Het was een grappig gesprek en uiteindelijk lieten we zelfs onze tekenblokjes aan de kinderen zien. "Vond je het niet gênant?" vroeg ik achteraf aan Irina.
"Nee, kinderen zijn zo spontaan en eerlijk en ze kijken anders naar dingen dan wij."  Ja, dat is zeker waar. Het is eigenlijk eeuwig zonde dat je die kinderlijke onbevangenheid kwijt raakt, omdat alles wordt ingevuld door volwassen oordelen als 'mooi',of 'goed'.
Dit keer schrijf ik dus ook niets over de tekening zelf.
Niet meer dan dat het een mooie herinnering is aan een prachtige middag.

Aan de kant van de doe-het-zelf brug (inkt)

 De planten in de omgeving door Irina (Inkt en aquarel)

Verenpret

Het wil niet echt vlotten met het tekenen, de laatste tijd. Ik wil wel, maar ik gun mezelf nauwelijks ruimte om aan de slag te gaan. Dat komt ook een beetje doordat het op mijn werk nog steeds woekeren met de tijd is.
Ik hoop dat daar snel een eind aan komt, aan dat woekeren, want ik mis de tijd voor mezelf... en de tijd voor mijn potloden en kwasten!

Uitgebreide projecten oppakken lukt me niet, dus teken ik de dingen uit mijn omgeving. Om wat te oefenen, liet ik mijn parkieten even voor model spelen.

Ze zijn een beetje in de war, de parkieten. De zomer liet lang op zich wachten en daardoor duurt de rui (die normaal gesproken met een maandje wel bekeken is) veel langer dan normaal. Ik vind echt overal veertjes en pluisjes. Dat levert grappige confrontaties op met de stofzuiger, want ja... stofzuigen moet natuurlijk regelmatig. Ik heb al een keer een veertjesdouche gehad, omdat het filter helemaal vol met pluis zat, waardoor de stofzuiger veren uit de achterzijde begon te blazen. Ook grappig: een fluitende stofzuigerslang, omdat er een veertje overdwars in zit. Daarna wanhopig peuteren met een pollepel, want zo'n veer zit natuurlijk net dwars waar je er niet bij kunt. De parkieten vinden het allemaal best, die kwetteren lekker door. Boven de stofzuiger uit kwetteren is helemaal een feestje voor ze.

Voor ik de stofzuiger heb kunnen opbergen kan ik eigenlijk alweer opnieuw beginnen. Zo'n rui is namelijk niet alleen voor mij hard werken, zelf zijn ze er ook voortdurend mee in de weer. Ruien jeukt ontzettend en daar kun je oeverloos mee bezig blijven. Plukken, schuren, poetsen en niet alleen aan zichzelf, maar ook bij en aan elkaar! Leuk om te zien en ook leuk om te tekenen:

In de rui (potlood)

Vooral al ze elkaar aan het 'helpen' zijn, ziet dat er grappig uit. Je ziet bijna de opluchting als ze elkaars veertjes aan het verzorgen zijn.Ze gaan dan ook een beetje uitgezakt zitten, net mensen!

Het was een tijd geleden dat ik alleen met potlood tekende. Het papier was daar eigenlijk ook te glad voor, waardoor je de contrasten niet zo duidelijk ziet als ik ze bedoeld had. Ondertussen dwarrelden de pluizen weer vrolijk in het rond: ware verenpret...
...wachtend op een volgende ronde stofzuigen *zucht*