Hoe het begon

Eigenlijk zat het er altijd al in, dat tekenen. Van kleurpotloden kon je er nooit genoeg hebben. Datzelfde gold voor viltstiften, al dacht mijn moeder daar heel anders over.

Kenmerkend voor die tijd is misschien wel het voegenfris-incident. Mijn vader had net de badkamer gevoegd. Keurig witte voegjes, maar saaaaaaiiiiiiii! Had je op tv een reclame van voegenfris, met wat verf (rood, blauw of groen naar smaak) over de voegjes heen, restant afsponzen, et voila: prachtig gekleurde voegen.

Kijk, dat was natuurlijk pas echt inspirerend. Wat met verf kon, dat kon met kleurpotlood ook. Natuurlijk kon je dan ook nog afwisselen in kleur. Van boven blauw, links geel, rechts groen en vanonder mooi paars. Zo gezegd, zo gedaan.
Oef, als ik er aan denk voel ik nog mij billen branden. :-)

Genieten was het, toen ik naar de middelbare school ging: voor het eerst echt tekenles! Van Isabel, die we vrolijk uitscholden voor "Isabel-muts". Vond ze niet erg. Ze heeft me trouwens één keer heel diep beledigd... toen ze zei dat de wimpers die ik had getekend op 'hekjes' leken... Sindsdien mijd ik het tekenen van wimpers en het tekenen van mensen in het algemeen.

In Havo-4 ging ik 'voor het echie': tekenen als eindexamenvak. Oef, wat nam ik mezelf toen serieus. Ik tekende alsof mijn leven ervanaf hing. Etsen deden we, maar ook voor het eerst echt schilderen met acrylverf. Oh ja... en overal moest een verhaal bij, want met dat verhaal was het pas echt. Als ik het geleuter uit die tijd teruglees, pies ik bijna in mijn broek van het lachen. Nee, ik doe geen voorbeelden voor je het weet staan hier sponsored results van Tenalady ofzo, dat kunnen we niet hebben.

Na de middelbare moest er een beroep gekozen worden... en nee, dat werd niks met tekenen. Ik moest iets kiezen waar ik iets aan had. Braaf als ik destijds was, deed ik dat ook nog. Uiteraard weerhield me dat er niet van om gewoon te blijven tekenen. Op projectvellen, die dus bedoeld waren om je project op uiteen te zetten, verschenen bij mij niet zelden tekeningetjes. Ik was berucht om dat soort dingen.

Op een bepaald moment stopte het. Zomaar ineens. Geen tijd, geen zin... waarom weet ik nog steeds niet. Pas twee jaar geleden heb ik mijn hobby van toen weer teruggevonden. Ik stopte met mijn vrijwilligerswerk en ik wilde 'iets voor mezelf' gaan doen. Ik zocht en vond de basiscursus tekenen van CK Nootdorp. De lessen van Avi Lev waren zo nu en dan best pittig: "tekenen wat je ziet en niet wat je denkt dat je ziet" maar toch vond ik het gevoel van vroeger weer terug. Ik schreef me in voor een volgende cursus... en nog één...
 Tekenen is leuk, kleuren zijn prachtig en er is zo veel te ontdekken!