Deze teksten en tekeningen zijn gemaakt door Lilian. Mogelijk gemaakt door Blogger.

woensdag 27 juni 2018

Als een kabbelend bergbeekje

Een ietwat poëtische titel voor een blogpost dit keer. Nee hoor, ik ben nog steeds mijn nuchtere zelf, maar af en toe moet ik zelfs mijn meest banale gewoonte een andere uitleg geven. Niet dat het dan anders wordt, maar wel vriendelijker, minder erg ook...misschien.

Huh? Banale gewoonte, kabbelende bergbeekjes... je vraagt je vast af waar ik het nu dan toch weer over heb. Ik heb het over 'niet luisteren'.
Als je het verwijt krijgt dat je niet luistert, dan doe je iets niet goed. Iedereen weet dat luisteren toch wel een voorwaarde is om goed met elkaar te communiceren. Is waar, maar niet altijd. Bekentenis: ik luister soms gewoon niet. Echt niet. Eigenlijk ben ik nog best trots op die eigenschap ook. Daar gaat natuurlijk een verhaal aan vooraf en dat verhaal wilde ik graag eens delen.

Net zoals iedereen kreeg ik van jongs af aan al te horen dat ik moest luisteren als volwassenen iets zeiden. Op school werd dat nog eens versterkt: als je niet luisterende, dan was het je eigen schuld als je dingen niet wist en dan bleef je dom. Zo erg was het. Ik luisterde dus altijd braaf, alleen heel soms niet. Op niet-luisteren stond een straf. Die straf was dus dat ik inderdaad iets niet wist, of soms was de straf een schuldgevoel: eigen schuld, had ik maar moeten luisteren. Wees eerlijk: soms is luisteren ook heel erg vermoeiend. Als je al moe bent, is het bijvoorbeeld lastig, maar ook als hetgeen je verteld wordt je eigenlijk helemaal niets interesseert. Of, ook zo'n voorbeeld: als je dingen hoort waar je niet naar wilt luisteren.

Ik had dat altijd in de bibliotheek. Daar werkten destijds een paar dames (nu niet meer, allemaal selfservice) die onophoudelijk met elkaar aan het kwekken waren. Ze hadden te weinig werk en te veel roddels om te delen, denk ik. Of ik het nu wilde of niet, elke keer als ik in de bieb was, werd ik ongewild deelgenoot van zo'n roddelverhaal. Van een kennis die om euthanasie had gevraagd, tot een vreemdgaande drankzuchtige buurman: ik heb het allemaal gehoord. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat ik niet anders kon dan ernaar luisteren. Die gesprekken werden namelijk altijd op volume gehoorbeschadiging met elkaar gevoerd. "Irritant hè" zei ik een keer tegen mijn moeder, toen we samen in de bibliotheek waren. "Oh ja, die kwebbelwijven, ik hoor ze niet eens" zei ze. Ik begreep daar niets van. Hoe kon je zoiets nou niet horen? Zelfs als ik mijn best deed om niet te luisteren, hoorde ik ze nog.

De eerste verandering kwam toen ik vrijwilligerswerk deed voor een dierenwelzijnsorganisatie. Daar leerde ik A. kennen. A. is een prima mens, niks mis mee. Alleen ze praatte... heel veel. Dat ze veel praatte, was op zich ook het probleem niet. Nee, het probleem was meer dat ze tijdens het praten nogal van de hak op de tak sprong. Veel gedachtesprongen en zijpaadjes, waardoor je je soms ook afvroeg hoe je nou op dat onderwerp terecht was gekomen. Als ik een paar uurtjes met A. had opgetrokken, was ik bekaf en ik begreep niet hoe dat nou kwam. Totdat ik me realiseerde dat het kwam doordat ik altijd naar alles luisterde. 89% van wat ze vertelde was zelfs niet een beetje interessant, maar ik vond dat ik moest luisteren, want niet-luisteren is nu eenmaal onbeleefd. Tijdens een gesprek gewoon weglopen is  niet mijn stijl en eerlijk is eerlijk: soms zei ze ook wel dingen die belangrijk of interessant waren.Ik begon toen met af en toe gewoon 'jaja' te zeggen, ook als ik eigenlijk niet gehoord had wat ze zei.

Het veranderde pas echt toen ik op mijn werk in aanraking kwam met iemand die ook voor zijn beroep veel moest praten. Een praat-pro, zeg maar.  Hij kon niet tegen stiltes en hij praatte dus ook altijd alles vol. Daar kon je wat van zeggen, maar dat hielp maar voor twee minuten. Er was altijd nog wel een verhaal dat hij 'even' wilde vertellen. Heel vermoeiend en totaal niet handig als jijzelf nog werk te doen hebt. Omdat het werk  anders echt niet af kwam, leerde ik mezelf aan om gewoon door te gaan. Een wonder gebeurde: steeds vaker realiseerde ik me dat ik hem wel had horen praten, maar dat ik echt niet wist waar het over gegaan was. Gebabbel werd het, een soort achtergrondmuziek.

Sinds die tijd kan ik het echt goed, dat niet-luisteren. Ik kijk heel geïnteresseerd, ik reageer ook af en toe alsof ik alles prima volg, maar ondertussen... Heb ik totaal niks gehoord! In mijn huidige job zijn er ook een paar van die mensen, van die veelpraters. Ik kan daar goed tegen. Zo goed, dat anderen zich erover verbazen. "Hoe kan jij daar zo lang naar luisteren? Ik word er doodmoe van!" verzuchtte een collega onlangs. Ik onthulde haar mijn geheim: soms moet je gewoon niet luisteren, dan wordt gebabbel als een kabbelend bergbeekje en dat ziet er -denk ik- zo uit:

Kabbelend bergbeekje (Aquarel)


Gekabbel en gebabbel, het lijkt best veel op elkaar, bedenk ik me nu. Niet alleen de vorm van het woord, maar ook de betekenis.
Ik vroeg het me zomaar af: wordt bij jullie gebabbel ook weleens gekabbel, of heb ik alleen van die oeverloze kletskousen in de buurt?


13 reacties:

  1. :-) ohhhhhhhhh ik kan ook slecht tegen gebabbel zonder zin...
    dat kabbelende beekje wil ik graag horen :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat komt vanzelf, als je dat gebabbel heerlijk naar de achtergrond laat verdwijnen. Dan denk je aan dat beekje... en ineens hoor je het ;-)

      Verwijderen
  2. Babbelen moet wel kunnen.Maar niet te lang. Pfff.. Maar niet roddelen vind onder elkaar. Daar kan ik slecht tegen. Daar hou ik niet zo van. Dan word zeker doodmoe van. Kabbelende bergbeekje is zeker prachtig om te zien. Heel mooi zachte kleuren. Ik wens jou zonnige dag toe! Lieve groetjes Jacqueline & Ferry.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Gewoon babbelen vind ik ook wel prima hoor, maar soms is het gewoon TE veel. Tja roddelen, dat is ook een beetje mens eigen, denk ik. Zo lang je er maar niet bewust op uit bent om een ander in een kwaad daglicht te zetten, vind ik het wel kunnen. Dank voor het complimentje, lief!

      Verwijderen
  3. Hallo Lilian

    Bedankt voor het berichtje op mijn blogje
    En bedankt voor de lieve reactie
    Ja ik heb nog garantie op de accu , ik krijg de fiets Dinsdag weer terug

    Liefs Gerda

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zo, dat was dan een gelukje voor jou, want die dingen zijn echt best wel duur! Graag gedaan weer, Gerda en maar snel weer op de trappers, hè? ;-)

      Verwijderen
  4. Ohoh maar goed dst je mij nooit tegen komt :-):-):-)
    Ik ben een brede waterval.
    Maar ja 95% van de tijd zeg ik helemaal nix, maar daar is niemand bij.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Daar geloof ik geen moer van, Marlien! Ik zou het hartstikke leuk vinden om met jou te babbelen, zeker weten.

      Voor alle duidelijkheid: ik kan ook goed kwebbelen over niks. Waar het bij mij vaak misloopt, is als het èn hak-op-de-tak gaat èn ook nog eens helemaal niet boeiend is. Als ik dan blijf luisteren, dan vreet dat energie...

      Praten als er niemand bij is, doe ik trouwens ook, hahaha!

      Verwijderen
  5. Ik zag en hoorde vandaag nog een echt kabbelend beekje in de Ardennen ... heerlijk

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Er gaat niets boven een echt kabbelend beekje, dat is waar!

      Verwijderen
  6. Lilian,

    Ik had op mijn werk ooit ook zo'n collega. Ze praatte aan een stuk door, wist altijd wel het onderwerp in haar richting te sturen.
    Eerlijk gezegd had ze ook wel een heel goed geheugen en wist ze vaak precies te vertellen hoe iets ooit voorgevallen was, maar het was uitermate vermoeiend.

    Ooit schreef ik er deze senryu over, die ik haar overigens nooit heb laten zien.

    --------------------------------------

    jouw berg aan woorden

    vormt hopen loze zinnen

    ik word stapelgek

    --------------------------------------

    Groetjes,

    jeer

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Treffend verwoord in jouw Senryu! Dat is ook zo, soms hebben ook die mensen wel eens goede informatie, maar dat gaat dan verloren in die woordenstroom. Nu ben ik wel benieuwd hoe jij daar dan mee bent om gegaan ;-)

      Verwijderen
    2. Vaak laten kletsen, af en toe ook ja ja en je langzaam onttrekken!

      Verwijderen

 

Archief

Volg mij via bloglovin'

Follow on Bloglovin

Big Brother ;-)

Privacy Policy

Kladblokfans tot nu toe: