Lastig portret

 Mijn moeder zei dat altijd tegen me, als ik weer eens een dwarse bui had: "Wat ben je toch een lastig portret!" Helemaal gelijk had ze... Ik ben  lastig, maar portretten zijn dat helemaal. Tegen beter weten in was ik er de afgelopen periode toch erg mee bezig. Ik ben er niet goed in, dat weet ik, maar ik blijf toch proberen.

Voor de vakantie (jaja, mijne is nog net niet afgelopen, ik begin 11 september pas weer 'voor het echie') nam er een collega afscheid. Hij ging met pensioen. Ik mocht hem heel graag, dus moest er een cadeau komen. Tja... cadeaus voor mannen zijn altijd lastig. Tenminste, als je niet wilt vervallen in het zoveelste bierpakket, het wijntje, of... (ook pas gezien, heel erg:) Happy Socks. Ik weet niet meer hoe ik erop kwam, maar ik had dus bedacht dat ik hem ging proberen te tekenen. 

Nu moet ik toegeven, om te tekenen heeft deze man een redelijk makkelijk hoofd. Hij heeft in de verte namelijk wel iets weg van Youp van 't Hek. Niet erg dat ik dat hier zo opschrijf, want mensen vergelijken hem er ook wel eens mee. Als je dan eenmaal bezig bent, valt het dan ook wel weer tegen hoor, maar toch... Ik vond 'm geslaagd en dus deed ik er een lijstje om en gaf ik het hem op het feest. Zijn reactie had ik echt niet verwacht.... hij moest er bijna van huilen! Geslaagd dus en heel erg leuk. Gelukkig heb ik zelf een fotootje gehouden en dus kan ik 'm hier ook delen (hij leest mijn blog toch niet, dus het kan, hahaha!)

Jaap (potlood)

Een paar weken later werd ik gevraagd om getuige te zijn bij een huwelijk. Ja, geen idee waar dat nou zo ineens vandaan kwam, maar ik vond het een enorme eer. Het bruidspaar in kwestie was al jaren samen, maar besloot dat toch alsnog te willen bezegelen met een huwelijk. Nu ben ik geloof ik één van de weinige mensen op deze aarde die nog nooit een huwelijk heeft bijgewoond (althans: de ceremonie, ik ben wel een aantal keren op zo'n receptie geweest), dus dat was extra speciaal. Ook daar moest dus een cadeau voor worden bedacht. 

Een beetje overmoedig begon ik dus aan nog een tekening en dat lukte voor geen meter. Tweeënhalve week ben ik aan het ploeteren geweest, maar het wilde maar niet. Uiteindelijk heb ik maar geprobeerd de boel te stileren, want om nou alsnog een peper- en zoutstel (ook zo erg!) te gaan kopen, dat ging me te ver. Uiteindelijk werd het dus zoiets: (de originele heb ik niet meer, ik was er zelf zo ontevreden over, dat ik er niet eens een foto van heb gemaakt)

Gestileerde portretjes (marker)

Moraal van dit verhaal: portretten zijn dus zeker lastig en je bent nog geen portrettekenaar als je toevallig één portretje goed uit je potlood hebt weten te krijgen. Wijze les voor mij ;-)

Wat wel weer fijn is van dit alles, is dat ik de tekenflow weer een beetje lijk te hebben teruggevonden. Zo heb ik een experimentje gedaan met kleuren (waarin je als het goed is ook de dame van de vorige tekening herkent)

Experiment  met kleur (aquarelpotlood)

Ik probeerde hier heel andere kleuren te gebruiken dan de geijkte kleuren om donker en licht aan te geven en gek genoeg vind ik dit er best leuk uitzien.

Verder maakte ik nog een tekening van een gekko, die ik in Spanje uitgebreid had staan bestuderen. Grappige beesten zijn dat; ze kunnen heel doodstil zitten, maar als ze bewegen zijn ze echt watervlug! Ik heb er niet veel gezien hoor, vaak komen ze ook pas tegen de avond. Of het diertechnisch ook helemaal klopt, weet ik eigenlijk ook niet, maar ik was lekker bezig!

Gekko (aquarel)

Lastige portretten zijn uiteindelijk best leuk. Tot blogs maar weer ;-)