Zo af en toe overvalt me een hang naar nostalgie. Dan wil ik plaatjes kijken van vroeger. Niet de geijkte jeugdfoto’s, maar foto’s van plekjes waar ik vroeger veel (en graag) kwam. Zulke foto’s zijn er meestal niet, die ‘foto’s’ bestaan alleen in je hoofd. Dat je hoofd je wat dat betreft heel erg voor de gek kan houden, ontdekte ik een tijdje geleden.
Foto uit je hoofd
Ik wilde proberen of ik de plekken van vroeger misschien kon
tekenen. Een soort foto vanuit je hoofd, zeg maar. Eén van de eerste plekken die
ik daarvoor in gedachten had, ken ik uit mijn jeugd als ‘de Franse meiden’. Dat
vraagt natuurlijk om uitleg :-)
De Franse meiden
Ik groeide op in een wijk die niet echt kindvriendelijk was.
Niet -zoals hier- op elke hoek een speeltuintje of een trapveldje. Op zich was
dat niet erg, wij wisten ons toch wel te vermaken. Klimmen op een dakje,
trampolinespringen op een weggegooide bedbodem, of… met je fiets van de heuvels
af racen bij de Franse meiden. De Franse meiden heetten Franse meiden vanwege
de heuvels. Heuvels, die volgens ons het meest leken op vrouwenborsten. Vandaar
ook de naam Franse meiden, want volgens de jongens in ons gezelschap hadden die
meiden ‘de grootste’ ehm… juist!
Naar 'ditte'
Onze ouders wisten natuurlijk niks van die benaming en dat zorgde een keer voor een heel ongemakkelijk moment bij één van de moeders. De Franse meiden lagen namelijk aan de overkant van de wijk en als we ver weg gingen moesten we toestemming vragen aan onze moeder. Een niet zo snugger vriendje deed dat een keer door naar zijn moeders voorgevel te wijzen en te vragen of hij naar ‘ditte’ mocht.
Oei, ik kan nog steeds plaatsvervangend rood kleuren bij de gedachte aan dit moment. Die moeder zit zich volgens mij tot op de dag van vandaag af te vragen wat er nou zo grappig was aan haar borstpartij. Okee, de ‘Franse meiden’ dus. Zo zagen ze eruit in mijn herinnering:
Naar 'ditte'
Onze ouders wisten natuurlijk niks van die benaming en dat zorgde een keer voor een heel ongemakkelijk moment bij één van de moeders. De Franse meiden lagen namelijk aan de overkant van de wijk en als we ver weg gingen moesten we toestemming vragen aan onze moeder. Een niet zo snugger vriendje deed dat een keer door naar zijn moeders voorgevel te wijzen en te vragen of hij naar ‘ditte’ mocht.
Oei, ik kan nog steeds plaatsvervangend rood kleuren bij de gedachte aan dit moment. Die moeder zit zich volgens mij tot op de dag van vandaag af te vragen wat er nou zo grappig was aan haar borstpartij. Okee, de ‘Franse meiden’ dus. Zo zagen ze eruit in mijn herinnering:
 |
| Franse meiden (fineliner en waterverf) |
Volgens mij was het ooit bedoeld als een soort parkje tussen
de flats. Er lagen stenen en de al eerder genoemde heuvels. Ook waren er
plantenbakken en het meest opvallend waren de tegels die als een dambord tussen
de platenbakken en heuvels lagen. In mijn herinnering zag het er zo ongeveer
uit als ik het tekende. Lastig hoor, tekenen vanuit je herinnering. Sommige
dingen heb ik verzonnen, omdat ik niet zeker wist of er bankjes stonden
bijvoorbeeld. (ik dacht van wel) Hoe groot was mijn verbazing toen ik ontdekte
dat mijn hoofd me al die tijd wel heel erg gefopt had. Op een site met oude
foto’s van mijn vroegere woonwijk ontdekte ik een plaatje van ‘de franse
meiden’… Weliswaar van iets vroeger dan de periode waarin ik er speelde, maar
toch! Dit was het echte plaatje…
 |
| Franse meiden, met toch echt wat kleinere heuvels :-) |
Het parkje bleek trouwens in werkelijkheid aangelegd te zijn als een soort kunstobject. Niks parkje dus, maar kunst... En eerlijk waar, in mijn herinnering waren die heuvels hoger.
Kortom, mijn hoofd is ontzettend onbetrouwbaar! Dat zette me
aan het denken, want: als dat met plaatjes al zo is, hoe zit het dan met
herinneringen?
Ha Lilian,knap beelden tekenen die in je hoofd zitten
BeantwoordenVerwijderenhet is een mooi plaatje geworden met mooi uitleg.....
raar hé dat na jaren het er toch anders uiziet
dan jou herinnering...
goed dat we niet bij iedereen in zijn of haar hoofd kunnen kijken
Maar waar zijn die fransen meiden ....of komen die nog.
Liefs een zomer groetje
Christiene.
Er zijn eigenlijk altijd wel beelden in mijn hoofd, al hebben die dus kennelijk weinig relatie met de werkelijkheid :-) Ik ben wel blij dat niemand in m'n hoofd kan kijken, inderdaad... stel je voor zeg! Die Franse meiden? Verstopt natuurlijk... en jij mag raden waar, hahaha!
VerwijderenLekker gewoon de Franse meiden blijven herinneren zoals je ze getekend hebt hoor, dat is daar veel leuker.
BeantwoordenVerwijderenDa's waar Els, het echte fotootje was leuk, maar ook confronterend :-) Ze zeggen dat je herinneringen eigenlijk in je hart bewaart... en gelukkig zit daar geen camera!
Verwijderenwat een prachtige uitspraak!!!!
VerwijderenWat knap dat je iets op papier hebt kunnen krijgen vanuit je herinnering.
BeantwoordenVerwijderenInteressant dat je perspectief ook van bovenaf is, dat schijnt namelijk zo te werken; herinneringen zie je als het ware vanuit de lucht. Zodoende is het mogelijk dat je herinneringen hebt waar jij zelf in voor komt.
Leuk verhaal over de Franse Meiden, jullie waren toen natuurlijk ook veel kleiner, dan lijken de heuvels ook groter ;-)
Grappig dat je dat schrijft! Weet je dat ik me inderdaad niet bewust met het perspectief heb beziggehouden, tijdens het tekenen? Kennelijk lag mijn herinnering dus zo opgeslagen... Ik was heel erg bezig met de dambordtegels en hoe ik dat kon laten zien, maar dat was dus de reden. :-)
VerwijderenAls je zelf klein bent, lijkt inderdaad alles groter, zo had ik voor mezelf die megaheuvels ook verklaard... Ja of mijn perceptie van Franse meiden is nu anders dan toen, dat kan ook :-)
Ik zie nog aardig gelijkenis hoor, knap dat je dat zo op papier kunt zetten.
BeantwoordenVerwijderenDie gekleurde herinneringen kan ik me ook wel wat bij voorstellen.
Nog verwarrender kan het worden het als je in aanraking komt met de herinneringen die een ander van dezelfde plek of gebeurtenis heeft. ;-)
Er zijn gelijkenissen... maar ik vond de confrontatie met de werkelijkheid echt ontluisterend:-)
VerwijderenJa, dat zou wel eens heel vervreemdend kunnen zijn, ben ik bang. Eigenlijk zou ik die tekening dan voor moeten leggen en dan vragen of er herkenning is... en daarna die foto:-)
eigenlijk zou je beide niet moeten laten zien en alleen vragen wat ze zich herinneren.
Verwijderen;-) misschien kun je wel een Franse Meiden reunie organiseren ;-)
Knap dat je dat zo uit je hoofd hebt getekend. De tekening is heel leuk geworden :)
BeantwoordenVerwijderenDank je! Ik vind het zelf geen geweldige tekening, maar de combinatie met de foto maakt 'm bijzonder. Proefondervindelijk aangetoond dat ons hoofd er zo nu en dan een potje van maakt:-)
VerwijderenWat een leuke tekening! Ik denk dat je gedachten heel betrouwbaar zijn eigenlijk. Daarom vind ik tekenen ook zo leuk. Je tekent namelijk precies zoals jij het ervaren hebt. Dat vind ik echter dan een foto :-)
BeantwoordenVerwijderenDank je wel! Het ligt er natuurlijk aan hoe je betrouwbaar interpreteert... In mijn herinnering waren die heuvels kennelijk heel hoog, dus in die zin wel. Hoe het ook precies zit, door het beeld en mijn 'waarheid' naast elkaar te zetten, krijg je wel een heel mooi plaatje:-)
VerwijderenJullie reacties zijn zo leuk allemaal! Dank!
Je moet je herinnering vanuit de positie zien van een kind he Lilian.Tja en je hebt wel gelijk hoor herinneringen zijn vaak ook gekleurd door emoties waardoor je toch weer iets anders herinnert als een ander die er bij was.is mijn ervaring
BeantwoordenVerwijderenJa, dat denk ik uiteindelijk ook, als kind zag ik het zo. Een herinnering is meer dan een plaatje, zoveel is me inmiddels ook duidelijk. Desalniettemin was dit wel een erg leuk experiment ;-)
VerwijderenHa Lilian,ik kom even een groetje brengen
BeantwoordenVerwijderenen bedanken voor je weer zo,n fijne Reactie
Zo als altijd.
voor straks een fijne avond
liefs een groetje van mij
Christiene.....
Graag gedaan, Christiene! Je post was dan ook erg leuk.
VerwijderenLieve groetjes terug!