Improviserend inkten

Ik had hier vast al eens verteld dat ik van werken met inkt zo heerlijk rustig word en dat is nog steeds zo. Ik ontdek steeds meer websites vol met wat ze tegenwoordig 'zentangles' noemen. Hoe je het ook noemen wilt, voor mij is het gewoon lekker kliederen met inkt... en dat heb ik de afgelopen tijd veelvuldig gedaan. Zoveel, dat het ineens 'op' was. Niet de inkt, maar de ideetjes om zo'n blad te vullen.

Tijdens de cursus bij CKNootdorp liep ik een beetje landerig in boekjes te bladeren, waarop de docent voorstelde om eens zonder plan te gaan tekenen. "Pak gewoon een paar willekeurige plaatjes uit boeken en maak daar een schetsje van. Niet uitgebreid gaan zitten tekenen, gewoon op papier zetten en als je een aantal van die tekeningetjes hebt, probeer je ze aan elkaar te verbinden door elementen toe te voegen; een tekeningetje of een doedeltje." Ik zal eerlijk zijn: in eerste instantie vond ik het he-le-maal niks, maar braaf als ik soms toch blijk te zijn ging ik netjes aan het werk.

Aan het eind van de les had ik een vel vol schetsjes, maar ik zag er met de beste wil van de wereld geen tekening uit ontstaan. Die zal wel weer in het vierkant archief verdwijnen, dacht ik zelfs. De les daarop sloeg ik mijn schetsboek weer open... en ineens zag ik het, die tekening moest wel af! Al tekenend met inkt ontstond er een heel verhaal. Raar en misschien gek, maar wel een verhaal!

Het verhaal van de kat die op reis ging, of van de man die het vliegtuig van onderen wilde gaan bekijken, de echtgenote die haar man het liefs aan de waslijn zou hangen... Het verhaal van de vooroorlogse aardbeienjam (of waren het toch kersen?) die met de voedseldroppings naar beneden kwam, de bloemenvreugde strooiende brigade en de gelaarsde kat, die een eind buiten zijn sprookje was gaan wandelen... Stuk voor stuk steengoeie verhalen en dan heb ik ze nog niet eens allemaal verklapt.

Improviseren met inkt: welk verhaal zie jij?

Nee, improviserend inkten is helemaal zo gek nog niet!