Schaatsen, cadeautjes en nieuw jaar

Ook dit jaar moet ik het van mezelf... een terugblikpost. Ik vind het moeilijker dan ooit, denk ik. 2019 was een vreemd jaar. Ik heb veel leuke dingen gedaan: een powerfan jump op de personeelsdag, de vakantie natuurlijk, inktober, veel gewerkt, gepraat, nagedacht. Het was een goed jaar. Een jaar vol beweging.

Over beweging gesproken: weer niet kunnen schaatsen dit jaar... misschien maakte ik daarom dit laatste schilderijtje tijdens de cursus. Ik zou best wel weer eens willen schaatsen! Weet je nog, hoe je dan aan de walkant stond, met je tasje en de schaatsen... en dat dan die veters zo moeilijk gingen? Ik ging nooit met een stoel, maar je zag ze bijna altijd: ouderwetse keukenstoelen op het ijs. Vaders die dan uiteindelijk maar achter die stoel gingen schaatsen, omdat hun kleine spruit toch echt niet vooruit kwam op die Friese doorlopertjes... Zo'n beeld wilde ik vastleggen, matig gelukt, maar toch een herkenbaar plaatje. Het is gemaakt met eigenlijk maar drie kleuren: groen geel en blauw.
Wat je aan andere kleuren ziet is gemengd.

Schaatsen... (gouache)

 Er was één ding waar ik in dit blog niet over schreef. Of eigenlijk, ik schreef er wel over, maar zette het niet op algemeen zichtbaar. Het was -denk ik- ergens in mei dat ik onderstaand stukje schreef en eigenlijk zijn het gewoon de juiste woorden. Ik deel ze hier toch maar. Omdat ik weet dat ik niet de enige ben en omdat oud en nieuw ook iets in zich heeft van afsluiten en opnieuw beginnen.


Ik schreef dit:

Er zit mist in je hoofd, zeg je. Ik merk het. Het is mist die met vlagen je hoofd domineert. Soms lijkt er niets aan de hand, maar dan ineens is de mist overduidelijk aanwezig. Dan weet je geen dagen meer, weet je niet meer wat je een dag -of soms korter- geleden gedaan hebt. Het maakt me bang. Ik krijg visioenen van wezenloos starende mensen in een rolstoel, zichzelf bevuilend, kwijlend.

Ik wil het niet. Ik wil niet dat woord met de D dat alles zo definitief maakt. Het kan ook iets anders zijn, hou ik mezelf voor. Diep van binnen weet ik: het is niets anders. We gaan een weg in en we weten niet waar we uit gaan komen. Blijft het zo, of gaan we steeds verder die diepe mist in? Ik wil niet denken aan wat dat betekent.

Zo lang er structuur is, neemt de mist geen overhand. Het probleem is dat er altijd wel iets is wat de structuur doorbreekt: een buurvrouw die aanbelt, een afspraak buiten de deur, of ik kom een keer later aan dan afgesproken. Gewone dingen, maar jij raakt erdoor ontregeld en dan neemt de mist het over.

Het ergert me, ik hoor mezelf boos worden. Ik zeg: "maar dat weet je toch wel?" Dan zeg je 'nee'. Ik wil er niet aan dat jij het echt niet weet.

Je krijgt nu medicijnen waarvan ik me hard afvraag of ze helpen. Niet tegen het D-woord, maar tegen andere dingen die jouw mist zouden kunnen verklaren. Ik vrees dat ik onder ogen moet zien dat er geen andere verklaring is... Het is een bittere pil die ik nog lang niet kan slikken.

De bittere pil is er nog steeds, al ligt mijn gevoel nu dichter bij acceptatie. Je kunt ook niet anders. Soms maakt het me bang, maar dan denk ik maar aan die veel ergere dingen die er zijn in de wereld. Het relativeert, want wat is er nu echt belangrijk in dit leven? Dat je kunt genieten van de kleine dingen, dat gelukjes -hoe klein ook- een cadeautje zijn. Natuurlijk weet je hoe het moet met cadeautjes (Dankjewel en een gegeven paard niet in de bek kijken!), maar soms moet je jezelf daar aan herinneren.

Cadeautje! (inkt en kleurpotlood)

Ik ga het nieuwe jaar in met een hoop op veel kleine cadeautjes en natuurlijk wens ik  jullie die ook toe. Geniet!

Ik wens jullie een mooi, fantastisch, geweldig en gezond 2020 toe!