Deze teksten en tekeningen zijn gemaakt door Lilian. Mogelijk gemaakt door Blogger.

maandag 12 april 2021

Tussenliggende tijd

 De afgelopen maanden zijn als een soort flitstrein voorbij geraasd. Er was weinig puf om te bloggen, ik kon de woorden ook niet goed vinden, laat staan dat mijn handen iets wisten te maken om hier te laten zien. Het ging niet goed met mijn moeder, al een tijdje niet. Ik schreef hier al eerder over wat ik het d-woord noemde: die ziekte die maakt dat je alles vergeet. Niet alles, maar wel veel en in willekeurige volgorde. Lange tijd deden we (mijn broer en ik) alsof het eigenlijk niet zo erg was, maar ondertussen beheerste het zorgen of nalopen wel ons leven. Het ergste was, dat je nooit tevoren wist hoe het bezoek zou verlopen, want ook dat is erg aan het d-woord: soms zijn er heldere dagen en lijkt er even niks aan de hand. 

Daar houd je je aan vast, want je wilt er eigenlijk niet aan. Je wilt niet weten dat iemand zijn brein eigenlijk inhoud aan het verliezen is. Dat kon zo natuurlijk niet voortduren en zo gebeurde het, dat eind februari de dokter kwam en meldde dat ze toch wel ernstig ziek was. Niet alleen dat ellendige d-woord, maar ook iets met de lever. De volgende dag werd ze opgehaald met de ambulance en vervoerd naar de palliatieve afdeling van een verpleeghuis. Daar is ze nu nog steeds. Het blijft gek om haar daar zo te zien, net zoals zij het gek blijft vinden dat ze daar zit. We hadden dus wel even iets te verwerken, de afgelopen tijd. Schrijven, tekenen, of wat er ook maar voor expressiefs te bedenken valt... Het kwam gewoon niet van. 

Nu kwam er al een tijdje weinig uit mijn handen, dat moet ik ook toegeven. Het hele thuiswerken en een half afgesloten wereld hielpen ook niet mee. Net zoals de rest van de wereld heb ik er een beetje genoeg van: mondkapjes, anderhalve meter, tijdslots, online bestellen, avondklok... Het maakt me een beetje kriebelig. Niet eens zozeer de maatregelen zelf, maar ook vaak het halfslachtige ervan. 

Ik heb me afgevraagd of ik moest stoppen met het blog, omdat er gewoon niks meer komt... maar ik bedacht me dat dit blog een stukje van mij is geworden in de afgelopen tijd. Het was de eerste erkenning voor het feit dat mijn werk, hoe knullig soms ook, er toe deed. Al was het dan maar voor een klein groepje mensen. Verder schrijf ik hier al sinds 2012, volgend jaar heb ik dus een jubileum te vieren, zonde om dan net voor de finish te stoppen. De belangrijkste reden om toch niet te stoppen was dat het zou voelen alsof er een stukje van mij verloren zou gaan: Lilian die het fijn vond/ vindt om te tekenen, voor wie het een afleiding en soms ook een uitlaatklep was. 

 Oké, ik stop er dus niet mee. Heb ik dan nog wel iets om te laten zien, dit keer? Daar moest ik inderdaad wel even naar zoeken. Ik schreef in mijn laatste logje iets over een project met knuffelbeesten en een stilleven. Met die knuffelbeesten heb ik verder niet veel meer gedaan, maar het stilleventje had ik wel opgezet. Ik weet niet of ik het ooit nog verder ga uitwerken, het ligt al zo lang stil (Nog nooit was stilleven zo'n toepasselijke naam, hahaha!) en ik weet niet of ik het idee van destijds nog wel zo goed vind, maar enfin... Zonde om te laten liggen.

Het is een stilleven geïnspireerd op het werk van Henk Helmantel. Een Nederlandse schilder die heel realistisch en precies werkt. Nu ben ik alles behalve dat, maar ik gebruikte het strakke in mijn weergave in inkt. Het is niet onaardig gelukt, maar -zoals ik al schreef- wat ik er verder mee wil, weet ik ook niet. Ik plaats 'm toch hier, hopelijk als voorbode van meer inspiratie... en anders is het een mooie opvulling voor de tussenliggende tijd.

INKT stilleven
Stilleven met karafjes (inkt)


15 reacties:

  1. Eigenlijk vind ik je stilleven helemaal af.
    Heel krachtig in z'n eenvoud.
    Niets meer aan doen.

    Ik maakte afgelopen tijd, van een afstandje, mee bij vrienden wat jullie meemaken.
    Het is loodzwaar.
    Hoop dat er nu de kogel door de kerk is wel een beetje (be) rust voor jullie komt.

    Dikke lange afstand knuffel voor jou

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, ik doe er in elk geval niks meer aan ;-)

      Ja, het is inderdaad zwaar, maar naarmate de tijd verstrijkt geeft het ook zeker rust. Nooit helemaal, maar dat zou ook raar zijn.
      Dank, lieve Marlien!

      Verwijderen
  2. Moeilijk lijkt me dat nu het slecht gaat met je moeder en dan is bloggen niet belangrijk .Zoals Marlien zegt ,niets meer aan doen want dit is echt mooi en krachtig door de eenvoud! Weet je ook ik twijfel vaak omdat het niet echt goed loopt in mijn leven .Ook jij maakt nu veel mee en dat kost energie .Blog gewoon wanneer jij er zin in hebt .
    Sterkte ,Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bloggen was en is even heel ver weg... en ergens vind ik dat ook jammer, maar wat er niet is, is er niet. Je hebt helemaal gelijk: er niet zo'n issue van maken helpt ook, zeker als je je energie hard nodig hebt!

      Verwijderen
  3. Het is voor zo moeilijk dat je moeder ernstig ziek is. Het kan wel voorstellen dat geen zin had om te bloggen. Er komt ook veel op je af. Dit hebben wij ook toen gehad met onze ouders. Ieder keer weer. Je hebt heel druk genoeg. Corona toestanden komt ook erbij. Ik baal ook stekker. Ik ben hele tijd niet meer weg geweest. Alleen onze buurt. Gelukkig ga je toch weer gaan bloggen. Voor jou geeft veel energie aan je moeder. Snapt ook wel Lilian. Ik kom je heel veel sterkte wensen aan jullie moeder en voor jou ook. Liefs en knuffel van Jacqueline & Ferry.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oja.. je tekening heb je heel mooi gedaan. ❤️

      Verwijderen
    2. Moeilijk is het zeker... en ja, helaas is het iets waar we allemaal vroeg of laat doorheen moeten. Dat rottige virus maakt het er zeker niet makkelijker op, maar we hebben het maar te slikken hè. Het komt wel weer, hoop ik ;-) Dank voor de lieve berichtjes!

      Verwijderen
  4. och gossie toch, wat naar voor jullie,
    ja familie gaat voor alles, en dat je dan geen trek in bloggen hebt begrijp ik goed,je moet het ook niet doen voor een ander maar voor je zelf, als uitlaatklep,
    en dat tekenen... da's geweldig da's bijna mediteren vind ik,

    heel veel sterkte wens ik jou...
    en een lieve groet
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Dien... Als ik niet meer teken, dan gaat het echt niet goed met me. Gelukkig ben ik wel weer met iets bezig. Komt tijd, komt raad.

      Verwijderen
  5. Wat naar om te lezen. En ik was nog wel aangenaam verrast om te zien dat je weer iets gepubliceerd had.
    Ik begrijp je wel dat je toch niet gestopt bent met bloggen. Ik noem mijn blog onderhand mijn levenswerk. Dit heb ik gemaakt.
    Ik denk wel eens dat dementen niet 'van de wereld' zijn, maar in een 'andere wereld'. Een soort parallelle wereld, achter een vitrage alshetware.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat lief dat je schrijft dat je aangenaam verrast was ;-)
      Ne, stoppen met bloggen wordt het echt niet. Het is inderdaad een soort tijdsdocument geworden en iets dat bij me hoort.
      Tja, dat van die parallelle wereld is mooi gezegd... Soms is het echt een andere wereld, maar soms is het een rare warboel van heden en verleden. Ook heel verwarrend voor de mensen zelf; je ziet angst, paniek, woede. Een wrede ziekte, is het.

      Verwijderen
  6. Hallo Lilian,

    Ik zie je weer eens sinds lange tijd. Ik heb je al lang gemist, maar ik kan het begrijpen nu je in zo'n moeilijke periode met je moeder hebt gezeten en ook nog zit. Heel toevallig, wat is toevallig, leerde ik vanavond voor ik naar je weblog ging een woord kennen waar ik nog nooit van gehoord had.
    Dat woord is liminale, met de betekenis:
    De fase tussen ‘niet meer’ en ‘nog niet’, het niemandsland tussen twee werkelijkheden. Hoewel ik dit een mooi woord vind en op zich ook een mooie fase kan zijn, gaat dit helaas niet op voor de situatie waarin je moeder nu verkeert. IK wens jou en jouw broer veel sterkte, courage en geduld toe en alle goeds voor je moeder.
    Mijn blogactiviteit staat ook al een hele tijd op een laag pitje, heel af en toe plaats ik nog wat, maar ik zie je graag nog eens langs komen.
    Blijf ondanks alles in beweging al is het maar met stillevens, zoals hierboven.

    Lieve groet,

    jeer

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bloggen kwam er inderdaad niet meer van: ik was op... en leeg.
      Haha, je kent mijn liefde voor mooie woorden en dit is weer een prachtige aanwinst. Niet echt van toepassing inderdaad, maar wel mooi. Dank voor je lieve wensen, het komt allemaal wel weer... net als bij jou, daar vertrouw ik gewoon op. Natuurlijk kom ik nog even bij je buurten. Dank!

      Verwijderen
  7. He, fijn, weer een berichtje van jou. je hebt het wel voor je kiezen gekregen de afgelopen tijd. Corona alleen is al meer dan genoeg. Het is zo erg wanneer er iets met je ouders is. Het geeft zoveel zorg en pijn. Veel sterkte daarbij, Lilian.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Als het komt, komt het tegelijk... zo schijnt het te werken ;-)
      De zorgen zijn er inderdaad nog steeds, alleen op een ander level dan voorheen. Dat is het leven, vrees ik.
      Dank voor je lieve berichtje, Geri!

      Verwijderen

 

Archief

Volg mij via bloglovin'

Follow on Bloglovin

Big Brother ;-)

Privacy Policy

Kladblokfans tot nu toe: