Lekker Bezig

Het helpt echt, een eigen plekje hebben om te tekenen. Tenminste, dat denk ik, want -al zeg ik het zelf-: ik ben lekker bezig! 

 Misschien ligt het ook een beetje aan de nieuwe opdrachten die we op de tekencursus doen. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef: ik probeer die wat meer te volgen dan ik voorheen deed. Vorig seizoen was ik behoorlijk in de eigenwijs-modus, wat dat betreft. Onze 'tekengoeroe' had wel regelmatig opdrachtjes, maar heel vaak had ik niet zo'n zin om mee te doen. Ja, dat klinkt lekker stom hè? Als ik het zo opschrijf in elk geval wel, maar het had ook een beetje te maken met dat ik niet zo goed wist wat ik nou wilde met dat tekenen. Het leek alsof het allemaal een beetje vast zat. 

Niet zo gek, want de afgelopen tijd gebeurde er veel in mijn leven en het lijkt alsof alles een nieuw plaatsje moet gaan krijgen. Enfin, ik twijfelde of ik niet eens op zoek moest naar een andere tekencursus, want ik ben inmiddels alweer tien jaar bij onze 'goeroe'. Een frisse blik is soms goed voor je ontwikkeling. Ik heb er lang over nagedacht, maar ik was toch te erg gehecht aan ons clubje. Bovendien past zo'n leraar die precies vertelt wat je doen moet ook helemaal niet bij mij. Wat ik fijn vind aan onze leraar is dat hij het helemaal oké vindt wat je doet: hij geeft soms opdrachtjes, maar je hoeft daar niet aan mee te doen, dan werk je gewoon lekker aan je eigen project. 

Ik heb besloten dat ik op zoek ga naar losse workshops of korte cursussen om misschien gericht dingen te leren. Intussen probeerde ik dus wat meer te halen uit deze cursus... en dat helpt! Misschien was het ook de opdracht hoor, maar ik merk dat dit me heel enthousiast maakt. Waar de opdracht op neer kwam: we hadden afbeeldingen die teruggebracht waren tot de essentie, dus alleen lijntjes en alleen zwart-wit. De opdracht was: je tekent de afbeelding grofweg na en details die je niet weet, of niet kunt zien, ga je zelf invullen. Als je dingen weg wilt laten: doe dat vooral en als je dingen toe wilt voegen: ook helemaal goed. Kennelijk is dat iets dat me past, want ik verraste mezelf met tekeningetjes waar ik best blij mee was. Landschapjes, waar ik meestal niet warm of koud van word en vergezichtjes, die ik normaal gesproken niet zou tekenen. Apart wel, hè? 

 

Die zwarte rand is trouwens ook weer wat nieuws. Ik vind dingen er ineens mooier uitzien als ze gekaderd zijn of zo. Het geeft het iets stripachtigs. Dat begon allemaal bij de tekening van de huisjes, die ik eerst in zwart-wit en daarna in kleur deed. Die plaatjes deden me denken aan Snoopy, die striphond die als enige hond ter wereld op zijn rug op het puntdak van zijn hok kan liggen ;-) De tekenstijl deed me er heel erg aan denken.

Ik heb voor mezelf bedacht dat ik ga proberen om ook eens wat persoonlijke foto's zo uit te beelden. Dan maak ik een foto van iets, ik bewerk de foto tot er alleen zwart-wit en lijntjes overblijven en ik ga dan proberen te tekenen. Geen idee of het werkt, maar ik probeer het. Nog een nieuw ding: ik ben in een nieuw schetsblok begonnen. Op zich niet zo bijzonder, want ik heb er echt tientallen. Wat wel nieuw is; ik ga proberen het schetsboek 'netjes' te houden: dus niet scheuren, tekeningen netjes afmaken, al is het een oefening en geen tien dingen op een pagina proberen te proppen. Ook niet klakkeloos op een achterkant tekenen waardoor tekeningen doordrukken en je een goede tekening op de andere pagina helemaal verpest. Netter werken, want ik ben echt slordig in die dingen. 

 Over slordig gesproken: opruimen in mijn huis schiet nog steeds niet echt op. Ik heb een aantal dozen weggewerkt (waardoor nu de ruimte om te tekenen goed werkbaar is, hahaha!), maar er is nog een kamertje waar alleen dozen staan. Gelukkig zit er een deur voor: als je het niet ziet, dan is het er niet!

Tot blogs!

 

Verhuizen

 Normaal doe ik altijd een laatste post van het jaar, maar het kwam er niet van. Ik ben verhuisd afgelopen Kerst. Geen aanrader trouwens, verhuizen met Kerst. Het leek zo handig, minder druk, een excuus om niet aan dinertjes te doen... maar het voelde niet fijn. 

Het nieuwe jaar startte ik in het nieuwe huis, dat was wel fijn. Alle spullen stonden min of meer op zijn plaats, het was leefbaar. Dat wordt het steeds een beetje meer, al zijn er nog wel dingen die ik niet helemaal goed vind, maar dat laat zich nog wel fiksen, denk ik. Verder heb ik nog steeds het gevoel om met vakantie te zijn, het is nog niet echt 'mijn plek'.

Ik typ dit nu, terwijl ik aan een megagroot bureau zit. Had ik nooit eerder, een echt bureau. Voorheen had ik een plank aan de muur en daarna een soort computermeubeltje van L*een B*akker. Voldeed ook, maar dit is wel luxe. Ik heb nu ook een eigen ruimte om te tekenen, dat is ook luxe. Hoewel ik dat nog niet echt weet, want daar staan nog dozen die moeten worden uitgepakt en uitgezocht. Dat zal nog wel even gaan duren, want ik kan zo langzamerhand geen doos meer zien.

Wat me het meest is tegengevallen van het verhuizen, was niet eens de verhuizing zelf, maar de onnoemelijke hoeveelheid troep! Kennelijk had ik in de loop der tijd meer verzameld dan ik gedacht had... dat was echt een tegenvaller! Ik zie mezelf nou niet direct als een 'horder' (zo iemand die allemaal rotzooi verzamelt), maar het leek er toch verdacht veel op! Ik ontdekte bij mezelf dat ik het moeilijk vond om dingen weg te gooien, maar ik ontdekte ook dat als iets eenmaal weg was, het me eigenlijk niet eens zoveel meer kon schelen. Ik vond het ergerlijk dat ik kennelijk zo gehecht was aan materiele zaken, maar tegelijkertijd bleef de moeite om dingen weg te gooien me dwars zitten. Dus ik ging lezen over hoe je nou het beste op kon ruimen. Al snel kwam ik terecht bij die vrouw die bekend staat als de opruimgoeroe: Marie Kondo. Veel mensen zweren bij haar opruimmethode, dus ik dacht: 'dat ga ik ook eens uitpluizen'. De kern van haar methode is: als het je niet gelukkig maakt, gooi het dan weg. Dubieus advies wat voor mij niet werkte, want foto's maken niet gelukkig, maar ze weggooien maakt misschien nog wel ongelukkiger. Dahag mevrouw Kondo, ik zoek het zelf wel weer uit. Ik probeer nu stuk voor stuk dingen weg te gooien en langzaam aan gaat het beter.

Ik ben dit jaar ook weer met verse tekenspirit begonnen en hopelijk gaat mijn nieuwe plek daarin ook helpen. Op de cursus probeer ik nu steeds vaker mee te doen met de oefeningen die onze goeroe bedenkt, in de hoop dat ik weer een nieuwe inspiratiebron aan ga boren. De afgelopen periode heb ik veel verschillende dingen gemaakt. Zo was er natuurlijk muis, die nog steeds een prominente plaats heeft in mijn zoektocht naar inspiratie:

Peper- en zoutmuizen

Muis en het peper-en zoutstel maakte ik tijdens de cursus en was gewoon een lollig tijdverdrijf. Een ander lollig tijdverdrijf had een beetje met mijn verhuizing te maken. We hebben voor het huis een enorm dikke boom en ik had dus ergens gezien dat iemand een kabouterdeurtje voor zijn boom had gezet. Dat vond ik zo grappig, dat wilde ik dus ook. Als je googelt op 'kabouterdeurtje' kom je er talloze tegen... Ik moet er nog eentje kopen, maar ik maakte er wel vast een tekening over:

Gezellig kabouterhuis

Ik kijk er al helemaal naar uit om hem ook te plaatsen ;-) maargoed, eerst de troep maar opruimen! Afgelopen tijd heb ik ook wel wat serieuze oefeningen gedaan hoor, zo oefenden we met textuur en volumes aangeven. Dat deden we met potjes, doosjes en een wc rol:

Beetje lelijke foto's maar dat vergeven jullie me vast wel, het was tenslotte maar een oefening. Verder hebben we wat landschapjes getekend. Ik ben daar niet zo'n fan van, maar ik probeer me over mijn weerstand heen te zetten en het steeds meer te proberen. Deze hieronder vind ik zelf wel geslaagd. Door de kleuren doet hij een beetje Japans aan en dat is denk ik ook wat ik er leuk aan vind.

Zo, jullie zijn weer een beetje op de hoogte. Mijn blog blijft, al post ik misschien niet meer zo regelmatig. Er zijn altijd dingen die ik liever van me af typ en dan blijft dit toch echt de plek!

Tot Blogs!

Lastig portret

 Mijn moeder zei dat altijd tegen me, als ik weer eens een dwarse bui had: "Wat ben je toch een lastig portret!" Helemaal gelijk had ze... Ik ben  lastig, maar portretten zijn dat helemaal. Tegen beter weten in was ik er de afgelopen periode toch erg mee bezig. Ik ben er niet goed in, dat weet ik, maar ik blijf toch proberen.

Voor de vakantie (jaja, mijne is nog net niet afgelopen, ik begin 11 september pas weer 'voor het echie') nam er een collega afscheid. Hij ging met pensioen. Ik mocht hem heel graag, dus moest er een cadeau komen. Tja... cadeaus voor mannen zijn altijd lastig. Tenminste, als je niet wilt vervallen in het zoveelste bierpakket, het wijntje, of... (ook pas gezien, heel erg:) Happy Socks. Ik weet niet meer hoe ik erop kwam, maar ik had dus bedacht dat ik hem ging proberen te tekenen. 

Nu moet ik toegeven, om te tekenen heeft deze man een redelijk makkelijk hoofd. Hij heeft in de verte namelijk wel iets weg van Youp van 't Hek. Niet erg dat ik dat hier zo opschrijf, want mensen vergelijken hem er ook wel eens mee. Als je dan eenmaal bezig bent, valt het dan ook wel weer tegen hoor, maar toch... Ik vond 'm geslaagd en dus deed ik er een lijstje om en gaf ik het hem op het feest. Zijn reactie had ik echt niet verwacht.... hij moest er bijna van huilen! Geslaagd dus en heel erg leuk. Gelukkig heb ik zelf een fotootje gehouden en dus kan ik 'm hier ook delen (hij leest mijn blog toch niet, dus het kan, hahaha!)

Jaap (potlood)

Een paar weken later werd ik gevraagd om getuige te zijn bij een huwelijk. Ja, geen idee waar dat nou zo ineens vandaan kwam, maar ik vond het een enorme eer. Het bruidspaar in kwestie was al jaren samen, maar besloot dat toch alsnog te willen bezegelen met een huwelijk. Nu ben ik geloof ik één van de weinige mensen op deze aarde die nog nooit een huwelijk heeft bijgewoond (althans: de ceremonie, ik ben wel een aantal keren op zo'n receptie geweest), dus dat was extra speciaal. Ook daar moest dus een cadeau voor worden bedacht. 

Een beetje overmoedig begon ik dus aan nog een tekening en dat lukte voor geen meter. Tweeënhalve week ben ik aan het ploeteren geweest, maar het wilde maar niet. Uiteindelijk heb ik maar geprobeerd de boel te stileren, want om nou alsnog een peper- en zoutstel (ook zo erg!) te gaan kopen, dat ging me te ver. Uiteindelijk werd het dus zoiets: (de originele heb ik niet meer, ik was er zelf zo ontevreden over, dat ik er niet eens een foto van heb gemaakt)

Gestileerde portretjes (marker)

Moraal van dit verhaal: portretten zijn dus zeker lastig en je bent nog geen portrettekenaar als je toevallig één portretje goed uit je potlood hebt weten te krijgen. Wijze les voor mij ;-)

Wat wel weer fijn is van dit alles, is dat ik de tekenflow weer een beetje lijk te hebben teruggevonden. Zo heb ik een experimentje gedaan met kleuren (waarin je als het goed is ook de dame van de vorige tekening herkent)

Experiment  met kleur (aquarelpotlood)

Ik probeerde hier heel andere kleuren te gebruiken dan de geijkte kleuren om donker en licht aan te geven en gek genoeg vind ik dit er best leuk uitzien.

Verder maakte ik nog een tekening van een gekko, die ik in Spanje uitgebreid had staan bestuderen. Grappige beesten zijn dat; ze kunnen heel doodstil zitten, maar als ze bewegen zijn ze echt watervlug! Ik heb er niet veel gezien hoor, vaak komen ze ook pas tegen de avond. Of het diertechnisch ook helemaal klopt, weet ik eigenlijk ook niet, maar ik was lekker bezig!

Gekko (aquarel)

Lastige portretten zijn uiteindelijk best leuk. Tot blogs maar weer ;-)

Het houdt je van de straat

Vakantietijd! Tijd om weer even een blog te posten. Waar was ik gebleven? Bij de muizen, volgens mij... en ik ben nog steeds aan het vermuizen. Zo heb ik nu een Muisa Lisa:

Muisa Lisa (kleurpotlood)

Dat is een moeilijke om te verbouwen, hoor. Alle respect voor Leonardo. Het grappige was, toen ik 'm liet zien op de tekenles, dat iemand zei: ik herken 'm vooral aan de achtergrond. Hoezo, de achtergrond? vraag je je dan af... maar kennelijk is die het meest kenmerkend voor het schilderij en is de zuinig lachende dame maar een beetje bijzaak. Had ik me nooit zo gerealiseerd, maar ik snap het wel een beetje; het is ook de kleurstelling, denk ik.

Ik kreeg een uitdaging mee van onze tekengoeroe: 'Eigenlijk,' zei hij 'zou je de anatomische les moeten doen met muizen, maar dat er dan in plaats van een mens, een kat onder het mes gaat'. Daar moest ik heel erg om lachen 'weet je wel wat voor een moeilijk schilderij dat is om te tekenen?' zei ik. Maar goed, dan gaat zoiets toch een eigen leven leiden in mijn hoofd en de volgende dag had ik het desbetreffende schilderij dus opgezocht. Echt een lastig plaatje, maar ik begon eraan... en ik had er plezier in om van al die serieuze hoofden een muis te maken. Het moeilijkst was de kat, want hoe leg je die nou geloofwaardig op de snijtafel? Dat was even prutsen, maar uiteindelijk lukte het toch. Het resultaat zie je hieronder (met de foto van het schilderij ernaast):

De anatomische les van Dr. Nicolaes Muijsch (kleurpotlood)

Ik heb plannen met deze tekening, want onlangs heb ik alcoholmarkers gekregen. Hahaha, toen ik dat vertelde aan een collega keek ze heel geschokt. Ze dacht dat ik een verborgen probleem met alcohol had, of zo... "Dat zijn viltstiften op basis van alcohol" haastte ik me om te zeggen. 

Ja, ik kan ook niet helpen dat je die stiften zo noemt. 

Alcoholmarkers dus. Ik ben van plan om de tekeningen opnieuw te maken en ze dan in te kleuren met die markers, omdat de kleuren helderder zijn en omdat je dan (hoop ik) een  sprekender resultaat krijgt. Het lastige van die stiften is alleen, dat niet iedere soort papier even geschikt is om ze erop te gebruiken. Op de meeste papiersoorten gaan die stiften 'bloeden', wat betekent dat ofwel de kleuren gaan doorlopen, ofwel dat ze heel erg doordrukken zodat je tekening behalve op het papier, ook op de tafel staat waar je aan werkt. Niet de bedoeling dus. Ik heb intussen papier gevonden dat werkt, maar nu moet ik nog even uitvinden hoe ik het beste kan werken.

Tja het houdt je van de straat hè ;-)

Schrijven, bloggen en vermuizen

 Ineens had ik ontzettende behoefte om weer even te schrijven. Tekenen en schrijven raakten de afgelopen periode een beetje in de vergetelheid. Tenminste, tekenen niet echt, want ik ga nog steeds elke week trouw naar onze 'kleurclub', maar het vuur was er wel een beetje uit. 

Een tijdlang gaf ik Corona de schuld, omdat die ellendige pandemie wel heel veel omver heeft gegooid, maar intussen denk ik dat er gewoon veel veranderd is in mijn leven. Goede veranderingen, maar ze zijn best groot. Grote veranderingen vragen ook om aanpassen en tussen die aanpassingen kwam tekenen, maar vooral schrijven, niet zo goed uit. Wel postte ik regelmatig iets op Instagram, omdat dat vrij makkelijk is om te doen. Ik blijf het een beetje een vreemd medium vinden, dat Instagram. Die honger naar hartjes, vooral. (de likes, bedoel ik ;-)) Soms post ik iets wat ik zelf best goed vind en dan verschijnen er mondjesmaat hartjes en soms krijg ik er ineens veel op een post waarvan ik denk: 'mwah'... Dat schijnt van alles te maken te hebben met het algoritme, de computer die bepaalt wanneer er iets op je tijdlijn verschijnt. In die zin is blogger 'eerlijker', mensen kijken als ze zin hebben, of als ze je een soort van hebben leren 'kennen'. 

Waarom schrijf ik dit? Nouja, een tijdje geleden deed ik mee aan een zogenaamde 'open call' van het Mauritshuis. Het beroemde schilderij 'het meisje met de parel' ging voor een tijdje naar Amsterdam voor een grote tentoonstelling aldaar. Dat betekende voor het Mauritshuis een lege plek aan de muur in Den Haag, dus hadden ze bedacht: we vragen of mensen hun eigen versie van 'het meisje met de parel' aan ons willen opsturen. Het maakte niet uit hoe of wat en iedereen mocht meedoen. Ik vond het echt een superleuk idee en omdat ik toevallig al aan mijn eigen versie van dat meiske begonnen was, besloot ik om mee te doen. Natuurlijk was er een soort wedstrijdelement, want er konden er uiteindelijk maar een paar in het Mauritshuis vertoond gaan worden. Als je meedoet aan zoiets, hoop je natuurlijk dat... En nee, natuurlijk werd mijn werk niet uitgekozen. 

Op zich helemaal niet erg, maar ik vond het wel vervelend dat niemand mijn werk leek te hebben gezien. Je moest het posten via Instagram en dan het Mauritshuis 'taggen' en dan was er ook nog een account waarop alle ingezonden meisjes werden getoond. Dat heb ik allemaal gedaan, maar ik zag mijn werk niet eens terug! Het algoritme, denk ik. 

Niet dat het uitmaakt verder, ik ben nog steeds best tevreden over wat ik maakte. Jullie hebben de eerste versie van destijds al op mijn blog gezien, maar misschien wel leuk om de definitieve nog eens te showen:

Het meisje met de aap en de parel (pastelkrijt)

Ik had weer ontzettend veel plezier in het maken ervan en gek genoeg lijkt dat de inspiratie ook weer wat aan te wakkeren. Weet je nog dat ik schreef over 'muis'? Muis heeft heel wat versies gekregen en ik heb nog steeds het idee daar meer mee te doen, maar ik was nog zoekende naar een vorm. Vorige week had ik ineens een soort brainwave: ik was bezig met Napolemuis (muis en Napoleon) en daarna bedacht ik dat ik ook bekende kunstwerken kon gaan 'vermuizen'. Zo ontstond mijn laatste creatie in kleurpotlood: Vincent van Muis! Hij is gemaakt naar een zelfportret van Vincent van Gogh (wel eentje van toen hij zijn oor nog had) en ik vind hem zelf best heel leuk geworden. Ik wil hem nu verder gaan uitwerken, ook in pastelkrijt. Hier alvast de kleurpotloodversie:

Vincent van Muis (kleurpotlood)

 

Ik ben nu van plan ook iets te gaan doen met Salvamuis Dali, het melkmuisje van Vermuis, de Muisa Lisa en zo kan ik nog wel even doorgaan. 

Maar goed dat ik mijn blog niet heb opgeheven want het is zo leuk om dit weer op te schrijven. Ik zeg maar weer: tot blogs!