Schrijven, bloggen en vermuizen

 Ineens had ik ontzettende behoefte om weer even te schrijven. Tekenen en schrijven raakten de afgelopen periode een beetje in de vergetelheid. Tenminste, tekenen niet echt, want ik ga nog steeds elke week trouw naar onze 'kleurclub', maar het vuur was er wel een beetje uit. 

Een tijdlang gaf ik Corona de schuld, omdat die ellendige pandemie wel heel veel omver heeft gegooid, maar intussen denk ik dat er gewoon veel veranderd is in mijn leven. Goede veranderingen, maar ze zijn best groot. Grote veranderingen vragen ook om aanpassen en tussen die aanpassingen kwam tekenen, maar vooral schrijven, niet zo goed uit. Wel postte ik regelmatig iets op Instagram, omdat dat vrij makkelijk is om te doen. Ik blijf het een beetje een vreemd medium vinden, dat Instagram. Die honger naar hartjes, vooral. (de likes, bedoel ik ;-)) Soms post ik iets wat ik zelf best goed vind en dan verschijnen er mondjesmaat hartjes en soms krijg ik er ineens veel op een post waarvan ik denk: 'mwah'... Dat schijnt van alles te maken te hebben met het algoritme, de computer die bepaalt wanneer er iets op je tijdlijn verschijnt. In die zin is blogger 'eerlijker', mensen kijken als ze zin hebben, of als ze je een soort van hebben leren 'kennen'. 

Waarom schrijf ik dit? Nouja, een tijdje geleden deed ik mee aan een zogenaamde 'open call' van het Mauritshuis. Het beroemde schilderij 'het meisje met de parel' ging voor een tijdje naar Amsterdam voor een grote tentoonstelling aldaar. Dat betekende voor het Mauritshuis een lege plek aan de muur in Den Haag, dus hadden ze bedacht: we vragen of mensen hun eigen versie van 'het meisje met de parel' aan ons willen opsturen. Het maakte niet uit hoe of wat en iedereen mocht meedoen. Ik vond het echt een superleuk idee en omdat ik toevallig al aan mijn eigen versie van dat meiske begonnen was, besloot ik om mee te doen. Natuurlijk was er een soort wedstrijdelement, want er konden er uiteindelijk maar een paar in het Mauritshuis vertoond gaan worden. Als je meedoet aan zoiets, hoop je natuurlijk dat... En nee, natuurlijk werd mijn werk niet uitgekozen. 

Op zich helemaal niet erg, maar ik vond het wel vervelend dat niemand mijn werk leek te hebben gezien. Je moest het posten via Instagram en dan het Mauritshuis 'taggen' en dan was er ook nog een account waarop alle ingezonden meisjes werden getoond. Dat heb ik allemaal gedaan, maar ik zag mijn werk niet eens terug! Het algoritme, denk ik. 

Niet dat het uitmaakt verder, ik ben nog steeds best tevreden over wat ik maakte. Jullie hebben de eerste versie van destijds al op mijn blog gezien, maar misschien wel leuk om de definitieve nog eens te showen:

Het meisje met de aap en de parel (pastelkrijt)

Ik had weer ontzettend veel plezier in het maken ervan en gek genoeg lijkt dat de inspiratie ook weer wat aan te wakkeren. Weet je nog dat ik schreef over 'muis'? Muis heeft heel wat versies gekregen en ik heb nog steeds het idee daar meer mee te doen, maar ik was nog zoekende naar een vorm. Vorige week had ik ineens een soort brainwave: ik was bezig met Napolemuis (muis en Napoleon) en daarna bedacht ik dat ik ook bekende kunstwerken kon gaan 'vermuizen'. Zo ontstond mijn laatste creatie in kleurpotlood: Vincent van Muis! Hij is gemaakt naar een zelfportret van Vincent van Gogh (wel eentje van toen hij zijn oor nog had) en ik vind hem zelf best heel leuk geworden. Ik wil hem nu verder gaan uitwerken, ook in pastelkrijt. Hier alvast de kleurpotloodversie:

Vincent van Muis (kleurpotlood)

 

Ik ben nu van plan ook iets te gaan doen met Salvamuis Dali, het melkmuisje van Vermuis, de Muisa Lisa en zo kan ik nog wel even doorgaan. 

Maar goed dat ik mijn blog niet heb opgeheven want het is zo leuk om dit weer op te schrijven. Ik zeg maar weer: tot blogs!