kopje

Op de cursus ben ik al twee weken voorbereidingen aan het treffen om aan het werk te gaan met acrylverf. Ik zie er eigenlijk een beetje tegenop om met verf aan de slag te gaan, want ik teken nu eenmaal graag en ik ben bang met verf niet hetzelfde effect te kunnen bereiken. Na twee weken tamelijk doelloos rommelen met potlood vond de docent het nu wel tijd dat ik kwasten ging pakken: eerst even oefenen met kleurvlakken. Het kopje dat ik had getekend moest worden ingevuld met verf en ik vind het resultaat best aardig, al ben ik nog niet helemaal overtuigd.

Het kersje op de taart

Bij de Plus supermarkt hebben ze al een paar weken de vlaaien in de aanbieding. Elke keer opnieuw sta ik te twijfelen of ik er eentje mee zou nemen, maar gelukkig heb ik me totnogtoe redelijk weten te beheersen. Ze zijn zo enorm lekker.... maar ook enorm groot en natuurlijk niet heel erg gezond ook.

Toch moet ik, iedere keer weer, even likkebaardend voor die koelvitrine staan, om te kijken wat voor heerlijks er nu weer ligt. De taarten en vlaaien zijn vaak prachtig opgemaakt, met vruchten en met slagroom.

Dat leken me nu ook leuke vormen om te tekenen. Slagroom werd bij mij veldslag, maar de chocolade-kersentaart is best aardig gelukt. De kers op de taart vond ik er door de bakker ook zo mooi opgelegd, met zo'n subtiel blaadje eronder... Oh ja, en dan die kantachtige papiertjes, waar ze de gebakjes ook altijd op leggen, die vond ik ook leuk om te tekenen. Ik heb me altijd al afgevraagd wie er ooit bedacht heeft dat papier een kanten randje moet hebben als het onder gebak ligt...

In dit geval was het wel het spreekwoordelijke 'kersje op de taart'...

Slobber

In de aanloop naar dierendag kom je overal dierenberichten tegen. Vaak met mooie plaatjes erbij. Misschien was het wel daarom, dat ik besloot om weer eens een poging te wagen om een kat te tekenen. Niet zomaar een kat, maar Slobber. Slobber was de liefste kat die we hebben gehad. Het was een - denk ik - niet helemaal raszuivere Noorse Boskat.

Hoewel hij zwart-wit was en in dat opzicht misschien niet helemaal bijzonder, was het een ware verschijning, vooral als-ie zijn wintervacht had. Dan had hij een kraag van wit haar onder zijn kop. Behalve een mooie kat, was het een ontzettend lief beest. Hij had een heel lief zacht stemmetje, waarmee hij je altijd kirrend kwam begroeten. Noorse Boskatten kiezen vaak één persoon uit op wie ze zich richten en in dit geval was ik dat. Als hij me aan hoorde komen, ook van buiten, zat hij al bij de trap op me te wachten, klaar voor een aai en een knuffel. Een schootkat was het niet. Hij hield wel erg van spelen. Zo was hij de eerste kat van wie ik meemaakte dat hij kon apporteren. We hadden een rubber spin in huis (geen idee waar die ook al weer vandaan kwam) en met die spin kon hij geweldig spelen.  Je gooide hem weg en Slobber kwam hem terugbrengen, met de poten uit de bek bungelend. Het was trouwens een enorm goede jager, ook op echte dieren. Zo ving hij muizen en (ja heel zielig) vogeltjes. Ook rustte hij niet voor hij nachtvlinders kapot had geslagen en heb ik hem zelfs een keer schuimbekkend met een versgevangen pad door de tuin zien lopen. Bijen en wespen kregen van hem een speciale behandeling: die sloeg hij  met één slag van zijn poot in twee stukken. Dat laatste heeft hij trouwens een keer met een dikke voorpoot moeten bezuren, maar de bij was daarna wel dood.
Verder was het een enorme lieverd. Hij is nu alweer bijna drie jaar niet meer bij ons en ik wilde hem graag een keer tekenen.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik koos weer voor pastelkrijt, omdat je daar heel fijn mee kunt werken. Al was de keuze voor fotokarton misschien weer niet zo'n handige, want dat maakte de boel weer wat grover dan ik het had bedoeld. De tekening op zich is goed gelukt, hij lijkt op Slobber, al was hij in het echt natuurlijk veel mooier. Ooit maak ik hem nog een keer, maar dan op velourspapier en met behulp van goede potloden.

Slobber

Goudvis

Vandaag even wat voorbereidende werkzaamheden gedaan voor de les van woensdag. Ik wilde iets met een  vis, dus ik ging op zoek naar een mooi referentievisje. Het moest een sluierstaartgoudvis worden, had ik bedacht. De plaatjes van duidelijke sluierstaarten moet je met een vergrootglas zoeken. Ja, of je moet rechten gaan betalen, maar daar begin ik dus niet aan.

Sinds Finding Nemo denkt iedereen dat een visje tekenen makkelijk is. Ik dacht dat eigenlijk ook. Het is ook wel makkelijk, als je niet teveel eisen stelt aan hoe echt-vissig hij moet zijn. Ik bedoel: je moet ook schubbetjes kunnen zien en niet te vergeten: dat doorzichtige van de sluierstaart. Ik dacht dat pastel daar het beste voor zou zijn. Helemaal echt-vissig is hij niet, maar het is best een aardig visje.

 

Ik heb trouwens maar een paar kleuren gebruikt: rood, geel en oranje. Oh en wit en zwart natuurlijk, maar dat zijn geen kleuren. Ik had de vin wat doorzichtiger moeten laten, zie ik nu.

Snoep verstandig, eet een appel

Een simpele appel tekenen, valt  nog niet mee. Als je goed kijkt naar zo'n appel, sta je versteld van hoeveel kleuren en nuances een appeltje heeft.

In een poging de vergankelijkheid weer te geven, tekende ik een appel in verschillende stadia. Als een soort oefening. Zie het voor je: een appel, neem een hap... Nee, dat is geen mooie hap, nog een keer... en dan net zo lang tot er een klokhuis was. Na iedere hap een tekening vond ik wat overdreven, dus ik heb het maar bij vijf appeltjes gehouden.

Voor deze oefening gebruikte ik de potloden die ik ooit een keer bij Kruitvat kocht. Een megadoos potloden voor een prikkie. Leuk, maar geen aanrader. De stiftjes in de potloden zijn te hard, waardoor het grafiet niet mooi in elkaar over kan lopen. Hierdoor wordt het geheel wat krasserig. Toch was het een leuke oefening en de appel smaakte trouwens ook best.

illustrated journal

Afgelopen woensdag was de eerste les van de nieuwe cursus bij CK Nootdorp. Altijd een beetje onwennig zo'n eerste keer. Normaal gesproken weet ik altijd precies wat ik ga doen, maar dit keer had ik geen idee. De docent vertelde dat het thema voor de nieuwe expositie (die is in maart) al bekend is: 'in beweging' wordt het.

Beweging, daar kun je alle kanten mee op. Ik zat een beetje voor me uit te schetsen, toen er ineens een visje op mijn papier stond. Met dat visje ga ik meer doen, al weet ik op dit moment nog niet wat. Dus dat blijft nog even spannend.

Ondertussen moet er natuurlijk zo af en toe wel iets op dit weblog verschijnen. Behalve dat ik mijn tekeningen wil laten zien, dient dit weblog nog een ander doel, namelijk: mezelf stimuleren om regelmatig te tekenen. Dat is belangrijk, want zo houd je je vaardigheid. Via mijn docent heb ik kennis gemaakt met het fenomeen 'illustrated journal', ofwel: een getekend dagboek. Nu ben ik geen dagboekenschrijfster, maar tekeningetjes verzamelen van je dagelijks leven leek me wel een leuk idee. Jammer genoeg kwam het er nooit van om eens zoiets te proberen, maar vandaag heb ik een eerste poging gedaan.

Dat was trouwens meteen een goede gelegenheid om mijn nieuwe verzameling Stabilo pennetjes te proberen... Stiften blijf ik nu eenmaal leuk vinden, ik kan er ook niks aan doen :-)

Hier het resultaat. Of alle tekstjes ook leesbaar zijn, weet ik niet, maar je kunt de afbeelding wel vergroten door erop te klikken.

Geen weg terug

Soms wil je te veel en te snel... Ik had al veel te lang niet meer getekend, toen ik bedacht dat ik een landschapje wilde tekenen. Om één of andere reden ben ik de laatste tijd heel erg van de typische Nederlandse landschapjes, met molen. Dus ik ging aan de slag. Landschapjes zijn op zich niet heel moeilijk, molens zijn dat wel... en daar ging het dan ook fout. Meteen met inkt aan de slag gegaan (ook fout!) dus geen weg meer terug.

Terwijl ik aan het tekenen was, dwarrelden er steeds twee regels door mijn hoofd: "denkend aan Holland, zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan." Inderdaad, het beroemde gedicht van Marsman. Ik wist niet meer hoe het verder ging. Gelukkig wist Google het wel:

Herinnering aan Holland

Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een grootsch verband.
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.

Dieren in pastel

Totnogtoe heb ik hier eigenlijk alleen pentekeningen laten zien, maar ik ben ook met andere dingen bezig geweest. De grootste ontdekking van de afgelopen periode is voor mij pastelkrijt geweest. Je werkt er bijna tekenachtig mee, maar het effect is bijna als een schilderij.

Bij het eerste werkje wat ik maakte, was ik zelf stomverbaasd over het resultaat. Ik leverde het in voor de eerste cursistenexpositie die als thema 'in mijn tuin' had. Ik heb geen tuin, maar ik mag graag kijken naar de vogeltjes in de tuin van mijn ouders. Elke zomer komen daar pimpelmeesjes terug. Net voor ze definitief uitvliegen badderen ze uitgebreid in de vijver en dat is zo'n mooi gezicht!

 Na de vogeltjes had ik de smaak te pakken. De kop van dit weblog bevat ook een pasteltekening die ik heb gemaakt, maar ik heb ook veel geoefend met allerlei verschillende soorten dieren.

Al kom ik telkens weer uit bij de vogels. Waarom dat is, weet ik niet. De pauw is de meest recente tekening in pastelkrijt.

 Ik oefen nog op het goed kunnen tekenen van poezen, maar daar ben ik nog niet ver genoeg mee. Mijn droom is om ze net zo goed te kunnen tekenen als Francien van Westering. Kattenliefhebbers onder ons snappen dan wel wat ik bedoel ;-)

Inspiratie... Mucha!

Het leuke van een cursus volgen is niet alleen dat je veel leert. Het leukste is misschien wel dat je er ontzettend veel inspiratie van krijgt. Van je medecursisten bijvoorbeeld. Zo was er afgelopen cursus iemand die iets deed met lijnen en vormen waar ik nogal van onder de indruk was. Ik had zoiets al eens eerder gezien, maar ik kon me maar niet bedenken waar. Heette zoiets nou ornate-style? Ik kwam er niet uit.
Totdat ik een plaatje tegenkwam op het net van de bekende reclameschilder Mucha.
Aha... daar had het me al die tijd aan doen denken!


Misschien wel de bekendste afbeelding van Mucha

Mucha maakte echt prachtige dingen. Een beetje dromerig, veel natuurlijke elementen en prachtige vrouwfiguren. Mensen tekenen is niet echt iets voor mij, maar ik was vooral geïnteresseerd in de ornamentjes, de tierlelantijntjes om de afbeeldingen heen. Zo kwam ik dus op het idee voor de volgende tekening. Mucha, maar heel anders....

De vogel op de tekening bestaat trouwens echt... Het is een kroonduif. In het echt is hij wat dunner dan ik hem getekend heb, maar het idee klopt wel. Het vogel en veren idee heb ik door de hele tekening doorgevoerd. Zulke dingen deed Mucha ook.

Op de site van de Mucha Foundation kun je meer werk van hem zien... en er is zelfs een pagina waar je plaatjes van Mucha kunt downloaden om ze in te kleuren! ;-)

Kitsch from Holland....

Afgelopen cursus ben ik veel bezig geweest met pen en Oost-Indische inkt. Op één of andere manier vind ik dat fijn om mee te tekenen. Zwart-wit geeft dat een heel mooi effect, maar als je de tekeningetjes daarna inkleurt met aquarelverf, krijgt het iets stripachtigs. Ik vind dat leuk, al is niet iedereen het daarmee eens.

Dit poppetje is een beeldje dat bij mijn ouders thuis altijd op de kast stond.Stond, want nu staat het boven ergens stof te vangen. Het is een beetje een  kitscherig dingetje, maar toch ook wel weer aandoenlijk, dus dat moest getekend worden:

Beetje saai, zo'n popje alleen in het wit, dat vroeg natuurlijk om een achtergrondje:

Molentje erbij, landschapje... Je ziet het jongetje haast gelukkiger worden. Natuurlijk was het daarmee nog steeds niet af. Uiteindelijk verscheen er nog een koetje, een kipje en een paar grote tulpen... kitsch from Holland, met de hartelijke groeten!

Tja... nu zit ik alleen nog met het 'zusje' van het jongetje... Ook die had ik al getekend, maar die staat nog in alle eenzaamheid in het midden van een maagdelijk vel papier.

Herinnering aan de bouwput

Morgen gaan in Pijnacker de eerste winkels open van het nieuwe winkelcentrum.
Maar liefst twee jaar lang was het dorpscentrum één grote bouwput. De opening van de winkels is dan ook iets waar de pijnackenaren naar uit kijken.
Van een paar nogal sneue dorpswinkeltjes naar een heus centrum met nota bene een C&A en een Hema, dat is natuurlijk nogal wat. 'Op 6 september gaat de Hema open!' kopte de lokale krant... Als je het snel zegt krijgt het haast een religieuze lading ;-)

Het thema van de jaarlijkse expositie in maart bij CK Nootdorp was 'dorpsgezicht'. Ik kon niet anders dan de bouwput van Pijnacker tekenen, met de kolos van een bouwkraan in het midden.

Vandaag de dag is de tekening dus eigenlijk achterhaald, maar het is een mooie herinnering aan wat we hier over een jaar of wat waarschijnlijk glad vergeten zijn...


Mijn werkstuk voor de expositie





Droedelen

 Aan de telefoon, tijdens een saaie voordracht... het is altijd weer een verrassing wat je pen op papier zet, terwijl je er niet echt bewust mee bezig bent. Soms blijft het bij zwierige krulletters, een bloemetje, driehoekjes of vierkantjes, maar soms ontstaat er een verhaal.


Als je je aantekeningen een hele tijd later terugvindt, zijn ze vaak hilarisch... Deze bijvoorbeeld, vond ik terug in een collegeblok. Vooral de bijgaande tekst deed me glimlachen... Kennelijk vond ik het echt totaal niet interessant, want boven het hoedje staat: "gooi maar in mijn pet!"  De reden voor het tekenen van de hoed en het schrijven over een pet is mij achteraf onbekend, al geeft de hoed de uitspraak achteraf wel weer iets elegants ;-)

Ik vond ook nog ergens een droedel terug waar ik ontzettend om moest lachen. Weer is het niet zozeer de tekening, maar de 'diepzinnige tekst' erboven. Wat gebeurde er tijdens dat college, dat ik zomaar ineens overvallen werd door een ware levensvraag?

Tekst: wat was eerder... de kip (vogel) of... het ei

Hoe het begon

Eigenlijk zat het er altijd al in, dat tekenen. Van kleurpotloden kon je er nooit genoeg hebben. Datzelfde gold voor viltstiften, al dacht mijn moeder daar heel anders over.

Kenmerkend voor die tijd is misschien wel het voegenfris-incident. Mijn vader had net de badkamer gevoegd. Keurig witte voegjes, maar saaaaaaiiiiiiii! Had je op tv een reclame van voegenfris, met wat verf (rood, blauw of groen naar smaak) over de voegjes heen, restant afsponzen, et voila: prachtig gekleurde voegen.

Kijk, dat was natuurlijk pas echt inspirerend. Wat met verf kon, dat kon met kleurpotlood ook. Natuurlijk kon je dan ook nog afwisselen in kleur. Van boven blauw, links geel, rechts groen en vanonder mooi paars. Zo gezegd, zo gedaan.
Oef, als ik er aan denk voel ik nog mij billen branden. :-)

Genieten was het, toen ik naar de middelbare school ging: voor het eerst echt tekenles! Van Isabel, die we vrolijk uitscholden voor "Isabel-muts". Vond ze niet erg. Ze heeft me trouwens één keer heel diep beledigd... toen ze zei dat de wimpers die ik had getekend op 'hekjes' leken... Sindsdien mijd ik het tekenen van wimpers en het tekenen van mensen in het algemeen.

In Havo-4 ging ik 'voor het echie': tekenen als eindexamenvak. Oef, wat nam ik mezelf toen serieus. Ik tekende alsof mijn leven ervanaf hing. Etsen deden we, maar ook voor het eerst echt schilderen met acrylverf. Oh ja... en overal moest een verhaal bij, want met dat verhaal was het pas echt. Als ik het geleuter uit die tijd teruglees, pies ik bijna in mijn broek van het lachen. Nee, ik doe geen voorbeelden voor je het weet staan hier sponsored results van Tenalady ofzo, dat kunnen we niet hebben.

Na de middelbare moest er een beroep gekozen worden... en nee, dat werd niks met tekenen. Ik moest iets kiezen waar ik iets aan had. Braaf als ik destijds was, deed ik dat ook nog. Uiteraard weerhield me dat er niet van om gewoon te blijven tekenen. Op projectvellen, die dus bedoeld waren om je project op uiteen te zetten, verschenen bij mij niet zelden tekeningetjes. Ik was berucht om dat soort dingen.

Op een bepaald moment stopte het. Zomaar ineens. Geen tijd, geen zin... waarom weet ik nog steeds niet. Pas twee jaar geleden heb ik mijn hobby van toen weer teruggevonden. Ik stopte met mijn vrijwilligerswerk en ik wilde 'iets voor mezelf' gaan doen. Ik zocht en vond de basiscursus tekenen van CK Nootdorp. De lessen van Avi Lev waren zo nu en dan best pittig: "tekenen wat je ziet en niet wat je denkt dat je ziet" maar toch vond ik het gevoel van vroeger weer terug. Ik schreef me in voor een volgende cursus... en nog één...
 Tekenen is leuk, kleuren zijn prachtig en er is zo veel te ontdekken!