Niet showwaardig, wel blogwaardig

Er is een overdaad aan talentenshows op de vaderlandse televisie op dit moment.De beste zanger, danser, interieurdesigner, mode-ontwerper... Je kunt het zo gek niet bedenken, of er is wel een show over op televisie. Je kon er dus op wachten dat er ook eentje zou komen over kunstenaars. Sinds een tijdje kun je je als amateurkunstenaar op televisie vermaken met 'Project Rembrandt'. Een televisieprogramma waarin men binnen een selectie van amateurkunstenaars op zoek gaat naar 'de nieuwe Rembrandt'.

De opzet van het programma is geslaagd, want ik mag er graag naar kijken. ;-) Het programma wordt elke zondagavond uitgezonden. Als we dinsdagavond op de cursus zijn, hebben we het er ook altijd nog even over. Afgelopen zondag was er toevallig geen uitzending, omdat er werd geschaatst. Om de vaste kijkers toch niet te zeer teleur te stellen, was er een online evenement bedacht. Tijdens een live-stream zou de presentatrice van het programma model gaan zitten en konden kijkers meedoen aan een wedstrijd: maak een portret van de presentatrice en je maakt kans op bespreking in de uitzending en een plekje in de jury.

Eigenlijk leek me dat wel heel leuk, dus ik posteerde mij afgelopen zondag met schetsblok en potlood achter de laptop. Presentatrice Annechien Steenhuizen (Jeweetwel, die dame van het NOS journaal.) ging - na wat gebabbel - model zitten en tussendoor beantwoordde ze vragen die je kon stellen via de chat. Dat was dus behoorlijk lastig tekenen en het lukte me ook niet echt om haar gezicht op papier te krijgen. Een gezicht, maar telkens niet 'haar gezicht'.

Al snel had ik besloten dat ik verder niet mee ging doen aan de wedstrijd. Je moest het portret namelijk uitwerken in verf en daar heb ik even geen tijd voor. Wel maakte ik mijn tekening af, met behulp van een screenshot  van de stream. Niet dat het zo gemakkelijker was overigens, want Annechien heeft een heel mooi, maar ook een heel specifiek gezicht. Ik heb haar niet echt kunnen 'vangen' en toch ben ik niet ontevreden over de tekening zelf.
Een plaatsje op mijn blog, dan maar.

Net-niet Annechien (potlood)

Hier kun je trouwens meer lezen over het programma Project Rembrandt (klik!)
Kijken jullie ook?

Muizen, mensen en inkt

Soms is bladeren in oude schetsen leuk. Tijdens het opruimen kwam ik er een tijdje terug één tegen die ik maakte voor een opdracht op school. Ik deed ooit eindexamen in het vak tekenen en de opdracht was om een boekomslag te ontwerpen.
Dat is een hele moeilijke opdracht, want welk boek kies je dan... en als je eenmaal gekozen hebt: hoe 'vang' je het boek dan in een passende omslagillustratie?

Toch weet ik nog, dat ik daar toen helemaal niet zo lang over deed. Voor Engels las ik het boek "Of mice and men" (Nederlandse vertaling: Muizen en mensen) van John Steinbeck. Van het boek weet ik inhoudelijk niet zo heel veel meer, maar wel weet ik dat er één passage was die me erg trof. Het boek ging namelijk over twee broers, George en Lennie. Lennie was zwakbegaafd en hij had een voorliefde voor dingen die zacht aanvoelden. Zo ving hij muizen om hun zachte velletje te aaien. Hij wilde de zachte dingen graag bij zich hebben en daarom hield hij ze stevig vast. Te stevig... en dan begreep hij niet hoe het kon dat de 'muis het niet meer deed'.  Die passages zijn me het meest bijgebleven, omdat ik het me ergens wel voor kon stellen. Daarbij heb ik zelf al jaren een voorliefde voor dingen die zacht aanvoelen. Ik loop rustig bij Intertoys naar binnen om even de speelgoedknuffels te aaien, die 'doen' het standaard niet, dus dat is ook niet zo erg ;-)

Maargoed, mijn boekomslag werd zo ongeveer dit:

Of mice and men, potloodschets uit 1992

Ik zocht er bijpassende letters bij (want dat moest ook nog!) en daarna werkte ik het uit in inkt. Jammer genoeg heb ik die uitwerking nooit teruggekregen. Mijn vader had me geholpen met letters zoeken en netjes tekenen en ik kreeg er een mooi cijfer voor. Mijn leraar wist meteen over welk boek het ging, zonder dat ik iets had gezegd. Nou, dan heb je het goed gedaan. Toen ik de schets terugvond, wilde ik ook eigenlijk niets liever dan de tekening opnieuw maken. Dat deed ik dus (Ja in de hitte, met daardoor veel te dunne inkt!)

Het resultaat viel me tegen. Ik wist niet meer hoe ik de hand had ingevuld en ook de boom leek me te saai om wit te laten. Gevolg was een veel te druk geheel. Toch kon ik het niet laten om even te testen hoe het eruit zou zien met letters erop. Die ging ik natuurlijk niet tekenen, want daar heb je tegenwoordig heel mooie programmaatjes voor ;-)
Of mice and men van John Steinbeck, het blijft een mooi verhaal.

(Mocht je nieuwsgierig zijn naar het hele verhaal: 
Muizen en Mensen -John Steinbeck ISBN NL13-978902828095  Er zijn ook meerdere films naar het boek gemaakt, voor het laatst in 1992, geregisseerd door Gary Sinse en met in de hoofdrol John Malkovich)

Wie ben ik? (plus ontknoping)

Nee hoor, maak je geen zorgen: ik heb geen identiteitscrisis, zo aan het begin van het nieuwe jaar!
De eerste dagen van het jaar verliepen voor mij tamelijk rustig. Gelukkig had ik nog wat vrije dagen voordat de hectiek van alledag weer begon. Zo kon ik me dus ook rustig concentreren op wat ik eigenlijk toch het liefst doe: een beetje creatief bezig zijn.

Ik aarzelde of ik misschien iets moest doen met de klei, die ik al een tijdje heb liggen. Het werd uiteindelijk niet de klei, maar acrylverf! Ik heb een project (haha, dat klinkt wel heel echt, hè?) bedacht voor een drieluik. Ik wil een hagedis als deze (klik!) uit gaan voeren in acrylverf, maar dan verdeeld over drie doeken. Een waar project vind ik het, want die kleuren dat gaat nog wel, maar de hagedis moet wel groter dan op het voorbeeld. Daar ben ik dus mee bezig, op dit moment. Ik noem het Project H. (hahaha!)

Terwijl ik bezig was, viel me op dat ik het schilderen een beetje kwijt leek te zijn. Ik had nog ergens een canvasbordje staan met een mislukte schildering erop, dus dacht ik: 'mooi, dan ga ik daar even wat op oefenen!' Ik verfde het bordje uiteindelijk maar zwart, want er bleven telkens sporen van de onderstaande schildering zichtbaar. Op een zwart bordje kun je niet zo veel meer met kleur, dus het zou een 'zwart-witje' moeten gaan worden.

Natuurlijk wist ik weer eens niet direct wat ik daarmee nou zou moeten doen, maar dit keer kwam het antwoord helemaal vanzelf. Ik zag een tijdschrift liggen met een redelijk sprekende zwart-wit foto erop. Een portret, dat was me vorige keer ook goed bevallen! Aldus ging ik aan de slag. Het resultaat werd deze dame:

... in acryl

Nu is het bij een portret natuurlijk ook zo dat het wel moet 'lijken' op het gezicht dat je voor ogen had. Nu vind ik zelf dat het wel -een soort van- gelukt is, maar mijn bril is natuurlijk hartstikke gekleurd. Jullie lezers, met een iets minder gekleurde bril, kunnen dat veel beter beoordelen.
 Een leuk raadseltje dus, zo aan het begin van dit nieuwe jaar:
Herkennen jullie deze dame?

De ontknoping zal ik binnenkort hier plaatsen ;-)

DE ONTKNOPING

Zelf vond ik 'm al best wel lijken... en gelukkig jullie ook. Het was inderdaad presentatrice Yvon Jaspers, al kan ik me ook wel vinden in de jonge Monique van de Ven.
Hieronder het bewijs:

Zoals je ziet, de wenkbrauwen zijn het niet helemaal en ik heb haar een iets 'wufter' kapsel gegeven, dat kan gewoon ;-) Heel leuk om jullie reacties te lezen, in elk geval!

Uitdaging

Een echte uitdaging was het: moeilijk, maar wel heel leuk om te proberen. Gisteren rondde ik mijn schilderij van de roos en het glas af. Op zich wel weer jammer, want ik had ‘m eigenlijk naar de uitdaagster van paintanddrawtogether willen sturen, maar ik was  te laat klaar. Dat is het grote nadeel van olieverf: het duurt zo lang voor het echt droog is! Gelukkig kan ik ‘m ook gewoon hier kwijt, want ik ben eigenlijk best blij met het resultaat.

Roos en glas in olieverf

Wat je misschien niet zou verwachten, is dat het schilderen van de roos nog het moeilijkst was. De roos is wit, maar de schaduwen van de blaadjes hebben een andere kleur… en daar ben ik het langst mee bezig geweest. De verf is daar ook een stuk dikker dan op de rest van het doek ;-)

Toen ik klaar was, viel me ineens de zeggingskracht van zo’n stilleven op. Ik bedoel; het is een plaatje van een roos en een glas, maar je gaat er toch een verhaal bij bedenken. Was dit het eerste glas, of juist het laatste? Is dit het glas van na een liefdesverklaring, of was dit het glas van een afscheid?

Het duurde even, maar ik denk dat dit het glas is van een nieuw begin: nog niet helemaal leeggedronken, maar het smaakt naar meer. De roos wacht als een geurende verrassing, maar pas op: er zijn doornen waar je je gemeen aan kunt prikken…

Olieverf is heel echt

Moet je eerst goed kunnen tekenen, om goed te kunnen schilderen? Vreemde vraag misschien, maar toch heeft die vraag me een tijd beziggehouden. Inmiddels denk ik dat tekenen en schilderen wel met elkaar te maken hebben, maar dat het toch ook twee totaal verschillende dingen zijn. Tekenen is preciezer: elk lijntje moet op de juiste plaats staan, terwijl je met een klodder verf best wel een beetje kunt ‘marchanderen‘, zoals ik dat dan maar noem. Bij schilderen is het belangrijker wat je doet met de kleuren, hoe je overgangen maakt en wat je bijvoorbeeld doet om diepte te creëren. De laatste tijd ben ik veel bezig met schilderen.

 Zo had ik al een tijdje geleden dit schilderijtje gemaakt van een roodborstje. Het is gemaakt op een canvasbordje van 20x20 met olieverf. Het resultaat viel me niet eens tegen voor een eerste keer, al had de achtergrond misschien wel wat beter gekund. (Te groen, de blaadjes wat preciezer, etc.)

Roodborst, eerste poging in olieverf

Herken de schilder/ DIY

Zit je een partij te zeuren over een 'eigen stijl', kom ik ineens dit bericht (klik!) tegen.
"Wanneer je eigenlijk een soort zwerver ziet, omgeven met weinig licht dan is het waarschijnlijk Rembrandt.".... of:  "Wanneer alle personen er uitzien als Poetin, dan is het van Eyck."

 Ik moest er zo ontzettend om lachen! Stel je nou voor, dat die schilders dit zelf hadden kunnen lezen... Zouden ze dan ook hebben moeten lachen? Ik denk het eigenlijk niet... Al was het alleen maar omdat de typering 'zwerver' er toen waarschijnlijk heel anders uitzag dan nu en van Poetin hadden ze natuurlijk helemaal  nog nooit gehoord.
Daarbij zat ik meteen te proberen om een vertaling te maken. Als je iets ziet met inkt en een hoop frummels, dan is het een Lilian....

Of eh... Als het lijkt op bezigheidstherapie... Huh Bezigheidstherapie?
Check deze:

Het vrouwtje met de paraplu

Dit was erg leuk om te doen. De oefening komt uit een boekje voor kinderen, maar voor 'grote kinderen' is het minstens zo leuk. Ook voor niet-tekenaars is het een leuke opdracht. Dus kom op, doe eens gek... Je wordt er lekker rustig van, heel verantwoord dus, want... heel Zen!

DIY (= Do It Yourself) Maak een friemel
Benodigdheden: een stuk papier (zelf weten hoe groot), een fineliner (watervast) en wat waterverf.
(Als je geen watervaste fineliner hebt, kun je in plaats van met waterverf, ook met gewone viltstiften werken.)

1. Teken een rechthoek op het stuk papier. Je mag zelf weten hoe groot (en ook of je wel of geen rechte lijnen trekt ;-))

2. Begin de rechthoek vanaf de hoek te vullen met golfjes. Ongeveer zo:



3. De golfjes laat je aan de kanten op elkaar aansluiten. Ze hoeven niet even groot en ook niet gelijk, het is de bedoeling dat je varieert en dat net zo lang tot je de hele rechthoek hebt gevuld. (Ja, ik zei toch: het is heel Zen!)

4. Als je dat gedaan hebt, komt het leukste: je gaat willekeurig een paar vlakjes vullen met kleur. Ik ben begonnen met willekeurig over het vlak rode vakjes in te vullen. Vervolgens kies je een afstekende kleur en ga je nog wat vakjes vullen. Niet allemaal, gewoon willekeurig wat vlakjes. Je kunt zelf kiezen of je wellicht nog een derde kleur wilt toevoegen, dat kan... maar hoeft natuurlijk niet.

5. Nu het moeilijkste. Als je klaar bent met kleuren, heb je op zich al een leuke tekening met kleurvlakjes, maar met een beetje fantasie kan hij nog leuker worden! Kijk eens goed of je in de kleurvlakjes een afbeelding kunt herkennen... Nee, dat lukt vaak niet meteen. Even laten rusten en dan opnieuw kijken wil wel eens helpen (of neem een glas wijn of wat ;-)) In elk geval kun je dan gaan proberen om die afbeelding met wat dikkere lijnen naar voren te halen. Een beetje smokkelen door wat extra lijntjes en bijvoorbeeld een gezichtje toe te voegen mag best. Zo is mijn vrouwtje met paraplu ook ontstaan. Wat ontstaat er bij jou?

Nee, in deze 'kunst' ben je niet te herkennen, maar misschien is dat ook helemaal niet zo'n voordeel!



Strijkijzer met volume

Afgelopen week is mijn cursus weer begonnen. Veel dezelfde gezichten en iedereen had ook flink getekend en geschilderd in de vakantie. Dat moesten we natuurlijk allemaal aan elkaar laten zien, dus je kunt wel nagaan hoeveel we gedaan hebben, die eerste les :-)

Okee, dat was overdreven, we hebben best hard doorgewerkt. De docent had een oefeningetje voor ons over 'volumes' en over hoe je die aangeeft in een tekening. De richting waarin je je arcering aangeeft, kan daar bijvoorbeeld een belangrijke rol in spelen.

We mochten zelf een aantal voorwerpen kiezen die we wilden tekenen. Natuurlijk waren er de gebruikelijke vaasjes en potjes (Behh, vaasjes en potjes tekenen!), maar al snel ontdekte ik het antieke strijkijzer. Nee, niet dat ik strijken nu zo geweldig vind hoor, dat vooral niet, maar die vorm! Zo mooi en zo robuust. Wel loeizwaar trouwens, je kunt je niet voorstellen dat dit ooit werkelijk een gebruiksvoorwerp is geweest. De docent plantte er nog een vaasje (ja toch een vaasje), een appel, een walnoot en een doosje omheen en ik ging aan de slag.

Het materiaal dat we gebruikten, was Siberisch krijt. Geen idee waarom Siberisch krijt nu Siberisch heet, maar het is in elk geval harder en minder poederig dan houtskool. Het gaf mooie zwarte lijnen, die overigens ook weer moeilijk te corrigeren waren. Meteen de eerste les trapte ik dus al in mijn grootste valkuil: tekenen vanuit mijn hoofd, in plaats van wat mijn ogen zien. Als je goed kijkt, zie je het ook op de tekening: ik was zo in beslag genomen door het tekenen van dat vaasje, dat ik helemaal vergat dat er een doosje voor stond. Daarom is de hoek van het doosje zo donker geworden ;-) Ik moest er zelf wel om lachen en de docent ook. Hij strijkijzer was geweldig om te tekenen en hoewel ik dus geen fan ben van stilleventjes, vind ik deze nog best aardig gelukt ook.

We hebben ook nog een stilleventje getekend op grijs papier en met gekleurde krijtjes, die moet ik nog afmaken. Ook al zo'n geweldig voorwerp; een oude koffiemolen! Daarover een volgend keer meer.